Τι σόι οικονομικό μοντέλο είναι αυτό που θέλουν να επιβάλουν στην Ελλάδα και την περιφέρεια της Ευρώπης, οι ηγέτες των “ισχυρών” ευρωπαϊκών χωρών και η τεχνοκρατική ελίτ των Βρυξελλών, όταν αυτό οδηγεί σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας στο περιθώριο; Όταν η “πιστή εφαρμογή” του έχει ως αποτέλεσμα την ανεργία στο 30% του εργατικού δυναμικού; Όταν επιδιώκει να κάνει το δικαίωμα στην εργασία, ευκαιρία;
Υποτίθεται πως όλα τα οικονομικά μοντέλα έχουν ως τελικό αποδέκτη των άνθρωπο, τη δίκαιη κατανομή του παραγόμενου πλούτου και την κοινωνική αλληλεγγύη στους ασθενέστερους. Υποτίθεται πως αυτό το σκοπό θα υπηρετούσε η ενοποίηση της Ευρώπη. Υποτίθεται πως για αυτό το σκοπό θυσιάστηκαν οι πρόγονοι μας. Για να μην ξαναζήσει η Ευρώπη τραγωδίες ανάλογες με αυτές που δημιούργησαν δυο παγκόσμιοι πόλεμοι στο έδαφός της.
Για ορισμένες δεκαετίες, η Ευρώπη φάνηκε να αγγίζει το θαύμα. Να υπερβαίνει τους εθνικούς εγωισμούς και να δημιουργεί ένα χώρο ευημερίας και ίσων ευκαιριών για τους πολίτες της. Και ξαφνικά όλα αυτά φάνηκαν να γκρεμίζονται. Η Ευρώπη φάνηκε να συναντά τον κακό της εαυτό. Να αγνοεί τους ανθρώπους της. Να τους σπρώχνει προς την εξαθλίωση. Να ρέπει προς τον αυταρχισμό. Να υποτάσσεται στην ολιγαρχία των “ισχυρών” και των “αγορών”. Να ξεχνά τον άνθρωπο.
Το μοντέλο που προτείνεται στην Ελλάδα, είναι ένα μοντέλο που προτάθηκε στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία. Ένα μοντέλο που προτείνεται στην Ισπανία και την Ιταλία. Για να εξυπηρετήσει ποιους; Τώρα, ολοένα και περισσότεροι πολίτες αναρωτιούνται. Είναι κι η Ιταλία κι η Ισπανία κι η Πορτογαλία σαν την Ελλάδα;
Όχι. Απλά η Ελλάδα ήταν ο εύκολος στόχος. Με μεγάλο, δυσλειτουργικό, αναποτελεσματικό, πελατειακό κράτος. Με φαύλο πολιτικό σύστημα. Με εγωιστική επιχειρηματική τάξη. Μια χώρα με πολλά κακώς κείμενα και αρκετές “χαμένες ευκαιρίες”, ήταν το ιδανικό άλλοθι στην εφαρμογή ενός οικονομικού μοντέλου που απαιτεί “θυσίες” χωρίς αντίκρισμα.
Θα πρέπει να κλείσουν οι επιχειρήσεις (ιδιωτικές και δημόσιες) που δεν είναι ανταγωνιστικές, λέει το μοντέλο. Ανταγωνιστικές έναντι ποιών. Των χωρών της Ασίας ή της Αφρικής με τα μεροκάματα του ενός δολαρίου την ημέρα και της φθηνής ενέργειας απ’ την υφαρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πηγών;
Αν αυτό είναι το μοντέλο της παγκοσμιοποίησης ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε. Αν αυτό είναι το μοντέλο που θα υποχρεώσει ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού να ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, ή να εξαναγκάσει σε μετανάστευση την αφρόκρεμα της νεολαίας κατά το πρότυπο των γκασταρμπάιτερ της μετεμφυλιακής περιόδου, να μας λείπει.