Για άλλη μια φορά η Άνγκελα Μέρκελ κούνησε το δάκτυλο προς τη χώρα. Για άλλη μια φορά υπενθύμισε ότι δεν θα δώσει …δόση δανείου αν η Ελλάδα δε συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις της Τρόικας. Με λόγια της Καγκελαρίου “το PSI είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να φέρει την Ελλάδα στο δρόμο της λογικής, αλλά από μόνο του δεν αρκεί, χρειάζονται μέτρα». Ποια μέτρα; Όσα περιλαμβάνονται και προβλέπονται στη δανειακή σύμβαση. Σε τι αφορούν; Μεγάλες ανατροπές στα μισθολογικά, τα εργασιακά, το συνταξιοδοτικό καθεστώς. Με απλά λόγια, στη τροϊκανή προκρούστια κλίνη μπαίνουν κεκτημένα δεκαετιών.
Για άλλη μια φορά, ο χρόνος αρχίζει και μετράει αντίστροφα. Το νέο επεισόδιο στο γνωστό θρίλερ αρχίζει και μάλλον θα τελειώσει όπως και τα προηγούμενα. Με την πολιτική τάξη της χώρας να υπερψηφίζει ασμένως την τελευταία στιγμή και υπό την απειλή της “άτακτης χρεοκοπίας” (ο νεοπαγής αποδίδεται στον Πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμου – προφανώς η ουσιαστική χρεοκοπία έχει επιτελεστεί…) μια δανειακή σύμβαση η οποία θα επικυρώνει ουσιαστικά την πράξη θανάτου του κοινωνικού κράτους, των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Όπως σημείωνε σκωπτικά ένας φίλος καθηγητής πολιτικών επιστημών: “η Εργασία θα πληρώσει το μάρμαρο για να μπορέσει το Κεφάλαιο να σώσει όποια Εργασία απέμεινε… άντε πάλι απ’ την αρχή… η Ιστορία ξαναρχίζει”.
Για άλλη μια φορά σε αυτή την Ιστορία η Ελλάδα θα είναι το πείραμα. Τέτοιου είδους δανειακές συμβάσεις θα κληθούν να υπογράψουν κι άλλα κράτη που θα αιτηθούν βοήθειας των ισχυρών, αλλά επίσης χρεοκοπημένων κρατών. Πρόκειται ουσιαστικά για κράτη που έχουν ήδη χρεοκοπήσει, υπό την έννοια της μεγάλης ανθρωπιστικής κρίσης που παράγουν. Επισήμως, όμως χρεοκοπία δεν θα υπάρξει, όσο κι αν απειλείται. Ούτε έξοδος από το ευρώ.
Στο τέλος της ημέρας θα παραμείνει στο ευρώ τυπικά με ό,τι θα έχει απομείνει απ’ αυτό που ονομάζεται εσωτερική αγορά, όπου τα πάντα θα προσφέρονται σε τιμή ευκαιρίας προς επένδυση. Από ακίνητα, επιχειρήσεις με χρέη, φθηνή εργασία χωρίς προστασία και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Της κατάστασης θα επωφεληθούν οι μεγάλες επιχειρήσεις και τράπεζες των “ισχυρών κρατών” με τα υπέρογκο δημόσιο χρέος. (15 τρισ. $ ΗΠΑ, 13 τρισ. $ Ιαπωνία, 13 τρισ. ΕΕ.) Ένα δημόσιο χρέος που αγγίζει τα 55 τρισ. δολάρια όσο περίπου και το παγκόσμιο ΑΕΠ και που θα διαγραφεί πολιτικά για να υπάρξει ένα παγκόσμιο restart. Με μια διαφορά. Το χρέος θα φύγει, αλλά οι νέες ρυθμίσεις που προκλήθηκαν εξαιτίας του θα παραμείνουν και νέοι κοινωνικοί αγώνες θα ξεκινήσουν… Άντε πάλι απ’ την αρχή… η Ιστορία ξαναρχίζει…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
