Η είδηση που βγήκε μεσοβδόμαδα μέσα από τη διαρροή που έδωσε το ίδιο το ΔΝΤ στη αμερικανική εφημερίδα WSJ, σε κάνει να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Όχι επειδή δεν το περίμενες. Όχι επειδή δεν ήξερες. Όχι επειδή ξαφνικά ένιωσες οργή για το «λάθος» που έκανε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Το κάνεις γιατί επί τρία χρόνια ανέχτηκες τον κάθε Πάγκαλο να σου λέει πως είσαι τεμπέλης και διεφθαρμένος, πως επί 30 χρόνια ζούσες σε μια επίπλαστη ευημερία, πως σε τελική ανάλυση εσύ φταις για το κακό που ξέσπασε στον τόπο!
Επί τρία ολόκληρα χρόνια, ενώ ήταν πασιφανές ότι το Πρόγραμμα «ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ» και ότι ήταν στηριγμένο σε λάθος εκτιμήσεις, προσπαθούσαν όλοι να σε πείσουν ότι είναι για το καλό σου! Μέχρι και ο Ντομινίκ Στρος Καν επιστρατεύτηκε στην Αθήνα, προκειμένου να σε πείσει για ένα φάρμακο που είναι μεν πικρό, όμως στο τέλος θα σε σώσει!
Ολόκληρη η Διεθνή Κοινότητα σου κουνούσε το δάχτυλο και εξηγούσε πως το μνημόνιο είναι το αποτέλεσμα της δικής σου φαυλότητας και το μόνο εχέγγυο της μελλοντικής σου ευημερίας. Όμως ΕΣΥ ήξερες και έβλεπες το αποτέλεσμα ακόμη και αν δεν μπορούσες να το εξηγήσεις.
Να τα πάρουμε τα πράγματα όμως με τη σειρά:
Αφήνοντας τους μελοδραματισμούς στην άκρη, υποθέτω ότι ζούμε σε έναν ορθολογικό κόσμο, δίχως πολιτικές σκοπιμότητες! Ας ορίσω ότι το ΛΑΘΟΣ ήταν αποτέλεσμα ατυχών εκτιμήσεων από την πλευρά των δανειστών και ότι η πραγματική τους πρόθεση ήταν το νοικοκύρεμα και η επανεκκίνηση της Οικονομίας. Υπέροχα!
Σκέφτομαι λοιπόν πως το πρώτο Μνημόνιο προϋπέθετε- μεταξύ άλλων- μείωση του χρέους κατά 11,5 μονάδες του ΑΕΠ μέσα σε 3 μόλις χρόνια, εσωτερική υποτίμηση, μείωση κατώτατου μισθού, αναπροσαρμογή 13ου-14ου (και συντάξεων για όποιων τα θυμάται ακόμη αυτά), αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αύξηση ΦΠΑ στα καταναλωτικά προϊόντα. Αφού ήταν όμως λάθος αναρωτιέμαι, ποιες από τις παραπάνω διατάξεις συγκεκριμένα ήταν λανθασμένες; Και αν κάποιες όντως ήταν λανθασμένες, τι αποτελέσματα προκάλεσαν- που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα είχαν αποφευχθεί- και ποιο ήταν το συνολικό τους κόστος;
Επιπλέον εφόσον ήταν λάθος, το Μεσοπρόθεσμο και τα μέτρα εξισορρόπησης του Δευτέρου Μνημονίου, που ακολούθησαν τα «κενά» του πρώτου, ήταν σωστά; Λογικά εφόσον το Πρώτο Μνημόνιο ήταν λάθος-επομένως και τα αποτελέσματά του δεν ήταν τα επιδιωκόμενα- το Δεύτερο Μνημόνιο με τη σειρά, θα είχε και αυτό λανθασμένες εκτιμήσεις, καθώς υπάρχει σαφής σύνδεση μεταξύ τους (το ένα είναι αποτέλεσμα του άλλου).
Επιπλέον, αν δεχθούμε ότι η ανάγκη του Τρίτου και δυνητικά Τέταρτου Μνημονίου, προκύπτει α. από την υστέρηση των δημοσιονομικών (λογική εξέλιξη από τη στιγμή που το πρώτο πρόγραμμα ήταν λάθος), αλλά και β. από την αδυναμία χρηματοδότησης του δημοσιονομικού κενού, τότε το λάθος δεν συνεχίζεται; Αν δεχθούμε ότι η Οικονομικά είναι επιστήμη, υπό την έννοια ότι υπηρετεί λογικές ακολουθίες, τότε δεν είναι Προφανές όσο ακολουθείται η συγκεκριμένη πολιτική το λάθος θα συνεχίζεται επ’ αόριστον;
Αναλογιζόμενος λοιπόν όλα τα παραπάνω- δρώντας πάντα ως καλόπιστος που δεν μετρά πολιτικές σκοπιμότητες- αδυνατώ να εξηγήσω γιατί την παραδοχή του λάθους δεν συνοδεύουν και οι ανάλογες πολιτικές διόρθωσής του! Γιατί το ΔΝΤ δεν καταθέτει στην Ε.Ε. πρόταση βάσει των συμπερασμάτων που έχει για ένα διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης της Κρίσης;
Και από την άλλη, γιατί η ελληνική κυβέρνηση, εφόσον αναγνωρίζει το επιχείρημα του ΔΝΤ περί λάθους (το παραδέχθηκαν οι εταίροι και προσωπικά ο Σαμαράς), συνεχίζει να υποστηρίζει και να υλοποιεί την συγκεκριμένη λανθασμένη πολιτική; Εφόσον είναι λανθασμένη το μόνο που μπορεί να επιφέρει είναι καταστροφή! Αν όμως την συνεχίσει, στην πράξη θα δείξει πως δεν αναγνωρίζει ότι είναι λανθασμένη.
Παράλληλα η ΕΕ υποστηρίζει ότι η εν λόγω πολιτική είναι ορθή, επομένως οφείλει να συνεχίσει να την επιβάλει. Οφείλει όμως την ίδια ακριβώς στιγμή, να απαιτήσει την αποχώρηση του ΔΝΤ από το Πρόγραμμα, καθώς είναι αυτονόητο πως δεν μπορεί να συνεχίσει να ζητά τη συμμετοχή ενός παγκόσμιου φορέα που χαρακτηρίζει λανθασμένες τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν. Επομένως η Ευρώπη έχει μόνο δύο επιλογές: Ή αλλάζει στάση η ίδια και αναδιαμορφώνει το Πρόγραμμα, αναγνωρίζοντας το λάθος ή αναλαμβάνει αποκλειστικά το κόστος της συνέχισής του. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
ΥΓ. Είμαι αθεράπευτα λαϊκιστής και επιδιώκω να αποπροσανατολίσω τον κόσμο με επίκληση στο συναίσθημα και «τσιτάτα».
Ο Παναγιώτης Τζαννετάτος είναι Δημοσιογράφος , Πολιτικός Συντάκτης στο Contra Channel και στην εφημερίδα “ΤΟ ΠΑΡΟΝ”
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
