Οι αντιδράσεις των κατοίκων της Ύδρας στην επιχείρηση εντοπισμού, σύλληψης και παραδειγματικής τιμωρίας όσων φοροδιαφεύγουν, αποτελεί άλλη μια ένδειξη της ανεπάρκειας των μέτρων λιτότητας και της φορολογικής πολιτικής που εφαρμόζεται στη χώρα.
Η φοροδιαφυγή δεν είναι ηθικό ζήτημα. Είναι καθαρά οικονομικό. Η καταβολή των φόρων απ’ όλους τους φορολογούμενους είναι μια διαδικασία που δεν (μπορεί να) επιβάλλεται, αλλά νομιμοποιείται στη συνείδηση των πολιτών, εφόσον πληρούνται δυο προϋποθέσεις: δικαιοσύνη και ανταποδοτικότητα.
Πρόκειται για δυο προϋποθέσεις που μόνο το κράτος μπορεί να διασφαλίσει: Ότι δηλαδή θα υφίσταται και θα έχει εμπεδωθεί στην κοινωνία πως οι φόροι κατανέμονται δίκαια από όλους και όποιος παρανομεί τιμωρείται παραδειγματικά. Και ότι από τη στιγμή που οι φόροι καταβάλλονται το κράτος είναι υποχρεωμένο να ανταποδώσει ισόποσα σε κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες υψηλού επιπέδου το καταβληθέν φορολογικό ποσό.
Στην Ελλάδα, ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη προϋπόθεση πληρούνται. Αντιθέτως, είναι έντονο στους πολίτες το αίσθημα της κοινωνικής αδικίας. Είναι γνωστό και καλώς ή κακώς έχει εμπεδωθεί στους πολίτες πως φόρους καταβάλλουν όσοι δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν. Δηλαδή τα γνωστά υποζύγια, μισθωτοί και συνταξιούχοι. Η αλήθεια είναι πως και αρκετές επιχειρήσεις καταβάλουν φόρους. Απλά, ίσως, δεν καταβάλουν όσους προβλέπει η κείμενη φορολογική νομοθεσία. Αυτό συμβαίνει όχι απλά επειδή οι επιχειρηματίες είναι απαραίτητα ανήθικοι.
Συμβαίνει γιατί δεν πείθονται πως η επιπλέον φορολόγηση είναι δίκαιη και πολύ περισσότερο αξιοποιείται ανταποδοτικά. Αντιθέτως, διαπιστώνουν μια ενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας και ένα διαρκές κυνηγητό σε οποιονδήποτε τολμά να “επιχειρεί” στην Ελλάδα. Από την αδειοδότησης της επιχειρήσεις, μέχρι και το κλείσιμο των βιβλίων, ο επιχειρηματίας (οφείλει να) πληρώνει το κράτος σαν συνέταιρο. Και αυτό όχι για να βελτιώνει το κράτος τις κοινωνικές υπηρεσίες και τις υποδομές του, αλλά για να ταΐζει το πελατειακό σύστημα με όλα του τα χαρακτηριστικά.
Κάπως έτσι στη καθημερινή του επαφή με τις υπηρεσίες του κράτους, ο εκάστοτε επιχειρηματίας από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο έρχεται αντιμέτωπος με κάποιον εκπρόσωπο του κράτους που χρησιμοποιεί τους νόμους επιλεκτικά για να διαμορφώνει το πλαίσιο της συναλλαγής “κάτω από το τραπέζι”. Αν πραγματικά το κράτος θα ήθελε να κάνει ένα βήμα προς ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα θα αρκούσε καταρχάς να απλοποιούσε τη φορολογική νομοθεσία. Μόνο απ’ αυτό θα εξοικονομούνταν απίστευτα κρατικά έσοδα που αυτή τη στιγμή περικόπτονται από μισθούς και συντάξεις.
Είναι σαφές όμως πως το πολιτικό σύστημα δεν έχει αποφασίσει να σπάσει το φαύλο κύκλο ή επιλέγει να το επιχειρεί με λανθασμένο τρόπο. Για όσο θα συμβαίνει αυτό, οι αντιδράσεις θα υπάρχουν.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
