Ο αείμνηστος Ευάγγελος Αβέρωφ στο τρίπτυχο “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” πρόσθετε και τη λέξη “ιδιοκτησία”. Ήταν ο ακραιφνής φιλελεύθερος ευπατρίδης της πολιτικής που γνώριζε πάρα πολύ καλά τη σημασία της τελευταίας λέξης. Η “ιδιοκτησία” ήταν και παραμένει ανέκαθεν το κίνητρο της ανάπτυξης, της ευημερίας και της προόδου. Το κίνητρο για να τη δημιουργήσεις και το κίνητρο για να την υπερασπιστείς.
Στην Ελλάδα της κρίσης και του Μνημονίου η δημιουργία “ιδιοκτησίας” μοιάζει μάλλον με άπιαστο όνειρο. Όλα τα αναπτυξιακά εργαλεία έχουν καταστραφεί. Όσο κι αν θέλει κάποιος να δημιουργήσει, απλά δεν μπορεί. Συνεπώς, το μόνο που απομένει είναι η υπεράσπιση της ήδη υπάρχουσας και δημιουργηθείσας ιδιοκτησίας. Κι είναι αυτό που στις πρόσφατες εκλογές έδωσε τη νίκη στη ΝΔ. Ο φόβος της οριστικής απώλειας ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης όσων έχουν ακόμα κάτι να χάσουν.
Πλέον όμως γίνεται φανερό που η επίθεση στην ατομική ιδιοκτησία συνεχίζεται. Η Τρόικα αποδεικνύει καθημερινά πως δεν ήρθε εδώ για να συμβάλει με τεχνογνωσία και χρήμα, ώστε η Ελλάδα να υπερβεί τα χρόνια προβλήματα της και να γίνει “ανταγωνιστική”. Αντιθέτως, ολοένα και περισσότερο εμπεδώνεται η αίσθηση πως η Τρόικα βρίσκεται εδώ για να αρπάξει ό,τι μπορεί. Όχι μόνο δημόσιο πλούτο, αλλά το κυριότερο ιδιωτικό.
Φιλελεύθερα σκεπτόμενος κάποιος θα συμφωνούσε πως η επίθεση στην ιδιοκτησία είναι το τελευταίο σύνορο πριν από την οριστική σύγκρουση. Και ιστορικά να το δει κανείς όλοι οι πόλεμοι προκλήθηκαν και “νομιμοποιήθηκαν” όταν τέθηκε θέμα υπεράσπισης της ατομικής ιδιοκτησίας. Ο Έλληνας (και όχι μόνο) είναι έτοιμος να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να υποστεί κάθε κόστος και θυσία, προκειμένου να κρατήσει το σπίτι του, το χωράφι, την επιχείρηση του, την οικογένεια του. Για τα υπόλοιπα “πατρίς, θρησκεία…” θα μπορούσε, ίσως, και να αδιαφορήσει.
Όμως, πλέον ολοένα και περισσότεροι αντιλαμβάνονται πως η εκποίηση δημόσιας περιουσίας είναι μόνον η αρχή – πόσο μάλλον που την ίδια ώρα απειλείται και η ιδιωτική περιουσία. Ακόμα δε περισσότερο που αρχίζει σταδιακά να ανατρέπεται και η αντίληψη που θέλει το δημόσιο τομέα να “τρώει” τον ιδιωτικό. Πολύ απλά γιατί όσοι ιδιώτες έφτιαξαν περιουσίες, το έκαναν κατά το πλείστον συναλλασσόμενοι με το κράτος. Ακόμα και οι τράπεζες (οι κήνσορες του φιλελευθερισμού, κρατικό χρήμα αξιώνουν για να επιβιώσουν…)
Είναι προφανές πως σε αυτή τη φάση ο κοινωνικός αυτοματισμός δύσκολα θα λειτουργήσει. Διότι πλέον το πρόβλημα δεν είναι ποιος παίρνει τα περισσότερα και αν τα αξίζει, ιδιώτης ή κρατικός λειτουργός, αλλά ότι κάποιοι εκεί έξω επιβουλεύονται να τα πάρουν όλα και από τους δυο…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
