Αργά αλλά σταθερά στήνεται, μέσω δημοσιευμάτων στον Τύπο, το υπόβαθρο για την δικαστική έρευνα τυχόν ποινικών ευθυνών του Γιώργου Παπανδρέου και Γιώργου Παπακωνσταντίνου στην υπόθεση της οικονομίας.
Δυο ενδείξεις: Η πρώτη αφορά σε δημοσιεύματα που ήθελαν τον πρώην πρωθυπουργό να πλαισιώνεται από πρωθυπουργικούς συμβούλους που ελάμβαναν υψηλές αμοιβές την ώρα που η χώρα έμπαινε στη δίνη της κρίσης.Ανανάλογου περιεχομένου δημοσιεύματα πυκνώσουν θα είναι σαφές ότι αποπειράται να απαξιωθεί περαιτέρω στην κοινή γνώμη η προσωπική εικόνα του Γιώργου Παπανδρέου.
Η δεύτερη αφορά στην πορεία της δικαστικής έρευνας που διενεργούν οι Εισαγγελείς Γρηγόρης Πεπόνης και Σπύρος Μουζακίτης για την οικονομία. Ήδη ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, επιχειρεί με την κατάθεση του στον ανακριτή να διαμηνύσει πως αν πιεστεί θα πει κι άλλα για να διαφυλάξει τη θέση. Ήδη ζητώντας να ερωτηθεί ο πρώην πρωθυπουργός αν γνώριζε τις απόψεις του Ντομινίκ Στρος Καν, εμφανίζεται αποφασισμένος να προκαλέσει την εμπλοκή και άλλων στη δικαστική έρευνα. Προφανώς και μόνο η αναφορά του στο όνομα του πρώην πρωθυπουργού δικαιολογεί αμελλητί την αποστολή της δικογραφίας στη Βουλή. Εδώ όμως δεν μιλάμε πια για απαξίωση της εικόνας του Γιώργου Παπανδρέου με σκοπό την πολιτική του καταδίκη – αυτό εξάλλου επετεύχθη στις πρόσφατες εκλογές με τη συντριβή του ΠΑΣΟΚ. Μιλάμε για την έναρξη μιας μεγάλης δικαστικής έρευνας με σκοπό και την ποινική καταδίκη των “ενόχων”.
Υπάρχουν ορισμένοι που ισχυρίζονται πως με τον τρόπο αυτό θα εκτονωθεί μερικώς η λαϊκή αγανάκτηση για τα μέτρα λιτότητας και η κοινωνική σταθερότητα θα διατηρηθεί. Πρόκειται για την μια πλευρά. Η άλλη πλευρά θέλει να είναι αυτή καθ’ αυτή η ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής είναι βασικός λόγος κοινωνική αποσταθεροποίησης. Υπάρχει ή καλλιεργείται εντέχνως η αντίληψη πως ένα “κυνήγι μαγισσών” ή μια επιχείρηση “καθαρά χέρια” όχι μόνο δεν θα οδηγήσει στην αποκάλυψη της αλήθειας (καθώς θα παρεμποδιστεί από ισχυρά συμφέροντα εντός κι εκτός Ελλάδας που εμπλέκονται και διαπλέκονται…), αλλά δεν θα επιτύχει ούτε τους δυο ρητορικούς στόχους της: Την εκτόνωση της κοινωνικής αγανάκτησης και την κάθαρση-εξυγίανση του πολιτικού συστήματος. Αντιθέτως, θα επιτείνει τον εθνικό διχασμό και θα βαθύνει την κρίση στην ελληνική κοινωνία.
Από την άλλη είναι πολύ πιθανό στο άμεσο μέλλον και με τις συνθήκες που θα επικρατούν στη χώρα, βασικός όρος πολιτικής επιβίωσης ενός πολιτικού ηγέτη να είναι η ποινική δίωξη των πολιτικών αντιπάλων. Ωστόσο, για να επιβιώσει ο ίδιος, αλλά και η χώρα, δεν αρκεί να είναι μόνο ηγέτης-τιμωρός. Αλλά ηγέτης-τιμωρός με όραμα! Υπάρχει;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
