Υπάρχουν ίσως λίγοι αφελείς που να πιστεύουμε ότι το κεφάλαιο έχει πατρίδα. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που έχουν στην κατοχή τους κεφάλαια και (μπορούν ακόμα να) είναι πατριώτες. Η διαρροή που (μάλλον εξαναγκαστικά) έγινε από το υπουργείο Οικονομικών για την απαίτηση της Τρόικας να μην επιστραφεί το ποσό των 500 εκ.€ της κρατικής ενίσχυσης που οι τράπεζες είχαν λάβει με τη μορφή προνομιούχων μετοχών το 2008, και η “τρύπα” να καλυφθεί από νέες περικοπές μισθών και συντάξεων, δείχνει το οριακό σημείο που βρίσκονται όχι μόνο οι σχέσεις Τρόικας και κυβέρνησης, αλλά κυρίως οι σχέσεις της πολιτικής τάξης με ένα μέρος του εγχώριου κεφαλαίου.
Η απειλή με παραίτηση του Χρήστου Σταϊκούρα αποκαλύπτει την πίεση του ανδρός – στο πρόσωπο του οποίου αντικατοπτρίζεται η πίεση που δέχονται οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος. Αντιλήφθηκε προφανώς, όπως κι ο Γιάννης Στουρνάρας (που δεν απείλησε ξανά με παραίτηση – το έκανε ο συνεργάτης του αυτή τη φορά…), πως οι πολιτικοί κινδυνεύουν να γίνουν τα εξιλαστήρια θύματα στην περίπτωση που η αγανάκτηση του κόσμου ξεσπάσει και έσπευσε να υπερασπιστεί τη θέση του.
Ασχέτως για το ποιος και σε ποιο βαθμό έχει δίκιο, ουδείς μπορεί να παραγνωρίσει πως σε μια περίοδο όπου επιχειρήσεις ασφυκτιούν από την έλλειψη ρευστότητας με τις τράπεζες να αρνούνται κάθε είδους συνεργασία. Σε μια περίοδο όπου οι πολίτες γονατίζουν από φόρους και περικοπές μισθών. Σε μια εποχή που γίνεται ολοένα και περισσότερο αντιληπτό πως ένας από τους βασικούς λόγους της κρίσης χρέους είναι η στήριξη πτωχευμένων τραπεζών (αλλά όχι τραπεζιτών…) από τα κράτη (δηλαδή τους φορολογούμενους) σε μια εκβιαστική λογική “too big to fail”, η αίσθηση και μόνο πως μια κυβέρνηση ή ορισμένοι πολιτικοί ενεργούν υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων μπορεί να αποβεί καταστροφική τόσο για τους ίδιους όσο και για το πολιτικό σύστημα γενικότερα.
Είναι λοιπόν απολύτως λογικό και αναμενόμενο, ενόψει του σοβαρού κινδύνου κοινωνικής έκρηξης, ο καθένας να σπεύδει να λάβει τα μέτρα και να φυλάξει τα νώτα του. Αυτό προφανώς θα πρέπει να κάνουν κι ορισμένοι τραπεζίτες που τυγχάνει αυτή την περίοδο να στοχοποιούνται (δικαίως ή αδίκως) ως υπεύθυνοι της κρίσης που πλήττει τη χώρα.
Ωστόσο, κάθε εχέφρων πολίτης θα ήθελε να πιστέψει πως η κατάσταση δεν έχει φτάσει ακόμα σε τόσο οριακό σημείο. Και πως αρκεί, αυτή τη στιγμή, ο καθένας να αντιληφθεί τη σοβαρότητα των περιστάσεων και να αναλάβει το μέρος της ευθύνης που του αναλογεί προτού το σκάφος που λέγεται Ελλάδα βυθιστεί, συμπαρασύροντας ποιος ξέρει ποιον…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
