Όταν προ διετίας η εκρηκτική κρίση χρέους προκάλεσε την κρίση δανεισμού, το πολιτικοεπιχειρηματικό κατεστημένο συνηθισμένο στη νιρβάνα των πακέτων στήριξης και των δανεικών, θεώρησε πως είχε μια καινούργια ευκαιρία να πέσει και πάλι στο ψητό.
Όμως αυτή τη φορά, είτε επειδή η κρίση χτυπούσε και την πόρτα κι άλλων χωρών της Ευρωζώνης, είτε το κόλπο το είχαμε ξανακάνει πολλές φορές, είτε οι εταίροι θέλησαν τιμωρώντας μας να παραδειγματίσουν και τους άλλους, δεν αρνήθηκαν τη νέα βοήθεια. Κάθε άλλο! Μόνο που τη συνόδευσαν με τα «δρακόντεια» Μνημόνια και τους ασφυκτικούς ελέγχους που τα συνοδεύουν.
Να θυμίσουμε μάλιστα πως το ΔΝΤ δεν το κάλεσε η χώρα μας παρ’ ότι οι γνωστοί «παρερμηνεύοντες» προσπαθούν να ενοχοποιήσουν την τεχνική βοήθεια που έδινε το ταμείο κατά καιρούς σε όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις. Το ΔΝΤ, ζήτησε να συμμετάσχει στη νέα κοινοτική δανειοδότηση και για τη χώρα μας αλλά και για τις υπόλοιπες της Ευρωζώνης που προσέφυγαν στο μηχανισμό στήριξης, η ίδια η Κομισιόν με απαίτηση της Α. Μέρκελ, επειδή ήταν ο μόνος διεθνής οργανισμός ο οποίος κατείχε τεχνογνωσία παρακολούθησης της πορείας εφαρμογής του συμφωνηθέντος προγράμματος.
Δηλαδή με άλλα λόγια μας είχαν πλέον πάρει είδηση. Φυσικό ήταν το σύστημά μας να βρεθεί από το ραχάτι στην περιδίνηση. Τα εύκολα δάνεια με εγγυήσεις αέρα, κόπηκαν με το «μαχαίρι». Οι τράπεζες είχαν τα δικά τους ανυπέρβλητα πλέον προβλήματα με τα χαρτοφυλάκιά τους και την ανύπαρκτη ρευστότητα και άφηναν στη τύχη τους κολοσσούς με χάρτινα πόδια όπως αποδείχθηκε.
Το πολιτικό προσωπικό βλέποντας τους γυάλινους πύργους των συμφερόντων να καταρρέουν, άρχισε να παίρνει αποστάσεις, και κυρίως να αποφεύγει παρεμβάσεις υπέρ τους, από το φόβο κυρίως μη βουλιάξει μαζί τους. Εξάλλου οι ίδιοι είχαν άλλα προβλήματα να λύσουν, κυρίως να αποφύγουν τις επικίνδυνες πλέον γι’ αυτούς δημόσιες εμφανίσεις. Έφτανε δηλαδή η απόφαση, ή η εντολή της Τρόικας αν θέλετε να τηρηθούν οι κανόνες του «παιχνιδιού» και να αντιμετωπιστούν κάποιοι επιχειρηματίες «όπως κάθε πολίτης» για να φανεί η γύμνια των «βαρόνων» και η φούσκα της δύναμής τους.
Το τρίμηνο αυτό μάλιστα ίσως για αρκετούς απ’ αυτούς αποδειχθεί καταλυτικό για το μέλλον τους για το λόγο αυτό δίνουν απελπισμένες μάχες οπισθοφυλακής, μέσω κάποιων ΜΜΕ συμφερόντων τους, είτε για να αποτρέψουν τον περαιτέρω κρατικό έλεγχο των τραπεζών μέσω κοινών μετοχών, είτε την παρέμβαση στα εσωκομματικά των κομμάτων για να προωθήσουν αρεστούς, είτε στην πίεση που ασκούν στην κυβέρνηση Παπαδήμου, να βιαστεί να μοιράσει κομμάτι από την «πίτα» των δημοσίων επενδύσεων.
Όπως όλα δείχνουν όμως, ο έλεγχος από τους δανειστές και η αποφασιστικότητα δράσης της κυβέρνησης σε όλα τα παραπάνω επίπεδα με γνώμονα τη μόνιμη λύση για τη σωτηρία της χώρας, δεν αφήνει πολλά περιθώρια σε ένα κατεστημένο που δύει. Ίσως αυτό να είναι ένα πρώτο ελπιδοφόρο μήνυμα για τον τόπο, μέσα από τα ερείπια της κρίσης.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
