Αφ’ ής στιγμής το Μεσοπρόθεσμο, χάρις στα αποπροσανατολιστικά διλήμματα, τις τραγικωμικές αποστασιοποιήσεις-παλινωδίες των κυβερνητικών βουλευτών, τις υποτιθέμενες απειλές και πατρικές νουθεσίες των Ευρωπαίων σωτήρων μας, έγινε κράτος των νόμων του κράτους, τα πάντα κατασίγασαν.
Αίφνης, όπως έγινε και στην περίπτωση της υιοθέτησης του πρώτου μνημονίου, οπόταν μετά την ταπεινωτική αποδοχή του περίσσεψαν οι έπαινοι, τώρα επανήλθε η νηνεμία στην Ευρώπη, ορισμένως στις αγορές κι οι φόβοι για μία ελληνική θρυαλλίδα που θα έθετε υπό αμφισβήτηση τα σχέδια για την κατάργηση των εργασιακών, κοινωνικών και, σε τελική ανάλυση, πολιτικών δικαιωμάτων στην θέλουσα να μετατραπεί σε ανταγωνίστρια της Κίνας Ευρώπη, τούτες οι αγωνίες έλαβαν αισίως τέλος.
Πως μπορεί να ερμηνευθεί τούτη η σχοζοφρενική αλλαγή της διάθεσης των Ευρωπαίων παραγόντων μετά τη δουλοπρεπή αποδοχή και δρομολόγηση του Μεσοπρόθεσμου; Πώς ο Γιούνκερ, που πριν τις ψηφοφορίες, είχε φορέσει το προσωπείο του αδυσώπητου τιμωρού, ύψωνε τους ώμους με αβεβαιότητα όταν τον ρωτούσαν για τη χρεωκοπία της Ελλάδας, τώρα πλειοδοτεί σ’ αισιοδοξία για έξοδο της χώρας στις αγορές το 2014, σ’ ευοίωνες προβλέψεις για το μέλλον;
Ο συμβολικός παραδειγματισμός της θυσίας του Αβραάμ από τα βιβλικά χρόνια έχει αποδειχθεί πως λειτουργεί υποδειγματικά και πάλι σε τούτην την περίπτωση πέτυχε απόλυτα.
Δεν είναι τυχαίο πως από κοντά με την Ελλάδα, τόσο η Πορτογαλία, όσο κι η Ιταλία ανακοίνωσαν στυγνά μέτρα περικοπών και λιτότητας, μείωσης μισθών και θέσεων. Και φυσικά ακολουθούν η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Βρετανία–δεν είναι μακριά η ώρα που και τα πανίσχυρα γερμανικά και γαλλικά συνδικάτα θα υποκύψουν στην ανάγκη να δεχθούν περικοπές μισθών προς χάριν της ανάπτυξης κατά τα σωτήρια πρότυπα των χωρών που χτύπησε η κρίση.
Δε νομίζω κανείς να αμφιβάλει πως οι τεχνητές κρίσεις προϋπολογισμού και εξόδου στις αγορές έχουν γενικώτερη ευνοϊκή επίπτωση σε όσους ελέγχουν τους χρηματοοικονομικούς μηχανισμούς. Όχι απλώς και μόνον η συμπίεση των μισθών, η δημιουργία εφεδρικού στρατού ανέργων, έτοιμων για όλα, είναι το μόνο ευεργέτημα που προκύπτει από τις κρίσεις, αλλά πρωτίστως η δυνατότητα, με την εξαγορά τίτλων του δημοσίου, την απόκτηση ‘κοψοχρονιά’ δημόσιων πλουτοπαραγωγικών μονάδων και βασικών πηγών κάποιας χώρας, να ποδηγετούν τις πολιτικές κι οικονομικές αποφάσεις κι εξελίξεις οποιασδήποτε χώρας.
Το επιχείρημα του “ουαί τοις ηττημένοις” σε όλο του το μεγαλείο έχει τελειωτικά εδραιωθεί και πλέον θα επιστρατεύεται επι πάντων και κατά πάσης αντίδρασης–οι υποτελείς χώρες θα παραμένουν δέσμιες των δανειστών και διαγουμιστών του εθνικού τους πλούτου, ενώ εσαεί θα παραμείνουν κηδεμονευόμενες από τις ίδιες πολιτικές τάξεις–φορείς των οθνείων συμφερόντων.
