Ο χουλιγκανισμός καλά κρατεί, υπό το πρόσχημα της επαναστατικότητας, υπό τον μανδύα του αγανακτισμένου, υπό την λεοντή του …αριστερού!
Ανερμάτιστες «Συνιστώσες», έχοντας κληρονομήσει …εξ αποκαλύψεως τον τίτλο της αγωνιστικής πρωτοπορίας, «αντιεξουσιαστές» παντός είδους και γηπέδου, πολιτικοί χουλιγκάνοι ακραίων αντιλήψεων (ή άνευ αντιλήψεων), αυτοχρίζονται, επειδή έτσι τους αρέσει, «εκπρόσωποι του λαού», προπηλακίζουν ανεξέλεγκτα και αδιάκριτα τους πραγματικούς εκπροσώπους του, δηλαδή τους πολιτικούς, σε μια άτεγκτη φασίζουσα λογική ισοπέδωσης και εξομοίωσης.
Δεν θα ασχοληθώ με τα αυτονόητα, ότι οι πολιτικοί είναι αντιπρόσωποι του λαού, αυτός τους ψήφισε και αυτός θα τους ανακαλέσει. Δεν θα ασχοληθώ με την ακροδεξιά λογική των αντισυγκεντρώσεων, στις συγκεντρώσεις ενός κοινοβουλευτικού κόμματος – εν προκειμένω του ΠΑΣΟΚ. Δεν έχουν ιστορική μνήμη του τι σημαίνει αντισυγκέντρωση, δεν ξέρουν ότι σε μια τέτοια δολοφονήθηκε ο Λαμπράκης. Δεν θέλουν να θυμούνται ότι σε μια τέτοια δολοφονήθηκε και ο Τεμπονέρας. Είναι μάλλον τυχεροί που οι πασόκοι είναι μέσα στην κατήφεια ή στις πλατείες, βρίζοντας και φασκελώνοντας οι ίδιοι κυβέρνησή τους, και δεν αντιδρούν όταν οι …γνήσιοι αριστεροί, τους κάνουν μαντάρα τις συγκεντρώσεις (σε άλλες εποχές, οι παλιοί πασόκοι θα τους είχαν ρημάξει στο ξύλο αν διανοούνταν να κάνουν κάτι τέτοιο!).
Απλά και αυτονόητα όλα αυτά, δεν θα ασχολούμουν (έτσι κι αλλιώς περιμένω τα χειρότερα, και πιστεύω ότι μας αξίζουν), αν δεν είχε συμβεί η μέγιστη ιεροσυλία:
Στο χωριό μου, το Δίστομο Βοιωτίας, κάθε 10 Ιουνίου είναι η επέτειος της σφαγής 218 κατοίκων από τους ναζί. Κάθε 10 Ιουνίου οι μνήμες στοιχειώνουν ματωμένες. Ο πόνος είναι αβάσταχτος, αφού εξακολουθούν να είναι εν ζωή αρκετοί από τους επιζώντες της σφαγής. Και όσοι δεν τα έζησαν, έμαθαν από πρώτο χέρι για την τραγωδία: Για τα παιδάκια, ακόμη και αβάπτιστα, οπως στην οικογένεια του πατέρα μου, που οι ναζί τα πέρασαν από λεπίδι… για τις ξεκοιλιασμένες και βιασμένες γυναίκες που κοίτονταν στα πλημμυρισμένα από το αίμα υπόγεια, ή άλλες πάνω στο χώμα, στα σοκάκια όπου τους έκοψε τη ζωή το βόλι ή η ξιφολόγχη… για τους άντρες που τους γάζωσαν ανελέητα, με σαδιστική μανία
Ναι, όσοι δεν τα έζησαν, έμαθαν από πρώτο χέρι για τις οικογένειες που ρήμαξαν, για τους γέροντες που είδαν τα παιδιά τους σφαγμένα σαν αρνιά …για τα πιτσιρίκια που ζήταγαν από τους νεκρούς γονείς τους …να ξυπνήσουν να τα ταίσουν, κι έκτοτε έμειναν πεντάρφανα κι έρημα στους πέντε δρόμους… για τις νύφες που δεν πρόλαβαν να ζευγαρώσουν πάνω στα καλά τους νιάτα… για την θανατερή ερημιά των δυο πρώτων ημερών που οι χωριανοί αλλόφρονες έτρεξαν να κρυφτούν σε σπηλιές, μαντριά και ρουμάνα, για να ξεφύγουν από το δολοφονικό βόλι … για τα σκυλιά που αλυχτούσαν πονεμένα κι απόκοσμα, κάνοντας παρέα στους νεκρούς στα έρημα σοκάκια… για τα κοράκια που οσμίστηκαν νεκρή σάρκα και όρμισαν κοπάδια, τόσα πολλά που σκίασαν τον ήλιο…
Σε έναν τέτοιο τόπο πόνου, θυσίας, μακελειού και θανάτου, μια τέτοια ιερή μέρα, η Πολιτεία στέλνει έναν εκπρόσωπο. Αυτή την φορά έλαχε του Πάγκαλου, ως αντιπροέδρου της κυβέρνησης.
Ω …της ύβρεως για κάποια ανεγκέφαλα, από γειτονική πόλη, που αυτοχρίζονται … λαϊκοί εκδικητές!
Στον χοϊκό εγκέφαλό τους απαγορευόταν η πολιτεία να εκπροσωπηθεί δια του κυβερνητικού αντιπροέδρου, μια τέτοια μέρα, σε έναν τέτοιο τόπο, που στην παγκόσμια – ναι στην παγκόσμια – συνείδηση έχει καταχωρηθεί ως εμβληματικός τόπος μαρτυρίου και ναζιστικής θηριωδίας.
Πέταξαν στην πόλη, σε γειτονικά χωριά, ακόμα και στο Δίστομο, φειγ βολαν, όπου έγραφαν ειρωνικά: «Παρακαλείσθε να κρατήσετε τα γιαουρτάκια τα αυγά και τις τομάτες εκτός ψυγείου, ώστε την Παρασκευή να είναι ζεστά, να τα φάμε μαζι με τον Πάγκαλο». Θα έρχονταν να τον γιουχάρουν! Ο Πάγκαλος (επαναλαμβάνω: ο εκπρόσωπος της Πολιτείας), προφανώς στάθμισε τα πράγματα, σεβάστηκε την ιερότητα της ημέρας και δεν θέλησε να είναι η αιτία της βεβήλωσής της. Δεν προσήλθε!
Κρίμα! οι κάτοικοι το χωριού προετοίμαζαν … θερμότατη υποδοχή στα ανεγκέφαλα με την χοϊκή σκέψη, που θα βεβήλωναν (βεβήλωσαν ήδη με την ανακοίνωση), το αίμα των αθώων, την σπαραγμένη μνήμη όσων επέζησαν, την ιερότητα των νεκρών…
Κρίμα. Βλέπετε και οι εχθροί, ακόμα και σε απολίτιστους καιρούς, σέβονταν τους νεκρούς και την μνήμη τους. Σε όλους τους καιρούς, εκτός από τον δικό μας, όπου νεοβάρβαροι εκδικητές του μνημονίου, ανέλαβαν χαβαλεδιάρικα την «λαϊκή εκδίκηση» κατ΄ αποκλειστικότητα και ερήμην μας – μια τέτοια μέρα…
Κρίμα που δεν ήρθαν…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
