ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΖΩΗΣ ΚΙ ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ

Μοίρασε το

Αν η επιμήκυνση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής – που φέρεται αποφασισμένος να ζητήσει ο Αντώνης Σαμαράς από την Άνγκελα Μέρκελ και τον Φρανσουά Ολαντ, κατά τις επισκέψεις του σε Βερολίνο και Παρίσι, αντίστοιχα – είναι η ενδεδειγμένη και καλύτερη λύση για να βγει η χώρα από την κρίση, τότε θα πρέπει να το επιδιώξει με κάθε τρόπο. Είναι όμως;

Υπάρχουν πολλές επιφυλάξεις ως προς τη στρατηγική που πρώτος πρότεινε ο Ευάγγελος Βενιζέλος (προεκλογικά) και επανέφερε (μετεκλογικά) εξασφαλίζοντας τη συναίνεση του έτερου κυβερνητικού εταίρου Φώτη Κουβέλη. Επιφυλάξεις που προκύπτουν εκ των πραγμάτων λόγω των αποτελεσμάτων που επέφεραν οι δυο προηγούμενες επιμηκύνσεις, του Μνημονίου 1-2. Υιοθετώντας τη λογική τού “κερδίζουμε χρόνο και βλέπουμε” οι κυβερνήσεις των Γιώργου Παπανδρέου και Λουκά Παπαδήμου αντί να δημιουργήσουν περιθώρια και προϋποθέσεις στην ελληνική οικονομία να ανακάμψει (που ήταν και το ζητούμενο) επιδείνωσαν την οικονομική (αύξηση της ύφεσης) και κοινωνική (αύξηση της ανεργίας) κατάσταση της χώρας.

Μια νέα επιμήκυνση τι χειρότερο θα μπορούσε να επιτύχει; Την οριστική εκπαραθύρωση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, καθώς ειναι σχεδόν βέβαιο ότι η Ελλάδα στην κατάσταση που έχει περιέλθει ειναι αδύνατο να αντεπεξέλθει στις διεθνείς της υποχρεώσεις. Εκτός και αν συνεχίσει να δανείζεται για να πληρώνει τοκοχρεολύσια υποθηκεύοντας το μέλλον και άλλων γενεών Ελλήνων.

Προφανώς, η στρατηγική της επιμήκυνσης – που σημαίνει αργές αποπληρωμές δανείων χωρίς μείωση επιτοκίου που θα σήμαινε νέα αναδιάρθρωση χρέους…, μικρότερο ρυθμό μείωσης δημοσίων δαπανών και αύξηση των δημοσίων εσόδων – έχει περισσότερο πολιτικά, παρά οικονομικά χαρακτηριστικά. Η πολιτική τάξη δεν ειναι έτοιμη να παρουσιάσει στον ελληνικό λαό μια ριζοσπαστική λύση με, αναπόφευκτα, υψηλό πολιτικό και κοινωνικό τίμημα και προτιμά τη διαχείριση της υπάρχουσας κατάστασης, δοκιμάζοντας τα όρια της κοινωνικής ανοχής ή/και ανέχειας.

Όπως προ διετίας, επί η κυβερνήσεως Παπανδρέου η πολιτική τάξη δεν βρήκε το σθένος να ομολογήσει στον ελληνικό λαό, “δυστυχώς επτωχεύσαμε” και να πείσει για την ανάγκη ενός εθνικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας – εξέλιξη βεβαίως που προϋποθέτει ικανότητα και αποφασιστικότητα σύνθεσης αντιτιθέμενων οικονομικών και κοινωνικών συμφερόντων – έτσι και σήμερα επί κυβέρνησης Σαμαρά, η πολιτική τάξη εμφανίζεται για ακόμα μια φορά ανώριμη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων με μια στρατηγική πρόταση που θα φέρνει τους Ευρωπαίους εταίρους και δανειστές προ των δικών τους τεράστιων ευθυνών.

Ο Αντώνης Σαμαράς που εκ των πραγμάτων εκπροσωπεί την ελληνική πολιτική τάξη δε δύναται, ίσως και δεν επιθυμεί, να σηκώσει στους ώμους διαχρονικές πολιτικές παθογένειες. Προτιμά κι αυτός να διαχειριστεί το χρόνο. Κι έχει ο Θεός…

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου