Αγώνα με το χρόνο φαίνεται να δίνει το πολιτικό σύστημα της χώρας, καθώς οι διαρροές οι διαγραφές και οι αποχωρήσεις που αποτελούν πλέον καθημερινό φαινόμενο, επιτείνουν τη ρευστότητα στο εσωτερικό των κομμάτων και δημιουργούν προϋποθέσεις ευρύτερων ανακατατάξεων, για πρώτη φορά τέτοιας ευρύτητας κατά την μεταπολίτευση.
Η ρευστότητα αυτή ήταν και η αιτία που έχει θορυβήσει τόσο πολύ τους δανειστές και την Τρόικα ώστε έφτασαν την περασμένη εβδομάδα στο σημείο να συζητούν την παροχή μετεκλογικών εγγυήσεων τήρησης των συμφωνιών, απ’ όλα τα κόμματα της Βουλής, φτάνοντας τις διαπραγματεύσεις στα όρια της φαιδρότητας.
Κατ’ αρχήν πρέπει να ομολογήσουμε πως κανένας σοβαρός αναλυτής δεν δίνει ιδιαίτερη βάση στις δημοσιευόμενες μετρήσεις της κοινής γνώμης, οι οποίες μέσα σε αυτό το σκηνικό της ανασφάλειας, των αντικρουόμενων ειδήσεων για χρεοκοπία ή όχι, του βομβαρδισμού των αλλεπάλληλων οικονομικών μέτρων, των αυτόκλητων σωτήρων πάνω σε ερείπια, και των λαϊκιστών που προσπαθούν να «ψαρέψουν» σε θολά νερά, το μόνο που σίγουρα μας αποδεικνύουν είναι οι ακραίες αντιφάσεις τους.
Πως αλλιώς μπορεί να προσεγγίσει κάποιος ευρήματα όπως τα συντριπτικά ποσοστά που απολαμβάνει το λάθος Μνημόνιο με τα σχεδόν αντίστοιχα που παίρνει η επιθυμία να επιτύχει το σχέδιο διάσωσης της χώρας.
Ωστόσο σε τέτοιες συνθήκες, μπορεί η προσεχής εκλογική αναμέτρηση, να βγάλει εκπλήξεις που κυρίως τα δύο κόμματα εξουσίας, προσπαθούν με την επίσπευσή τους να τις αποτρέψουν. Εκείνο που κυρίως θέλουν να προλάβουν είναι οι αντιδράσεις που θα προκαλέσουν στην κοινωνία τα αποτελέσματα των σκληρών μέτρων που προβλέπει το νέο Μνημόνιο, και που στον εναπομείναντα χρόνο μέχρι τέλος Απριλίου, δεν θα έχουν πλήξει εξ ολοκλήρου τους πολίτες, ή τουλάχιστον φιλοδοξούν πως η αναγγελία της νέας δανειακής σύμβασης με προβολή του συνθήματος πως έτσι σώθηκε η χώρα, δεν θα χάσει το επόμενο δίμηνο την δυναμική του.
Το θέμα είναι φυσικά αν οι κομματικοί σχηματισμοί που σήμερα γίνονται οι δεξαμενές που δέχονται τους δυσαρεστημένους των δύο μεγαλύτερων μέχρι πρότινος κομμάτων, θα προτάξουν ένα βιώσιμο και πειστικό σχέδιο είτε διακυβέρνησης, είτε συμμετοχής σε αυτήν, πείθοντας τους πολίτες ότι «ξεκολλάνε» από το βολικό «παιχνίδι» του κόμματος διαμαρτυρίας που εξαντλεί την πολιτική του στον καταγγελτικό λόγο. Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα και οι πολίτες, το να καταγγέλλεις μόνο χωρίς να αναλαμβάνεις με ρεαλισμό ευθύνες, αποτελεί ακραία πολυτέλεια.
Και φυσικά μπορεί η «δημοσκοπική άνοιξη» που παρουσιάζουν κάποια κόμματα απ’ αυτά όχι μόνο να αποδειχθεί μια ακόμα «φούσκα», αλλά να προκαλέσει μια ακόμη χειρότερη παράπλευρη παρενέργεια. Να αφήσει τους πολίτες να πιστέψουν πως ο φθαρμένος δικομματισμός, είναι ο μόνος που μπορεί έστω και σε αυτή την κατάσταση να τρέξει τη χρεοκοπημένη χώρα. Και να τους αναγκάσει να επιλέξουν για πολλοστή φορά το αναγκαίο κακό, ενισχύοντας εκλογικά τους δύο πολιτικούς σχηματισμούς που έφεραν τη χώρα στην τραγική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
