Αφού θα κτιστεί που θα κτιστεί ο Υμηττός (κι όχι μόνο…) θα πρέπει να καεί κιόλας;
Τελικά η απάντηση στο ερώτημα – όσο κι αν αυτό περιέχει ισχυρές δόσεις κυνισμού – μπορεί να αποτελέσει την αρχή του τέλους της κακοδαιμονίας που πλήττει τη χώρα. Κάθε καλοκαίρι το ίδιο θέαμα. Οι καταπατητές να παρακολουθούν τα καιρικά φαινόμενα για να κτυπήσουν με όποιον (πιο αποτελεσματικό) τρόπο μπορούν. Μετά τις περιφράξεις, οι φωτιές. Οι πυροσβέστες να τρέχουν να σβήνουν και να μη φτάνουν. Οι πολιτικοί να αλληλοκατηγορούνται για τις ανεπάρκειες του κρατικού μηχανισμού. Οι τοπικοί φορείς να ρίχνουν τις ευθύνες στο κράτος που «δεν ήταν εκεί», λες κι οι ίδιοι δεν ξέρουν, ή δεν έχουν ευθύνες… Οι πολίτες να τρέχουν με κουβάδες και λάστιχα να σώσουν ό,τι παρανόμως κι οι ίδιοι έφτιαξαν εκεί που δεν έπρεπε. Τα κανάλια να περιγράφουν τις «τραγικές στιγμές που ζήσαμε…» και πάει λέγοντας.
Είναι στην έλλειψη συντονισμού μεταξύ Κράτους, Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Πυροσβεστικής, Πολιτών για τη φύλαξη του φυσικού πλούτου και την άμεση επέμβαση σε περίπτωση που τεθεί σε κίνδυνο. Είναι και αυτό ένα ζήτημα. Έχει τεθεί. Είναι γνωστό. Σχέδια και τεχνογνωσία υπάρχουν. Αρκεί να υπάρχει βούληση να εφαρμοστούν.
Φαίνεται όμως πως τέτοια βούληση δεν υπάρχει. Διότι απλά όλοι βολεύονται από την καταστροφή του δασικού πλούτου της χώρας. Η «βιομηχανία» έχει στηθεί εδώ και χρόνια και καλά κρατεί. Κερδοσκοπούν οι καταπατητές. Συντηρούνται οι τοπικοί άρχοντες που μπαίνουν στο «κόλπο». Βρίσκουν στέγη όσοι δεν έχουν. Μαζεύουν ψήφους οι βουλευτές που νομιμοποιούν αργότερα τις αυθαιρεσίες.
Και το ερώτημα είναι. Αφού μπορεί να γίνει αλλιώς. Να αξιοποιηθούν οι εκτάσεις αυτές με όρους και αυστηρές προϋποθέσεις, ώστε να ικανοποιήσουν την οικιστική ανάγκη, χωρίς να βλάψουν βάναυσα το περιβάλλον γιατί δεν γίνεται. Απλή λογική χρειάζεται και επιτέλους να μπει ένα τέλος στην υποκρισία. Όλων…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
