Το come back που ο Γιώργος Παπανδρέου και οι στενοί συνεργάτες του ονειρεύονταν είναι πολύ πιθανό να μη συμβεί ποτέ.
Όχι γιατί το Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ (αλήθεια πόσο αντιπροσωπεύει τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και της μεγάλης “δημοκρατικής παράταξης” αυτό το κομματικό όργανο;) απέρριψε την πρόταση του για “μεταβατική διαρχία”. Ούτε γιατί αυτή ήταν μια πολιτική ήττα από στελέχη διαμετρήματος ενός Μίχα, μια Τόνια, ενός Σαλλαγιάννη.
Το come back του Γιώργου Παπανδρέου στην πολιτική είναι πολύ πιθανό να μη συμβεί ποτέ, διότι με τους χειρισμούς του το τελευταίο διάστημα έπεισε και τους πλέον καλόπιστους υποστηρικτές του, πως δεν διαθέτει συνέπεια λόγων και πράξεων. Με απλά λόγια ότι πρόκειται για ένα επιπόλαιος και υπερφίαλο πολιτικό που άλλα εξαγγέλλει και άλλα πράττει, άλλα λέει και άλλα πιστεύει. Είναι δηλαδή ένας πολιτικός που δεν χαίρει της εμπιστοσύνης όλων όσων προ διετίας τον κατέστησαν παντοδύναμο πρωθυπουργό.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα. Ο Γιώργος Παπανδρέου επένδυε στην στήριξη του λαού και της βάσης του κόμματος, πέραν από κομματικά μικροσυστήματα και ομάδες. Στη βάση του κόμματος απευθύνθηκε όταν πήρε το “θαμπό δακτυλίδι” της διαδοχής από τον Κώστα Σημίτη για να επιβεβαιώσει την αρχηγία του, στη βάση του κόμματος προσέτρεξε και μετά την εκλογική ήττα του 2007, για να μη παραδώσει το κόμμα στον Ευάγγελο Βενιζέλο και τα “συμφέροντα” που υποτίθεται τον στήριζαν, από το λαό έλαβε το 2009 την απόλυτη εξουσία “να αλλάξει τα πάντα” στη χώρα.
Δεν κατάφερε να αλλάξει τίποτα. Όχι μόνο οι γνωστές ελληνικές παθογένειες που ανέστειλαν την πρόοδο της χώρας δεν διορθώθηκαν, αλλά επιδεινώθηκαν με αποτέλεσμα η χώρα να βρίσκεται σήμερα στο χείλος της χρεοκοπίας. Ο Παπανδρέου δεν κατάφερε να επιβραδύνει την πορεία της χώρας προς το γκρεμό. Αντιθέτως την επιτάχυνε.
Αρκετοί ωστόσο θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την αποτυχία. Να την αποδώσουν στην κακή διεθνή συγκυρία, στη κακοδαιμονία και τις κατεστημένες νοοτροπίες των Ελλήνων, στην ανυπαρξία …Μεσσία. Εκείνο όμως που δεν δικαιολογείται είναι η εμμονή στην εξουσία ενός δηλωμένου “αντιεξουσιαστή”. Και η “αλά καρτ” επίκληση των δημοκρατικών διαδικασιών.
Την ύστατη στιγμή της πολιτικής του κατάρρευσης ο Γιώργος Παπανδρέου διακινδυνεύοντας το συμφέρον της χώρας, πρότεινε να τεθεί σε δημοψήφισμα η δανειακή σύμβαση που πρόκειται τώρα να υπογραφεί και κυρωθεί με διαδικασίες εξπρές. Ορθώς την ιδεολογικοποίησε σημειώνοντας πως πρέπει να μιλούν οι λαοί, όχι οι αγορές. Αυτός θα μπορούσε να ήταν ο σπόρος της μελλοντικής επιστροφής όταν οι συνθήκες θα ωρίμαζαν. Θα μπορούσε…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
