Χρόνια τώρα συζητάμε για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν. Χρόνια τώρα μιλάμε για το σπάταλο, διεφθαρμένο και ανίκανο κράτος που όχι μόνο δεν εξυπηρετεί τους πολίτες, αλλά τους ταλαιπωρεί, όχι μόνο δεν βοηθά την οικονομία και την ανάπτυξη αλλά είναι το μεγαλύτερο βαρίδι της.
Και ενώ όλα αυτά τα χρόνια το πρόβλημα γινόταν σοβαρότερο, ουδείς (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) έκανε κάτι για να την αλλάξει. Ακόμα κι όταν ήρθαν τα Μνημόνια και οι ξένοι δανειστές, κάνοντας φύλλο και φτερό τα λογιστικά του κράτους, επέβαλαν εκβιαστικά “αλλαγές εδώ και τώρα”, ακόμα και τότε η “αντίσταση” στις αλλαγές ήταν μνημειώδης. Όπως μνημειώδης ήταν και η αδιαφορία των τότε κυβερνώντων.
Την ώρα που η χώρα βυθιζόταν στην ύφεση και το δρόμο της ανεργίας έπαιρναν χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, εκείνοι εξακολουθούσαν να χαϊδεύουν αυτιά χιλιάδων άλλων εργαζομένων του δημοσίου τομέα, “δεσμευόμενοι” πως η μονιμότητα θα διατηρηθεί και ουδείς θα απολυθεί.
Το τραγικό για όλους αυτούς τους ανθρώπους που με τον α ή τον β βολεύτηκαν σε κάποια θέση του Δημοσίου και προγραμμάτισαν τη ζωή τους με βάση τους περιορισμούς που θέτει αυτή η θέση, είναι πως εκτός από πολιτικούς που τους κορόιδευαν είχαν και συνδικαλιστές που αδυνατούσαν να αντιληφθούν πως οι εποχές άλλαξαν. Και μαζί τους άλλαξαν και οι τρόποι διεκδίκησης των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Κάπως έτσι έμειναν οι εργαζόμενοι ανυπεράσπιστοι και χωρίς επαρκή συνδικαλιστική εκπροσώπηση, έρμαια σε αποφάσεις που έπαιρναν άλλοι για αυτούς. Ακόμα και σήμερα που είναι πλέον φανερό πως οι αλλαγές θα επέλθουν ούτως ή αλλιώς, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες επιμένουν σε ρητορική και μορφές αγώνα άλλων εποχών.
Εποχές που ο “τσαμπουκάς” έπιανε τόπο και πετύχαινε στόχους. Φώναζε και απειλούσε ο συνδικαλιστής τον πολιτικό γιατί ήξερε πως υπήρχε συναλλαγή κάτω απ’ το τραπέζι και τον επανέφερε στην τάξη. Τώρα όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τέτοιου είδους συναλλαγή δεν υπάρχει. Πολύ απλά διότι πλέον το κράτος δεν είναι μαγαζί των πολιτικών για να εξυπηρετούν τους “πελάτες” τους, όπως χαρακτηριστικά είχε πει ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Πλέον το κράτος είναι μαγαζί των δανειστών που δεν επιτρέπουν …ατασθαλίες.
Παρ’ όλα αυτά οι συνδικαλιστές επιμένουν σε παραδοσιακούς τρόπους διεκδίκησης. Αλλά σε ποιους φωνάζουν; Ποιους εκβιάζουν προχωρώντας σε τυφλές απεργίες; Μήπως θα έπρεπε να κάτσουν και να σκεφτούν απ’ την αρχή το ρόλο τους; Μήπως θα έπρεπε να δουν ό,τι δεν έβλεπαν, ή δεν ήθελαν να δουν όλα αυτά τα χρόνια; Πως οι στόχοι δεν επιτυγχάνονται με “τζάμπα μαγκιές”, αλλά με στρατηγική, ρεαλιστικές προτάσεις και επίπονη προσπάθεια.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
