Ακούμε από όλες τις πλευρές του πολιτικού και οικονομικού φάσματος ότι η λύση για την απεμπλοκή της χώρας από το μνημόνιο είναι η προσέλκυση στην χώρα επενδύσεων, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσφυώς ανέφερε ότι απαιτείται επενδυτικό σοκ 100 δις €.
Ακόμη και εάν αντιπαρέλθουμε το γεγονός της ύπαρξης των κεφαλαιακών ελέγχων [capital controls] και την ουσιαστική ανυπαρξία του τραπεζικού συστήματος για την χρηματοδότηση, ή την μετέπειτα υποστήριξη μιας επένδυσης, και όντως βρεθούν επενδυτές πρόθυμοι να επενδύσουν στην Ελλάδα, έχει αναλογιστεί κανείς τι είδους νομικά εμπόδια έχει να αντιμετωπίσει, και για πόσα αδικήματα μπορεί να κατηγορηθεί;
Δυστυχώς, με το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο, και τον ζήλο των Εισαγγελικών αρχών, ο υποψήφιος επενδυτής είναι δυνητικός εγκληματίας, πιθανότατα σε βαθμό κακουργήματος, φλερτάρει δε ακόμη και με επαπειλούμενη ισόβια κάθειρξη.
Ξεκινώντας από τα πιο απλά πλημμελήματα που αφορούν έκδοση μιας επιταγής που δεν πληρώθηκε στην ώρα της, ή την μη έγκαιρη καταβολή ποσού 200 € αποδοχών ή δώρου που οδηγεί στο εδώλιο του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου μέχρι την υιοθέτηση μιας ανώνυμης καταγγελίας από περίοικους περί δήθεν μόλυνσης του περιβάλλοντος, που οδηγεί σε υπέρογκα διοικητικά πρόστιμα χιλιάδων ευρώ και σε επαπειλούμενη φυλάκιση τουλάχιστον 1 έτους.
Ακολουθούν τα λεγόμενα εγκλήματα φοροδιαφυγής, για τα οποία, ο δυνητικός επενδυτής μπορεί να πρέπει να απολογηθεί πολλά χρόνια μετά την φυγή του, εάν γίνει εξωλογιστικός προσδιορισμός κερδών και κληθεί ως κατηγορούμενος για κακούργημα με επαπειλούμενη κάθειρξη έως 20 έτη, ακόμη και εάν έχει αποχωρήσει πολλά χρόνια από την εταιρία του, ή εάν κάποιος προμηθευτής του έκοψε προς τρίτον εικονικό τιμολόγιο, οπότε συλλήβδην όλοι οι λήπτες υπηρεσιών από αυτόν κρίνονται ως υπαίτιοι κακουργημάτων. Καταγράφω και την «νέα μόδα» των εισαγγελικών διώξεων, την προσθήκη κατηγοριών για ξέπλυμα χρήματος από φοροδιαφυγή, καθώς τεκμαίρεται ότι όποιος «φοροδιέφυγε», ανέμειξε το προϊόν αυτής, δηλαδή την οφειλή του, με άλλα νόμιμα στοιχεία, και το «ξέπλυνε», πηγαίνει δε κατηγορούμενος για άλλο ένα κακούργημα.
Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε τα διοικητικά εμπόδια στην έκδοση βιομηχανικών αδειών, στον χαρακτηρισμό περιοχών ως δασικών με βάση χάρτες ακόμη και του 1936, ως αρχαιολογικών όπως στην επένδυση στην Αφάντου Ρόδου, ή ως περιοχών αιγιαλού, ακόμη και εάν απέχουν μερικές εκατοντάδες μέτρα από αυτόν. Η δε επίλυση των διαφορών με το Δημόσιο κατόπιν προσφυγής στα Διοικητικά Δικαστήρια, απαιτεί τουλάχιστον μία δεκαετία, πλέον των εξόδων, καθιστώντας την χώρα μας την πλέον αργή στην απονομή της Δικαιοσύνης [ή μήπως αρνησιδικίας;]
Δεν θέλω να εμβαθύνω σε περιπτώσεις που κάποιος συναλλάσσεται με το Ελληνικό Δημόσιο, γιατί αφενός δεν θα πληρωθεί, αφετέρου μπορεί εύκολα να κατηγορηθεί για βαρύτατα κακουργήματα όπως απάτη σε βάρος του Δημοσίου ή ακόμη και για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης με σκοπό την απάτη, που επιφέρουν ακόμη και ισόβια.
Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες λέξεων αναλύοντας τα ανωτέρω, θα κατέληγα όμως στο ίδιο συμπέρασμα: με το υπάρχον πλαίσιο, ποιος λογικός άνθρωπος θα επέλεγε την Ελλάδα για οτιδήποτε άλλο εκτός από διακοπές;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