Και παντοτινά θα πιστεύουν μοιρολατρικά πως δεν μπορούν να διαφύγουν από τον ταχνητό φαύλο κύκλο, που ταλαντεύεται ανάμεσα στους δύο πόλους λιτότητα, ή χρεωκοπία, μέσα στο ευρώ και πτωχοί, ή έξω από το ευρώ κι επίσης πτωχοί, ανάπτξη με ανέσωτους μισθούς, ή μικροί μισθοί και πτωχευμένη χώρα κι ο οποίος εν κατακλείδι δεν προσφέρει άλλη εναλλακτική πλην της πενίας.
Βεβαίως, τώρα που όλα “εξομαλύνθηκαν” κανείς Ευρωπαίος αξιωματούχος δεν έχει τον παραμικρότερο δισταγμό ν’ αναγνωρίσει εμμέσως πως όλα τούτα τα ψευδο-διλήμματα που είχαν προταχθεί ώστε να εγκριθεί το Μεσοπρόθεσμο ήσαν χαλκευμένα. Όλοι λίγο ως πολύ, με την ψυχική παρόρμηση που έχει πάντοτε ένας ψεύτης ν’ αποκαλύψει την απάτη του και να ξαλαφρώσει από το βάρος της κωμωδίας, αρχίζουν οι Κοινοτικοί να παραδέχονται πως η δαμόκλειος σπάθη της χρεωκοπίας, ή της αποπομπής από την Ευρωζώνη και την ΕΕ εν γένει, ήταν ένας καλά σχεδιασμένος εκβιασμός –όχι για τις ηγεσίες και τον ελεγχόμενο Τύπο τους, αλλά για τους ανίδεους λαούς και για να προκαταβάλουν τις αντιδράσεις τους.
Αν μη τι άλλο, το συμπέρασμα τούτο βγαίνει όταν κάποιος αρχίσει να διαβάζει “υπό τα γραμμάς” τις δηλώνεις των Ευρωπαίων. Από τους οποίους εν τούτοις υπάρχουν κάποιοι που το τονίζουν απροκάλυπτα–post festam, κατόπιν εορτής βέβαια, αλλά τουλάχιστον το λένε. Ο Ευρωπαίος επίτροπος για την Ανταγωνιστικότητα Χοακίν Αλμούνια, διαβάζω στο Ισπανικό Πρακτορείο (EFE) το δήλωσε μέσες-άκρες χθες μιλώντας στη 10η συνάντηση Santander-América Latina, που διοργάνωσε το Διεθνές Παν/μιο Menéndez Pelayo κι η μεγάλη τράπεζα Banco Santander.
Ο Αλμούνια τόνισε πως τα μέλη της ΕΕ “θα έκαναν τα πάντα για να αποφευχθεί ώστε ένα κράτος να κηρύξει παύση πληρωμών” και πως μία τέτοια χώρα σε δυσχέρεια “ουδέποτε θα μπορούσε να αποπεμφθεί από το ευρώ για δύο λόγους”: ο πρώτος, μα φανερά οικονομικός γιατί “κανείς όταν κάνει τους λογαριασμούς για μία υποτιθέμενη έξοδο από το ευρώ θα την έβλεπε ως μία πιθανή εναλλακτική λύση” γιατί απλά το κόστος της εξόδου μίας χώρας από το ευρώ θα ήταν πολύ πιό μεγάλο και πολύ πιο ζημιογόνο για τις ελέγχουσες την Ευρώπη εταιρείας κι από μία πιθανή χρεωκοπία της αδύναμης χώρας(που φυσικά θα γεννούσε καλλίτερες δυνατότητες για εκείνες)!
Ο δεύτερος λόγος που δεν επιβάλλει την έξοδο μίας χώρας από την Ευρωζώνη είναι φυσικά πολιτικός: “όταν μία χώρα φθάνει στο σημείο που βλέπει ότι δεν μπορεί να διορθώσει τις ανισορροπίες της, οι υπόλοιπες χώρες στην Ευρωζώνη, αγκαλά και θα επιβάλλουν αυστηρές προϋποθέσεις όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, θα κάνουν τα πάντα για να αποφύγουν την παύση πληρωμών, ή να πάει το πράγμα ακόμη παραπέρα, ήτοι να ‘ρίξει την πετσέτα'”, προσθέτοντας πως το ευρώ είναι εξ υπαρχής ένα πολιτικό πρόγραμμα που προϋποθέτει ένα τολμηρό βήμα προόδου προς την κατεύθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Προσθέτοντας βέβαια όλα τα γνωστά επιχειρήματα περί μέτρων προς την καλή κατεύθυνση που ακολουθούνται στην Ελλάδα, ο Αλμούνια επανέλαβε πως κύριο μέλημα ήταν να εξασφαλισθεί πως “στο μέτρο που τα ελληνικά προβλήματα επιλύονται, θα μειώνονται οι εντάσεις που διαχέονται προς τις υπόλοιπες οικονομίες της Ευρωζώνης”, ενώ τόνισε πως η Ελληνική κρίση έχει την αιτία της στο γεγονός ότι η χώρα αυτή μπήκε στο ευρώ “μ’ εμβρυουλκό”, με το ζόρι, και χωρίς ν’ αντιλαμβάνεται τι εστί να είσαι μέλος σε μία οικονομική ένωση, δίχως να είσαι ικανός να διορθώσεις τις μακροοικονομικές σου ανισορροπίες.
