Πολλοί το γνωρίζουν, ελάχιστοι όμως μιλούν για αυτό. Ο λόγος ότι στα μέσα του 2014, με το τέλος της Ελληνικής Προεδρίας στην ΕΕ, μας τελειώνουν και τα μνημόνια. Οι καταγγελίες ωστόσο, ειδικών και μη κατά των δανειακών συμβάσεων και ιδίως κατά των οδυνηρών μέτρων που τα συνοδεύουν, έχουν φέρει σε δεύτερη μοίρα το καίριο και επιτακτικό, λόγω χρόνου πλέον, ερώτημα: Μετά το μνημόνιο τι μέλλει γενέσθαι;
Αυτή τη στιγμή η χώρα βρίσκεται σε μια θέση που ίσως αχνοφέγγουν στον ορίζοντα κάποιες χαραμάδες ελπίδας, όπως το ισχνό ίσως, παραδεκτό πάντως και από τους τροϊκανούς πρωτογενές πλεόνασμα, και η πρόβλεψη ότι τον επόμενο χρόνο η ύφεση θα μηδενιστεί και ίσως εμφανιστεί και μια κάποια ένδειξη ανάπτυξης. Δηλαδή τη στιγμή που κάπως το καράβι μπαίνει σε απάνεμα νερά, με το πλήρωμα φυσικά κατατσακισμένο από τη βίαιη προσαρμογή, καλείται να ξαναβγεί στο πέλαγος με ίδιες δυνάμεις.
Θα χρειαστεί πρόσθετη βοήθεια η εύθραυστη οικονομία μας, θα υπάρξει νέο χρηματοδοτικό κενό; Οι γνώστες της κατάστασης μιλούν για την ανάγκη πρόσθετης χρηματοδότησης μέχρι το 2015, της τάξεως των 3-5 δις ευρώ. Θα κατορθώσει η χώρα που ακόμη βρίσκεται στη δίνη της κρίσης, έστω κι αν αυτή φθάνει κατά τις ενδείξεις κοντά στο τέλος, να ξαναβγεί στις αδηφάγες αγορές για χρηματοδότηση; Και με τι επιτόκια. Οι ρεαλιστές μιλούν για καταστροφικό σενάριο, την προσφυγή αυτή τη στιγμή, σε βοήθεια εκτός Ευρώπης, από την οποία έχουν εξασφαλιστεί επιτόκια δανεισμού αντίστοιχα μα εκείνα που δανείζονται οι ισχυρές οικονομίες.
Άρα πρέπει να σχηματιστεί μια νέα κοινή με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ατζέντα, που θα διασφαλίζει την πορεία της χώρας την μετά μνημονίων περίοδο, και υπάρχουν σήμερα σημαντικότατα όπλα για να πειστούν και οι ισχυροί εταίροι του βορρά. Αφ’ ενός πέρα από το πρωτογενές πλεόνασμα και τον προσδοκώμενο μηδενισμό της ύφεσης, ο τρόπος που υπέμειναν τις θυσίες της βιαιότητας του προγράμματος άμεσης προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας, είναι ενδεικτικός της σταθερής προσήλωσης των ελλήνων πολιτών προς ένα κοινό ευρωπαϊκό όραμα. Δεν είναι τυχαίο πως ελάχιστες ακραίες φωνές, κοινοβουλευτικές και μη, μιλούν σήμερα, πέρα από την ανέξοδη κομματική ρητορική των λεονταρισμών, για αποχώρηση από το ευρώ και την έστω και με υποχρεώσεις, ασφάλεια της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Με τα πρώτα δείγματα επαναφοράς της χώρας στη φυσική της αναπνοή, είναι σίγουρο πως οι σειρήνες του λαϊκισμού και της καταστροφολογίας, θα σιγήσουν. Και οι ευρωπαίοι όμως πρέπει παράλληλα να αντιληφθούν πως έχουν και αυτοί ευθύνες. Και με τις αστοχίες του προγράμματος, έστω και με την δικαιολογία ότι στην Ελλάδα έγινε ένα πείραμα πάνω σε αχαρτογράφητα νερά, αλλά κυρίως και επειδή άφησαν μια χώρα που η οικονομία της υποτίθεται ότι την τελευταία δεκαετία βρισκόταν υπό καθεστώς επιτηρήσεων, να εξοκείλει και να καταστήσει τα μνημόνια αναπόφευκτα. Γιατί όταν η κρίση περάσει, σίγουρα πρέπει να τεθεί για ιστορικούς κυρίως λόγους το αναπάντητο ερώτημα, τι προηγήθηκε και τι έφταιξε για να φτάσει η Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού. Κυρίως για να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
