Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν. Περίπατο πήγαν και οι εξαγγελίες περί σκληρής επαναδιαπραγμάτευσης, περίπατο και οι κόκκινες γραμμές των κυβερνητικών εταίρων. Η σκληρή γραμμή της τρόικας πέρασε όπως είχε αρχικά χαραχτεί, στέλνοντας στις καλένδες τις φρούδες ελπίδες που καλλιεργήθηκαν περί αλλαγής κλίματος στην Ευρώπη, που θα είχε ως αποτέλεσμα την χαλάρωση του ασφυκτικού προγράμματος της βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής.
Φυσικά και πάλι τη μερίδα του λέοντος των νέων μέτρων την επωμίζονται τα συνήθη υποζύγια, μισθωτοί και συνταξιούχοι, χωρίς να εξαιρούνται από τις μειώσεις και τα πενιχρά επιδόματα που χαρακτηρίζονται κατώτατες αγροτικές συντάξεις. Αναλγησία στο τετράγωνο δηλαδή.
Και σα να μην έφθαναν όλα αυτά, τα τετριμμένα πλέον, συνεχίζεται και η επικοινωνιακή σπέκουλα, πως το πακέτο αυτό θα είναι το τελευταίο, τη στιγμή που ακόμα και ο πλέον ανενημέρωτος πολίτης γνωρίζει πως αυτό είναι ψεύδος. Και αυτό δεν προκύπτει μόνο από τις απαιτήσεις της τρόικας για ρήτρα περικοπών, που θα επιβληθεί αυτόματα αν δεν επιτευχθούν οι στόχοι, αλλά και από τους υπολογισμούς των οικονομικών αναλυτών που εκτιμούν πως το πρόγραμμα, αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο 75% της εφαρμογής του.
Δηλαδή χρειάζεται ένα σημαντικό ποσοστό ακόμα της εσωτερικής υποτίμησης- φτωχοποίησης, καθώς και ανάλογη εξοικονόμηση πόρων για να επιτευχθεί ισοσκελισμένος κρατικός προϋπολογισμός. Άρα όχι μόνο δεν μιλάμε για το τελευταίο πακέτο μέτρων, αλλά έρχεται ένα ακόμα πιο σκληρό, λόγω και της ύφεσης αλλά και της κατάστασης που έχουν περιέλθει επιχειρήσεις και πολίτες μετά την βίαιη συρρίκνωση του ΑΕΠ την τελευταία τριετία. Προς τι λοιπόν οι λεονταρισμοί και η καλλιέργεια ελπίδων, αφού σύντομα θα έρθει και πάλι η οδυνηρή διάψευση και η νέα απελπισία; Προφανώς το πολιτικό σύστημα της χώρας, έτσι έμαθε να λειτουργεί και από κεκτημένη ταχύτητα έτσι εξακολουθεί να πράττει.
Διαχειρίζεται επικοινωνιακά την πρωτοφανή κρίση, για την οποία φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη, αντί να παλέψει με το χρόνο και να κινητοποιήσει μηχανισμούς του κράτους ώστε η αναπροσαρμογή να διαχυθεί δίκαια στην κοινωνία, και ο πολίτης να νοιώσει ότι όλοι συνεισφέρουν στη διάσωση της χώρας.
Αυτή η τακτική είναι που αποσυνθέτει τον κοινωνικό ιστό, και στέλνει τους απελπισμένους πολίτες σε ακραίες επιλογές. Το ψέμα πάντως έχει κοντά ποδάρια, και αν δεν ειπωθεί η αλήθεια για τον ακριβή οδικό χάρτη ολοκλήρωσης του προγράμματος προσαρμογής, κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τις αντιδράσεις των απελπισμένων. Μέχρι τώρα η λαϊκή οργή εκτονώνεται με την πριμοδότηση νέων ακραίων πολιτικών σχηματισμών, θέλοντας να τιμωρήσει το παλαιό σύστημα. Η βουβή αγανάκτηση ωστόσο που σιγοβράζει στην κοινωνία, μια σπίθα χρειάζεται για να γίνει καταστροφική λάβα.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
