Ο «εφιάλτης» είναι εδώ. Επανέρχεται όλο και δριμύτερος. Τα «ξόρκια» και τα γενικόλογα «ευχολόγια» μιας παρέας «ανύπαρκτων ηγετών» αποδεικνύονται καθημερινά παραμύθια.
Μόλις λίγες μέρες από τις μεγαλοστομίες και τα «παχιά λόγια» της Έκτακτης Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης, η κρίση χρέους, ή καλύτερα η ανεξέλεγκτη βάρβαρη κεδροσκοπική επίθεση των αγορών, γονατίζει μεγάλες περιφερειακές οικονομίες της Ευρωζώνης, όπως η Ιταλία και η Ισπανία.
Η κρίση χρέους της λεγόμενης περιφέρειας, είναι πλέον παρανυχίδα. Η κρίση , μεταφέρεται στον πυρήνα της Ευρωζώνης , με την συνεχή εκτόξευση των σπρεντς , την ένταση και τον πολλαπλασιασμό των μέτρων λιτότητας παντού- παρά την αναποτελεσματικότητα τους- την λεηλασία και την ισοπέδωση των περιουσιακών στοιχείων και των ήδη πενιχρών εισοδημάτων της μεσαίας τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Δυστυχώς κανείς αυτές τις ώρες δεν φαίνεται ικανός αυτές τις ώρες να ανακόψει ή να αναστρέψει αυτή την καταστροφική πορεία, αυτή την εν ψυχρώ εκτέλεση εκατομμυρίων ανθρώπων πρωτίστως στην Ευρώπη.
Οι απόψεις που διατυπώνουν οι υπουργοί Οικονομικών της Γαλλίας και της Γερμανίας δεν έχουν πλέον μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα. Με το πέρασμα δε του χρόνου περιορίζεται η ελληνική διάσταση της ευρωπαϊκής κρίσης και αποδεικνύεται στην πράξη ότι η υπερχρέωση είναι μία απειλή για το σύνολο της Ευρωζώνης όπως και για την οικονομία των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιαπωνίας.
Στην διάρκεια της τελευταίας εβδομάδας άνοιξε ένας νέος κύκλος δημοσιονομικής και οικονομικής αποσταθεροποίησης Το κόστος δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας, που αποτελούν την τρίτη και τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης έγινε απαγορευτικό παρά τα δραστικά μέτρα λιτότητας που ανακοίνωσαν οι κυβερνήσεις των δύο χωρών.
Όπως επισημαίνουν έγκυροι οικονομικοί αναλυτές, ένας από τους βασικούς κανόνες της ΟΝΕ που προέβλεπε ότι η διαφορά του κόστους δανεισμού των χωρών μελών (spread) δεν πρέπει να υπερβαίνει τις 200 μ. β. έχει ντε φάκτο καταργηθεί οδηγώντας χώρες και επιχειρήσεις σε πανάκριβο δανεισμό.
Τα κόστη δανεισμού όχι μόνο μικρών και ευάλωτων οικονομιών αλλά και αυτών που βρίσκονται στον πυρήνα της ευρωζώνης έχουν πλέον εκτιναχθεί σε επίπεδα αναπτυσσόμενων (διάβαζε υποανάπτυκτων) οικονομιών.
Στην αρχή ήταν η Ελλάδα, γρήγορα προστέθηκε η Πορτογαλία και η Ιρλανδία και λίγο αργότερα το Βέλγιο και η Κύπρος η οποία δανείζεται πλέον με επιτόκιο 12%. Τώρα που η κρίση είναι σαν τον Αννίβα ante portas της Ρώμης και της Μαδρίτης έχει καταστεί σαφές ότι το πρόβλημα δεν ήταν ούτε το σπάταλο ελληνικό κράτος ούτε ο αντιπαραγωγικός έλληνας δημόσιος υπάλληλος.
