«Είναι απλώς… αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» …«κραύγαζε» από τους τοίχους κεντρικών συνοικιών, η ασπρόμαυρη αφίσα που υπέγραφε κάποια «Συνέλευση αλληλεγγύης». Και γιατί είναι τέτοιοι οι δημοσιογράφοι;
Επειδή, λέει η αφίσα «Στοχοποιούν και διασύρουν αγωνιστές δημοσιεύοντας φωτογραφίες και διαρρέοντα ς «πληροφορίες» – όπερ οι καταγγελία των αντιεξουσιαστών της «Συνέλευσης αλληλεγγύης», και οι φωτογραφίες στις οποίεςαναφέρονται, προφανώς αφορούν τους προσφάτως συλληφθέντες για τρομοκρατία.
Ο γράφων ελάχιστους γνωρίζει προσωπικά από τους στοχοποιηθέντες δημοσιογράφους, (δεν λέει συναδέλφους του, αφού δεν είναι και δεν νιώθει συνάδελφος με εκδότες, διευθυντές και γκόλντεν μπου – καθότι, αφενός μικρά τα κυβικά του, αφετέρου περί άλλων τυρβάζει), αλλά μένει ενεός με την κατηγορία (όσο η επαγγελματική πείρα και τα χρόνια του πλέον, του επιτρέπουν να μένει ενεός): Από πότε η δημοσίευση φωτογραφιών κάποιων που πιάστηκαν με όπλα είναι ρουφιανιά; Οι συλλήψεις είναι ένα γεγονός. Και αυτό το γεγονός επιβάλλεται να δημοσιοποιηθεί. Αν δεν δημοσιοποιηθεί θα είναι απόκρυψη είδησης, άρα παραπληροφόρηση του λαού – κάτι για τα οποίο συνήθως κατηγορούνται οι δημοσιογράφοι. Τώρα άρχισαν να κατηγορούνται και γιατί δημοσιεύουν γεγονότα! Όπως άρχισαν να κατηγορούνται και γιατί δημοσιεύουν πληροφορίες που παρέχει η αστυνομία σχετικά με τους αγωνιστές της ένοπλης πάλης (σ.σ. το κατά πόσο οι κουμπουροφόροι – και με βαρύ οπλισμό – νεαροί, είναι οι αγωνιστές που έχουν ανάγκη οι καιροί, είναι άλλο θέμα).
Δεν θα απασχολούσε το γεγονός αν το πρόβλημα περιοριζόταν στην αφίσα κάποιων αναρχικών. Έτσι κι αλλιώς οι κάθε είδους ακραίες ομάδες, πολιτικές, πολιτισμικές, θρησκευτικές, κοινωνικές, ζουν σε ένα δικό τους σύμπαν. Αποτελούν κλειστά κυκλώματα που διέπονται από μια εσωτερική λογική, την οποία αναπαράγουν και ανατροφοδοτούν στο εσωτερικό τους, και η οποία πόρω απέχει από αυτό που ονομάζουμε κοινή λογική.
Απασχολεί γιατί παρότι ακραίο φαινόμενο, είναι ενδεικτικό, ίσως και αντιπροσωπευτικό, μιας τάσης που αρχίζει να εξαπλώνεται στο κοινωνικό σώμα σχετικά με την δημοσιογραφία: Εχει αρχίσει να εξαπλώνεται ανεξέλεγκτα μια συλλογική οργή!
Σε δύσκολους καιρούς, όταν ξαφνικά καταρρέουν και γίνονται συντρίμμια όλα όσα μέχρι τώρα ήταν προφανή και δεδομένα και οικοδομούσαν ένα επιθυμητό προσωπικό σύμπαν, όταν η κοινωνία νιώθει χαμένη, φοβισμένη, ανάερη, αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους στο κρίμα των οποίων θα φορτώσει τις δικές της αμαρτίες. Ετσι αποφορτίζεται και, κυρίως, απενοχοποιεί εαυτόν για τις δικές της αβελτηρίες, αστοχίες, αμέλειες, ψευδαισθήσεις, αποτυχίες, επιλογές.
Το ξύλο στον Χατζηδάκη, ο προπυλακισμός πριν λίγο καιρό του Απ. Κακλαμάνη, του Παναγόπουλου, η στοχοποίηση δημοσιογράφων γατί δημοσίευσαν γεγονότα, δεν είναι πολιτική δράση.
Είναι προεόρτια ανθρωποφαγικών παραστάσεων , που μόλις άρχισαν και έχουν χρονικό βάθος. Προτάσσουν και υποτάσσονται στην άλογη οργή που καμιά σχέση δεν έχει με την τεκμηριωμένη κριτική, την απαίτηση από κάθε κοινωνική μονάδα ή επαγγελματική ομάδα, να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της, να ασκεί το επάγγελμα ή το λειτούργημά της, με τους κώδικες ηθικής που αυτό επιβάλει.
Αυτό θα έπρεπε να είναι απαίτηση των κοινωνικών κινημάτων. Αν ήταν από χρόνια, άγρυπνη και άτεγκτη η απαίτηση αυτή, δεν θα φτάναμε ως εδώ…
ΥΓ: γειά σας σύντροφοι και καλές γιορτές – τώρα αν πω ότι οι γιορτές μπορεί να είναι καλές και με λίγα χρήματα θα με πείτε «εντεταλμένο» και θα με διαολοστείλετε!
Πάντως να φυλάγεστε από όσους χαϊδεύουν τα αφτιά σας, ειδικά από όσους πλέον θα φοβούνται τις μπουνιές σας και μελιστάλαχτα θα αναγνωρίζουν «το δίκαιον της οργής σας»…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
