Δεν είναι η πρώτη φορά που που θεσμικοί παράγοντες θέτουν επιτακτικά την ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών για τη διάσωση της χώρας.
Είναι τόσο εντατικές οι αναφορές ωσάν να μην έχουν ληφθεί μέτρα για αυτό χρειάζεται να ληφθούν. Το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει είναι γιατί ενώ δεν έχουν ληφθεί μέτρα, η χώρα δεν έχει καταρρεύσει; Η αλήθεια είναι πως μέτρα έχουν ληφθεί και λαμβάνονται γεγονός που δικαιολογεί την παραμονή της χώρας στη στη ζωή – έστω και με μηχάνημα τεχνικής υποστήριξης! Είναι μέτρα που αλλάζουν την “κρατικοδίαιτη” φύση της ελληνικής οικονομίας… Μήπως λοιπόν οι συχνές αναφορές στην ανάγκη λήψης μέτρα (γενικώς), προλειαίνει το έδαφος ή προϊδεάζει για τη λήψη επιπλέον νέων και πιο επώδυνων μέτρων;
Στο ερώτημα έρχεται να απαντήσει η έκθεση του οίκου McKinsey για λογαριασμό του ΣΕΒ και της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών. Σε μια κοινωνία που κινείται στα όρια της ανοχής και προσεγγίζει το μέλλον με απαισιοδοξία, αβεβαιότητα και ανασφάλεια, η έκθεση έρχεται να δώσει ένα τόνο αισιοδοξίας. Από τον τίτλο και μόνο “Η Ελλάδα 10 χρόνια μπροστά” μπορεί κανείς εύκολα να το αντιληφθεί. Το αντιλαμβάνεται και από τις “προοπτικές” της ελληνικής οικονομίας που περιγράφει. Σύμφωνα με αυτές είναι εφικτός ένας ρυθμός ανάπτυξης στο 3% μέχρι το τέλος του 2020, όπως εφικτή είναι μια αύξηση του ΑΕΠ την επόμενη πενταετία κατά 25 δισ. και έως το 2021 έως 49 δισ., όπως εφικτή είναι κι η δημιουργία 520.000 θέσεων εργασίας.
Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο “όμως”. Για να επιβεβαιωθεί το θετικό αυτό σενάριο, δεν αρκεί μόνο η ελληνική οικονομία να προσανατολιστεί στο τουρισμό, την ενέργεια, τη μεταποίηση τροφίμων, το λιανικό εμπόριο και την αγροτική παραγωγή (ως βασικούς πυλώνες), ούτε και στους “αναδυόμενους αστέρες”, τομείς δηλαδή με δυνατότητες ανάπτυξης, όπως η παραγωγή γενόσημων φαρμάκων, ο ιατρικός τουρισμός, η φροντίδα για τη τρίτη ηλικία, οι ιχθυοκαλλιέργειες, η δημιουργία περιφερειακών διαμετακομιστικών κόμβων και η διαχείριση απόβλητων.
Χρειάζεται ως επί το πλείστον να υπάρξει μια σειρά “διαρθρωτικών αλλαγών”, όπως η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας (εργασιακή ευελιξία, μερική απασχόληση στο Δημόσιο κ.λπ.), μείωση του δημόσιου τομέα, επιχειρηματικές ζώνες με ευνοϊκά φορολογικά κίνητρα, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, fast track επενδύσεις κλπ.
Όλα αυτά για το προσεχές μέλλον. Για το άμεσο μέλλον όμως το ερώτημα είναι ποιους πραγματικά θα ευνοήσουν αυτές οι “διαρθρωτικές αλλαγές” και ποιοι θα αντέξουν την μακρά κι επώδυνη διαδικασία αυτών των αλλαγών.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