Σαφώς το πρόβλημα είναι και βαθύτερο και πιο ουσιαστικό. Έχει να κάνει με την ίδια την δομή της Ευρωζώνης , αλλά πρωτίστως έχει να κάνει με την διαλυμένη παραγωγική βάση της Ευρώπης, την πλήρη αφαίμαξη των παραγωγικών δραστηριοτήτων της και την ανεξέλεγτη λειτουργία του «καπιταλισμού- καζίνο».
Οι αναλυτές των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ομίλων επιχαίρουν σήμερα για τις εξελίξεις που επιβεβαιώνουν τις προβλέψεις τους, Εδώ και έναν χρόνο παρουσιάζουν εκτιμήσεις για την επερχόμενη αύξηση δανεισμού χωρών που λίγο αργότερα πέφτουν «στην αγκαλιά» του ΔΝΤ και του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης. Από κοντά ασφαλώς και οι οίκοι αξιολόγησης οι οποίοι προαναγγέλλουν ανά τακτά διαστήματα υποβαθμίσεις. Αυτομάτως το κόστος δανεισμού της «υπό επιτήρηση» χώρας εκτοξεύεται. Και λίγο αργότερα το σενάριο ολοκληρώνεται με την αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους και την προσφυγή στους «διεθνείς σωτήρες».
Και είναι λογικό και δεν χρειάζεται κανένας έγκριτος χρηματοοικονομικός αναλυτής για να «προβλέψει» την υπερχρέωση και την καταφυγή στους «σωτήρες» , όταν η εργασία ουσιαστικά δεν παράγει πλούτο και ευημερία, όταν πρωτίστως το κέδρος και ο πλούτος παράγονται από τον «τζόγο» στις αγορές και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αναιρώντας κάθε στοιχειώδη διαδικασία «πρωτογενούς συσσώρευσης» στα εθνικά κράτη.
Πόσες ακόμα φορές πρέπει να δουν το ίδιο έργο οι Ευρωπαίοι για να αντιληφθούν ότι το πρόβλημα απαιτεί συντονισμένη πολιτική και όχι αποσπασματικές λύσεις σαν αυτές που πρότειναν οι ηγέτες της ευρωζώνης στις Βρυξέλλες;
Πόσο ακόμα πρέπει να μαραζώσουν οι κοινωνίες για να αντιληφθούν , ότι οι συνταγές λιτότητας δεν είναι ο μονόδρομος για την σωτηρία, αλλά ένας εύκολος δρόμος για δημοσιονομικά τρυκ και διάλυση του κοινωνικού ιστού και των οικονομιών; Στην διάρκεια και μόνο των τελευταίων ημερών άνοιξε ένας νέος κύκλος δημοσιονομικής και οικονομικής αποσταθεροποίησης Το κόστος δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας, που αποτελούν την τρίτη και τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης έγινε απαγορευτικό παρά τα δραστικά μέτρα λιτότητας που ανακοίνωσαν οι κυβερνήσεις των δύο χωρών.
Όσο οι ηγέτες της Ευρώπης , ο πολιτικός κόσμος και οι πολιτικές ελίτ της «Γηραιάς Ηπείρου» δεν αντιλαμβάνονται τον σεισμό που γίνεται κάτω από τα πόδια τους, τόσο οι κοινωνίες θα στενάζουν και θα ανακυκλώνουν την φτώχεια και την μιζέρια.
Το ερώτημα δεν είναι πλέον μόνο πότε ένας ακόμα ισχυρότερος πότε οι σεισμός θα διαλύσει ένα οικοδόμημα που κάποιοι μόχθησαν να φτιάξουν στο παρελθόν, αλλά πότε οι μετασεισμοί που παράγονται από τον «οικονομικό σεισμό» , θα συμπαρασύρουν τους αφελείς και κατώτερους των περιστάσεων σημερινούς ηγέτες που απλά παρακολουθούν τον «εφιάλτη» να προελαύνει ακάθεκτος.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
