Ποιος θα τραβήξει το κάρο (έστω…) της ανάπτυξης για να σύρει τη χώρα έξω από την κρίση; Το ερώτημα τίθεται επιτακτικά, όσο διαπιστώνεται η αδυναμία της ελληνικής οικονομίας να σταθεί στα πόδια της – γεγονός που επιβεβαίωσε η πτώση του δείκτη στο Χρηματιστήριο της Αθήνας την ώρα που το κλίμα στα διεθνή χρηματιστήρια ήταν ευνοϊκό.
Λογικά το χρηματιστήριο προεξοφλεί την αδυναμία της ελληνικής οικονομίας να αντιμετωπίσει τις εγγενείς αδυναμίες της. Όμως δεν είναι μόνον αυτό. Από παντού τα μηνύματα που λαμβάνει η αγορά δεν είναι ενθαρρυντικά.
Καταρχήν υπάρχουν αμφιβολίες ως προς την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης. Μπορεί Μαξίμου και πλατεία Συντάγματος να καταβάλουν φιλότιμες προσπάθειες, όμως η φιλολογία περί ανασχηματισμού ξεκίνησε (πρώτος ο Ευάγγελος Βενιζέλος στην αρχή της εβδομάδας άνοιξε κι επίσημα το θέμα) και θα κλιμακωθεί τις επόμενες μέρες, ως άλλη μια ένδειξη πως η ρότα του κυβερνητικού σκάφος χρειάζεται διορθώσεις. Μέχρι λοιπόν και μετά την επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας (ημερομηνία από την οποία, εικάζεται, πως θα ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για κυβερνητικές αλλαγές) η συζήτηση θα φουντώσει και ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις θα παρατηρηθεί αναβλητικότητα και διστακτικότητα στη λήψη αποφάσεων.
Κατόπιν είναι όλη αυτή η αίσθηση περί της ελληνικής εκδοχής “καθαρά χέρια” που ξεκίνησε η Δικαιοσύνη. Ο ένας μετά τον άλλο διακεκριμένοι επιχειρηματίες οδηγούνται ή ετοιμάζεται να οδηγηθούν στη φυλακή, γεγονός που γεννά ερωτηματικά για το αν και κατά πόσο το εγχείρημα στηρίζεται σε στέρεες βάσεις ή γίνεται για επικοινωνιακή κατανάλωση. Σε κάθε περίπτωση το ερώτημα για το ποιος τελικά θα αναλάβει ρίσκα, θα επενδύσει χρήματα κι εντέλει θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, παραμένει.
Ουδείς αμφισβητεί την ανάγκη να τιμωρηθούν όσοι με τον α ή το β τρόπο δημιούργησαν χρέη προς το Δημόσιο. Χρειάζεται όμως πολλή προσπάθεια για να πειστεί η κοινωνία πως η συγκεκριμένη διαδικασία να γίνεται στη βάση της τήρησης του νόμου και όχι της ανθρωποφαγίας διακεκριμένων “κατεχόντων” για να ικανοποιηθεί το “περί δικαίου αίσθημα” της κοινωνίας.
Αν κυριαρχήσει η άποψη πως όσοι επιχειρούν είναι συλλήβδην “απατεώνες”, τότε το οικονομικό αδιέξοδο της χώρας θα ενταθεί. Και αν υποτεθεί πως η προηγούμενη φουρνιά επιχειρηματιών επιχειρούσε με ένα επιλήψιμο τρόπο, τι εξασφαλίζει πως η νέα θα αλλάξει τρόπο; Σε καθεστώς ενοχοποίησης της επιχειρηματικότητας, οι εν δυνάμει νέοι επιχειρηματίες προτιμούν να αναβάλουν τα όποια επενδυτικά τους σχέδια ή ακόμα και να αναζητήσουν επιχειρηματικές ευκαιρίες στο εξωτερικό, την ίδια στιγμή που η ελληνική εκπαίδευση έχει ακόμα δρόμο για να δημιουργήσει νέους.
Ως εκ τούτου, το αρχικό ερώτημα παραμένει ακόμα αναπάντητο…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
