Οι ανταλλαγές «απόψεων» (αν και δύσκολα μπορούν να χαρακτηριστούν «απόψεις» όσα ακούστηκαν) πρόσφατα στην Ελληνική Βουλή περί φοροδιαφυγής επώνυμων μελών της Αθηναϊκής πολιτικής σκηνής, δημιουργούν απορίες σε πολλούς Έλληνες του εξωτερικού για όσα δεν ακούστηκαν. Για παράδειγμα:
Πώς δεν σκέφτηκε κανένας να υπενθυμίσει στους αλληλο-κατηγορούμενους βουλευτές, (κι ας μη το πιστεύει,) ότι στις δημοκρατίες κάθε κατηγορούμενος είναι αθώος μέχρι να αποδειχθεί ένοχος με νομική διαδικασία, για την προστασία του απο αυθαιρεσία νομοθετική, δικαστική ή εκτελεστική; Αν γίνει σεβαστό το στοιχειώδες αυτό δημοκρατικό δικαίωμα, μήπως αρχίσει να παίρνει στα σοβαρά ο μέσος Έλληνας τις αρχές της πατρίδας του, άσχετα με τις εκλογικές του προτιμήσεις;
Πώς δεν σκέφτηκε κανένας βουλευτής να εκφράσει ούτε καν την ευχή, να αποδειχθούν λάθος οι καταγγελίες, αφού δεν έχει ακόμη διεξαχθεί καμμία τελεσίδικη δικαστική ανάκριση, δεν έχουν εξεταστεί ουσιώδη αποδεικτικά στοιχεία, και δεν έχουν διασταυρωθεί μαρτυρικές καταθέσεις;
Πώς δεν σκέφτηκε κανένας απο τους φωνακλάδες κατηγόρους και αντικατηγόρους να δείξει, έστω προσχηματικά, αμερόληπτη διάθεση, αντί να θεωρεί όλους τους άλλους εγκληματίες, εθνοπροδότες ή μαφιόζους;
Πώς δεν σκέφτηκε κανένας απο τους κατηγόρους να εξηγήσει στον μέσο Έλληνα ότι τα φημολογούμενα ποσά φοροδιαφυγής επωνύμων, ακόμη και άν είναι σωστά, ίσως να αποτελούν μικρό μόνο μέρος του τεράστιου δημόσιου χρέους της χώρας, που χρειάστηκε τουλάχιστο 3-4 δεκαετίες υπερδανεισμού για να φτάσει στα σημερινά ύψη;
Πώς δεν σκέφτηκε κανένας από τους αλληλοκατηγορούμενους να εξηγήσει στον μέσο Έλληνα ότι η κακο-διαχείριση του δημόσιου χρέους επι δεκαετίες από τις περισσότερες κυβερνήσεις, μπορεί ίσως να οφείλεται και σε παροχολογία, αλλά και σε ανικανότητα, ή αφελή άγνοια της διεθνούς χρηματοπιστωτικής αγοράς;
Πώς δεν σκέφτηκε κανένας από τους κατηγόρους να εξηγήσει στον μέσο Έλληνα, ότι η ανικανότητα των πολιτικών δεν αποτελεί αποκλειστικότητα της φυλής μας; Στον ίδιο αλόγιστο υπερδανεισμό προχώρησαν γιά διάφορους λόγους και πολλές άλλες κυβερνήσεις, όπως της Ιρλανδίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, ακόμη και της Γερμανίας και μεγάλων ΝοτιοΑμερικανικών χωρών παλιότερα.
Πώς δεν σκέφτηκε κανένας να εξηγήσει στον μέσο Έλληνα, οτι σε υπερδανεισμό προχώρησε ακόμη και η μεγαλύτερη σημερινή δύναμη, οι ΗΠΑ, γιατί χρέωσαν στην «πιστωτική τους κάρτα» στις δύο πρώτες τετραετίες του 2000, δύο ταυτόχρονους πολέμους, Ιράκ και Αφγανιστάν. Η Ελλάδα για ποιό λόγο υπερδανείστηκε; Ποιός την υποχρέωσε να δανειστεί; Άν υπάρχουν δανειστές που χρηματοδοτούν με το ζόρι, να ενημερωθεί κι ο Ελληνικός λαός για να ζητήσει κι αυτός δάνειο.
