Tο χρόνιο αίτημα των ευρωπαϊστών για περισσότερη και ταχύτερη οικονομική και πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης έχει καταντήσει το τελευταίο διάστημα έρμαιο συμφερόντων οικονομικών και πολιτικών. Η λιτότητα που έχει επιβληθεί στις προβληματικές οικονομίες του Νότου, έχει προκαλέσει αντίρροπες δυνάμεις που εκμεταλλευόμενες την κρίση προπαγανδίζουν τα αγαθά της αποχώρησης από το ευρώ και την ευρωζώνη και την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα.
Και βέβαια ένας κόσμος χωρίς σοβαρή ενημέρωση, χωρίς πολιτική παιδεία, χωρίς πνευματική ηγεσία στο ύψος των περιστάσεων αντιδρά σπασμωδικά, και παραζαλισμένος από την ταχύτητα των γεγονότων παραδίδεται ανυπεράσπιστος στην προπαγάνδα του ανεύθυνου καιροσκοπισμού. Μπορεί όπως έχει διαμορφωθεί η σημερινή κατάσταση να μοιάζει η μία ή η άλλη επιλογή όπως η Σκύλα με τη Χάρυβδη, ωστόσο τα παραδείγματα κατάρρευσης χωρών, όπως εκείνων του πρώην σοσιαλιστικού μπλοκ που βρέθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη από συγκροτημένες κοινωνίες στο χάος πρέπει να μας προβληματίσει. Γιατί άλλο πράγμα η λιτότητα και άλλο πράγμα η ολική καταστροφή.
Πολλοί ωστόσο αναρωτιούνται. Υπάρχει ελπίδα για μια καλύτερη και πιο αλληλέγγυα Ευρώπη, ή η επιβολή της «γερμανικής πειθαρχίας» θα τινάξει στον αέρα όλο αυτό το οικοδόμημα το οποίο θεμελίωσαν οι μεγάλοι ηγέτες της Γηραιάς Ηπείρου; Πολλοί είναι εκείνοι που βλέπουν καχύποπτα την επιβολή σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και πιστεύουν πως ο βαθύτερος και κρυφός σκοπός είναι η απαξίωση των οικονομιών των ασθενέστερων χωρών και η πλήρης οικονομική τους υποτέλεια. Εδώ βέβαια έρχονται κάποιοι θιασώτες της ευρωπαϊκής ενοποίησης και αναρωτιούνται αν υπάρχει μεγαλύτερη υποτέλεια για μια χώρα με χρέος που ξεπερνάει το 160% του ΑΕΠ της.
Ή αν αυτή η χώρα μπορεί ακόμα και με εθνικό νόμισμα εξευτελιστικά υποτιμημένο, μπορεί να επιβιώσει χωρίς μνημόνια, κάτι που τελευταία έστω και δειλά αναγνωρίζουν και οι θιασώτες του συγκαλυμμένου αντιευρωπαϊσμού. Τελευταία λοιπόν, αρχίζει να εκφράζεται μια νέα άποψη, από τους λιγότερο καχύποπτους, πως όλη αυτή η επιβολή πειθαρχημένης λιτότητας που έγινε όχι μόνο με άκομψο, πολλές φορές μάλιστα με βάρβαρο τρόπο, κρύβει περισσότερο τους φόβους και την αγωνία της ευρωπαϊκής ηγεσίας για το μέλλον του εγχειρήματος και λιγότερο τα ούτως η άλλως υπαρκτά συμφέροντα που αλληλοσυγκρούονται και επιχειρούν να πιάσουν θέση για την επόμενη μέρα.
Ούτως ή άλλως σε καπιταλισμό ζούμε. Ωστόσο πρέπει να μελετήσουμε και αυτή την άποψη, ιδιαίτερα αντιδημοφιλή πάντως, που λέει ότι η βίαιη σύγκλιση πέρα από μνήμες τραυματικές γερμανικής ηγεμονίας, έχει στο βάθος της την πραγματική οικονομική ενοποίηση στην βάση της δημοσιονομικής πειθαρχίας για όλους. Αισιόδοξη άποψη; Ίσως. Μην ξεχνάμε πάντως ότι το διάσπαρτο χρέος των χωρών του Νότου που είναι εκτός αγορών, αντικαθίσταται σταδιακά, από το χαμηλότοκο των ευρωπαϊκών χωρών, που παρέχεται από το μηχανισμό στήριξης, και μπορεί να διευθετηθεί μελλοντικά με πολιτικές αποφάσεις. Με μόνο όρο να νοικοκυρέψουν τα του οίκου τους!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