Γι’ ακόμη μία φορά επαναλαμβάνεται το επιχείρημα, προσίδιο στη Θεοδικία του Λάιμπνιτς πως δεν είναι ημιτελές, ή ελαττωματικό το έργο του ‘Θεού’ , ο οποίος τα έχει προβλέψει όλα στο σχέδιό του και δεν αφίνει σκόπιμα να εμφιλοχωρήσει η αμαρτία και το κακό στον κόσμο, αλλά είναι η μειονεκτική θέση του ανθρώπου, η ηθική του ατέλεια, η γνωστική του ανεπάρκεια, που τον προκαταβάλλουν σε λανθασμένες πίστεις και δοξασίες, του υποδεικνύουν λάθος επιλογές και αναποτελεσματικές πράξεις (όλα τα επιχειρήματα που ακούσθηκαν κι από την ίδια τη δική μας κυβέρνηση δηλ.) που επιτρέπουν στο Κακό (την ελληνική χρηματοοικονομική αφροσύνη) να διαφθείρουν τον “καλύτερο δυνατό κόσμο” που έπλασαν οι Φωστήρες της Ευρώπης.
Το Ηθικό Κακό (οι –χρηματοοικονομικές μας –αμαρτίες) και το Σωματικό Κακό (τα δεινά, οι πόνοι κι η πενία) είναι οι αναγκαίες εκφάνσεις του Μεταφυσικού Κακού (της οικονομικής μας αδυναμίας κι ατέλειας), που αποτελεί την διακριτή αρχή του κακού με το καλό (την καλή κι εύρωστη οικονομία από τα Pigs, δηλ). Αμαρτωλοί Έλληνες μετανοείτε και υποστείτε την μιαρή σας ύπαρξη!!
Και φυσικά δεν έχασε την ευκαιρία ν’ αποστείλει και τις νουθεσίες του προς την ισπανική κυβέρνηση υπό τη μορφή αισιοδοξίας ότι η Μαδρίτη έχει αναλάβει την υποχρεώση να τηρήσει όσα χρειάζεται για να ορθοποδήσει η οικονομία.
Όσο για τις επιζήμιες και σκοπιμοθηρικές αξιολογήσεις των ξένων οίκων, ο Αλμούνια φυσικά ποίησε τη νήσσαν, περιορίζοντας τις δηλώσεις του σ’ ένα απλό διφορούμενο “άλλες από τις αποφάσεις των οίκων αυτών γίνονται αντιληπτές πιό πολύ, κι άλλες λιγότερο. Τώρα γίνονται αντιληπτές άσχημα”. Βεβαίως, οι αποφάσεις τούτες , που διαμορφώνουν προς τα πάνω τα επιτόκια δανεισμού, συμφέρουν τις ευρωπαϊκές τράπεζες και τις ξένες επιχειρήσεις που επιδιώκουν την γενικώτερη υποβάθμιση προκειμένου να βάλουν στο χέρι όσο το δυνατόν περισσότερα με τον λιγότερο κόπο και καταβάλλοντας λιγότερα χρήματα, ενώ ταυτόχρονα θα χαίρουν των ευεργετημάτων της εξαχρείωσης του πληθυσμού.
Ο κυνισμός για την ελληνική υποβάθμιση και την επακόλουθη απαξίωση των ευρωπαϊκών λαών και των κοινωνικών θεσμών ήδη έχει δρομολογηθεί. Απομένει να διαπιστώνουμε κάθε φορά τη μορφή που μέλλουν να λάβουν οι εξελίξεις και οι ασκούμενες πιέσεις. Πιέσεις που τώρα που το διεθνές Κεφάλαιο βρίσκεται σε μία φάση αναδιαμόρφωσης και ανακαταδιανομής μετά το καταναλωτικό αδιέξοδό του και την ανάγκη να μετακυλίσει αλλού τις απώλειες από τη μεταβατική περίοδο της “αλλαγής παραδείγματός του” σε άλλες μορφές παραγωγής και διάθεσης, αναμένονται ν’ αυξηθούν αναπόδραστα.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