Όλοι αυτοί οι υπερδανεισμοί έχουν τις επιπτώσεις τους. Η κάθε χώρα τις αντιμετωπίζει ανάλογα με τα περιουσιακά της στοιχεία, τις προτεραιότητες αναγκών που έχει, και με το συνολικό δημόσιο χρέος της. Οι ΗΠΑ μπορούν, π.χ. να τυπώσουν υπερβολικό χαρτονόμισμα, ή να αυξήσουν την φορολογία εισοδήματος ή να πουλήσουν κάποιο περιουσιακό τους στοιχείο, για να πληρώσουν με δόσεις το χρέος τους.
Η Γερμανία θα μπορούσε να πουλήσει πατέντες στις οποίες στηρίζεται η βιομηχανία της, π.χ. MERCEDES BENZ, αλλά δεν θα το κάνει, γιατί έχει άλλα περιουσιακά στοιχεία να εκχωρήσει στους δανειστές της. Η Ελλάδα πώς θα ξεπληρώσει τα δανεικά; Θα αφήσει να αρχίσουν οι ξένοι πιστωτές κατασχέσεις περιουσιακών της στοιχείων, όπως κτίρια Ελληνικής ιδιοκτησίας στο εξωτερικό (π.χ. Πρεσβείες;), ή αεροπλάνα, τραίνα, πλοία Ελληνικής ιδιοκτησίας; ‘Η μήπως θα δεχθεί Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, όπως τον περασμένο αιώνα, για να πληρώνουν όλοι οι Έλληνες φόρο στους ξένους πάνω στα σπίρτα, στο οινόπνευμα και στο αλάτι; ‘Η τί άλλο;
Πώς δεν σκέφτηκε κανένας απο τους «νομοθέτες του έθνους» να εξηγήσει στον μέσο ψηφοφόρο του, απο πιά τσέπη βγαίνουν τα λεφτά που δάνεισαν οι ξένοι πιστωτές στις κυβερνήσεις για έργα, αυξήσεις και άλλα μέτρα «κοινωνικής δικαιοσύνης»; Πόσοι Έλληνες ξέρουν ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που δάνεισαν οι ξένοι τραπεζίτες, προέρχεται απο κρατήσεις ξένων εργατών και υπαλλήλων για τις συντάξεις τους, καθώς και απο μικροκαταθέτες των ταμιευτηρίων της χώρας τους;
Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι ή αιώνια προεκλογική συνθηματολογία και οι συνταγματικοί νομικισμοί, στρέφουν την προσοχή του μέσου Έλληνα στο, πολύ πιθανό, φταίξιμο «των μεγάλων». Πώς δεν σκέφτηκε κανένας να συγκρίνει πόσο στοίχισε στη χώρα το άθροισμα της μικρο-φοροδιαφυγής επι δεκατίες απο το πλήθος των μικρο-φοροφυγάδων, μέχρι να καταντήσει η χώρα εκεί που έφτασε;
Είναι κρίμα που ο πολιτικός κόσμος της χώρας δεν κατάλαβε τό κέρδος που θα αποκόμιζε άν ενημέρωνε τους ψηφοφόρους για το πραγματικό κόστος των παροχών της τριακονταετίας. Θα μπορούσε να είχε ζητήσει την λαϊκή συμπαράσταση για την βαθμιαία αναλογική μείωση των κρατικών δαπανών, αντι να παραβγαίνει για την συνεχή αύξηση των παροχών. Μπορεί να υπάρχει δυσανάλογος αριθμός φοροφυγάδων στην χώρα, αλλά υπάρχει και φιλότιμο, άν το αξιοποιήσει κάποιος, συγκρίνοντας, για παράδειγμα, την Ελλάδα με την Τουρκία στο θέμα αυτό.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
