Aντιλαμβάνεται κανείς τις δυσκολίες και την πολυπλοκότητα της διαπραγμάτευσης που θα ξεκινήσει με τους δανειστές το προσεχές διάστημα. Σε κάθε περίπτωση όμως διαπραγμάτευση θα γίνει. Και από τη στιγμή που δεν είναι δυνατο να αποφευχθεί, η ελληνική πλευρά οφείλει να προσέλθει με όση το δυνατό καλύτερη και πληρέστερη προπαρασκευή.
Το κυριότερο όμως είναι η επίδειξη πολιτικής αποφασιστικότητας σε τρία κεντρικά ζητήματα που θέτει η Τρόικα και το Μνημόνιο. Το πρώτο αφορά στη μείωση του αριθμού των Δημοσίων υπαλλήλων, το δεύτερο τη δραστική μεταβολή του καθεστώτος των εργασιακών σχέσεων και το τρίτο η προώθηση των αποκρατικοποιήσεων.
Σύμφωνα την κυρίαρχη άποψη της αντιπολίτευσης ο λόγος που οι δανειστές επικεντρώνονται σε αυτά τα τρία κομβικά σημεία, αφορά στην πρόθεση τους να εξαγοράσουν έναντι πινακίου φακής όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις που συνδέονται με τις βασικές κρατικές υποδομές, να χαμηλώσουν δραστικά το εργατικό κόστος με παράλληλη κατεδάφιση των κοινωνικών κεκτημένων των εργαζομένων και βεβαίως να περιορίσουν το λειτουργικό (κατά βάση μισθολογικό) κόστος του Δημοσίου.
Είναι αυτή η κυρίαρχη άποψη που εμποδίζει την πολιτική νομιμοποίηση του Μνημονίου που προκαλεί αντιδράσεις και προβάλει εμπόδια σε κάθε προσπάθεια εφαρμογής του. Μάλιστα, σε περιόδους όπου η λιτότητα και ύφεση οδηγούν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας στα όρια της φτώχειας, τέτοιου είδους απόψεις βρίσκουν περισσότερους υποστηρικτές, γεγονός που δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο την όποια “μεταρρυθμιστική” προσπάθεια.
Συνεπώς, θα ήταν πολιτικό σώφρον να πειστούν οι “υπάλληλοι με τα γκρίζα κουστούμια” να αλλάξουν ιεράρχηση και να δεχθούν σε πρώτη φάση την προώθηση μεταρρυθμίσεων σε τομείς που δεν θα ενεργοποιούσαν τέτοιου είδους κοινωνικά αντανακλαστικά. Θα ήταν λοιπόν φρονιμότερο να συμβάλουν θετικά στη ριζική αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος που θα έδινε άμεσα μια πρώτη ανάσα στην ελληνική οικονομία, εξασφαλίζοντας παράλληλα μια αύξηση των φορολογικών εσόδων που σήμερα είναι το κεντρικό ζητούμενο.
Σε δεύτερη φάση εξίσου πολιτικά σώφρον θα ήταν να συμβάλλουν στη καθολική αναμόρφωση του κρατικού μηχανισμού με τρόπο που το κράτος να γίνει πραγματικά και ουσιαστικά εργαλείο ανάπτυξης και φορέας ελέγχου της ελεύθερης οικονομίας.
Μόνο αυτά τα δυο ζητήματα αν προχωρούσαν τα αποτελέσματα θα ήταν εμφανή από την πρώτη στιγμή. Όχι μόνο θα ανακούφιζαν την ελληνική κοινωνία που μαστίζεται από ένα φορομπηχτικό σύστημα, αλλά και το κλίμα στις επιχειρήσεις θα άλλαζε δραστικά και τα κρατικά ταμεία θα άρχιζαν και πάλι γεμίζουν. Ίσως, τότε και με σαφώς ευνοϊκότερους όρους, οι δανειστές θα μπορούσαν να αξιώσουν σταδιακά ιδιωτικοποιήσεις μεγάλων επιχειρήσεων, καθώς η κυβέρνηση που θα καλούνταν να τις συνυπογράψει θα είχε αποταμιεύσει ένα αξιοπρόσεκτο κεφάλαιο κοινωνικής συναίνεσης.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
