ΑΓΩΝΑΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Η επιστολή των «τριών» κορυφαίων υπουργών (Ανδρέας Λοβέρδος, Γιάννης Ραγκούσης, Άννα Διαμαντοπούλου – η ομάδα «ΛΟ.Ρ.ΔΙ», όπως χαρακτηρίστηκε ήδη…) δεν θα πρέπει να ειδωθεί μόνο μέσα από το πρίσμα της προσωπικής αγωνίας τριών κορυφαίων στελεχών να εγγράψουν το πολιτικό τους στίγμα για την «επόμενη μέρα». Ούτε η κίνηση τους να περιοριστεί στο ασφυκτικό μικροκομματικό πλαίσιο ενός μελλοντικού αγώνα διαδοχής.Διότι το μεγαλύτερο ενδιαφέρον εντοπίζεται στο κοινό πολιτικό επιχείρημα που επικαλούνται, βάζοντας απέναντι στην πολιτική και την κοινωνία τον «συντεχνιασμό», ο οποίος κατά την άποψη τους «…είναι ο αντίπαλος». Ουσιαστικά, οι τρεις υπουργοί σπεύδουν να ακολουθήσουν το …δρόμο που πρώτος άνοιξε ο Αντώνης Σαμαράς, όταν τον περασμένο Ιούνιο επιτέθηκε ευθέως στην ηγεσία της ΓΕΝΟΠ και όχι μόνο…, όταν προ μιας εβδομάδας διεμήνυσε πως δεν θέλει την ψήφο των συνδικαλιστών και την περασμένη βδομάδα όταν προχώρησε στη διαγραφή του Θύμιου Λυμπερόπουλου.Ο πρόεδρος της ΝΔ, τότε και οι τρεις υπουργοί της μετά Παπανδρέου-Βενιζέλου γενιάς πολιτικών, τώρα, επιχειρούν να αποστασιοποιηθούν από τις πολιτικές συντεταγμένες του παρελθόντος όπου στις παρυφές του πολιτικού συστήματος, σε μια ιδιότυπη εξίσωση «συγκυβερνούσαν», η πολιτική τάξη, οι συνδικαλιστές και τα «διαπλεκόμενα» – στο βαθμό επιρροής που διέθεταν.

Είναι προφανές ότι με την παρουσία της Τρόικας και του διεθνούς ελέγχου στην παραπάνω εξίσωση οι «συνδικαλιστές» δεν χωρούν. Το ένστικτο αυτοσυντήρησης του πολιτικού συστήματος λοιπόν επιβάλλει τη ρήξη με τις «παλιές συμμαχίες» και ταυτοχρόνως τη δημιουργία ενός «εσωτερικού αντιπάλου» που αντιμάχεται τη «σωτηρία της πατρίδας» και απειλεί την έννομη τάξη.

Εξίσου προφανές, ωστόσο, είναι το γεγονός ότι η «στροφή» αυτή, βρίσκει τη συνδικαλιστική ηγεσία, απροετοίμαστη, αιφνιδιασμένη και αμήχανη. Οι αντιδράσεις είναι μάλλον σπασμωδικές. Ο πολιτικός λόγος εκλείπει για αυτό και οι περισσότερες αντιδράσεις τους δεν τυγχάνουν πολιτικής νομιμοποίησης.

Ωστόσο, η μάχη δεν έχει κριθεί. Οι συνδικαλιστές δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αποτινάξουν την ιδιότητα του «μεσάζοντα» εξουσίας-εργαζομένων και να συνταχθούν απόλυτα με το “λαϊκό αίτημα και αίσθημα”, συγκροτώντας ένα «λαϊκό μέτωπο», από όπου θα επιδιώξουν να αντλήσουν πολιτική επιρροή. Αρχικά σπεκουλάροντας με την “απελπισία” χιλιάδων ανθρώπων εργαζομένων που έχουν βρεθεί, ή θα βρεθούν στην ανεργία και δευτερευόντως διατυπώνοντας συνεκτικό πολιτικό λόγο, επί τη βάση αμφισβήτησης της (πολιτικής –  νομικής νομιμοποίησης) «αντισυνταγματικών» αποφάσεων που επιβάλλονται από το διεθνή έλεγχο και εκτελούνται από την τοπική εξουσία.