Με ομάδα Δούρειων ίππων οι αρχηγοί των κομμάτων της νεομνημονιακής παράταξης θα προσπαθήσουν να αποφύγουν το πολιτικό κόστος που απαιτεί το Μνημόνιο και η Δανειακή Σύμβαση που συνυπέγραψαν ο σημερινός Πρόεδρος του «σάπιου» ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος, Αντιπρόεδρος τότε και Υπουργός Οικονομικών της Κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου και ο σημερινός Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, αρχηγός τότε της «συμπολιτευομένης αντιπολίτευσης».
Μια χούφτα υπαλλήλων του χρηματοπιστωτικού κατεστημένου και κάποιες πολιτικές πινελιές του σημιτικού πρόσφατου παρελθόντος δέχτηκαν να κάτσουν στη βιτρίνα μιας κυβέρνησης που από τώρα άρχισε να ετοιμάζει την κοινή γνώμη πως την περιμένουν «σκληρές διαπραγματεύσεις»| με τους δανειστές μας.
Με άλλα λόγια, με μια δόση κυβέρνησης Παπαδήμου με ολίγην από Πικραμμένο, πασπαλισμένη με ψήγματα νεοεκσυγχρονιστικής «αριστεράς» ο Αντώνης Σαμαράς, ο Βαγγέλης Βενιζέλος θα «προσπαθήσουν» να πάρουν πίσω την υπογραφή που έβαλαν πριν λίγους μήνες στις συμφωνίες με τις οποίες παράδωσαν τη χώρα για πολλές δεκαετίες στα ξένα συμφέροντα. Από κοντά και ο Φώτης Κουβέλης θα «γλύψει», όπως λέμε στη χυδαία νεοελληνική, «εκεί που έφτυνε», καταψηφίζοντας τότε το περισπούδαστο «πόνημα» των σημερινών συνεταίρων του.
Αυτό, δηλαδή το «Τρίτο Μνημόνιο», ετοιμάζονται να μας το φορέσουν σε λίγους μήνες με άφθονη μηντιακή βαζελίνη ως το μάξιμουμ των («επιτυχημένων»…) προσπαθειών τους να σώσουν την Ελλάδα… Και, ξέρετε, δεν θα δυσκολευτούν να «πείσουν» κιόλας όλους εκείνους που στο όνομα της «νοικοκυραιοσύνης», διαμόρφωσαν τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών.
Όσους, δηλαδή, ακολούθησαν τις επιταγές του Μπόμπολα, του Ψυχάρη, του Λάτση, του Κωστόπουλου, του Αλαφούζου, του Βαρδινογιάννη και τόσων άλλων βαρύγδουπων «πατριωτών» και στήριξαν με τη ψήφο τους το προστατευτικό οικοδόμημα που χρόνια τώρα έκτιζαν γύρω τους αυτά τα «μεγάλα ψάρια».
Με τη δύναμη των ΜΜΕ που ελέγχουν, εξίσωσαν μαζί τους και έπεισαν ακόμα και τον μισθωτό και τον συνταξιούχο πως, «για να μην χάσουν» τις ανύπαρκτες -ουσιαστικά- ή και ελάχιστες περιουσίες και οικονομίες τους, όφειλαν να ταχθούν ενάντια στις δυνάμεις εκείνες που είχαν κάνει παντιέρα τους την τιμωρία των φοροφυγάδων, των εισφοροφυγάδων, των τρωκτικών των προμηθειών και έργων του Δημοσίου και των κάθε λογής παράσιτων της ελληνικής οικονομίας.
Και καλά, ας δεχτούμε πως με την κυβέρνηση αυτή, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης θα καταφέρουν να πείσουν τον αφελή Κίτσο και την Τασούλα (ο Πάγκαλος θα έλεγε αγροίκους και άξεστους χωρικούς…) ότι τα μνημόνια και οι συμβάσεις που υπέγραψαν η θα υπογράψουν ως χώρα της «ισχυρής» Ευρώπης και με τα οποία δένουν για δεκαετίες χειροπόδαρα τη χώρα (λες και δεν ξέρουν πως το περιβόητο Ευρώ είναι ζήτημα αν έχει ζωή πάνω από καμιά πενταετία…) είναι το φάρμακο που θα τους γειάνει.
Κι ότι θα κάνουν «σκληρές διαπραγματεύσεις» για να ελαφρύνουν τις συνέπειες και τις παρενέργειες των μέχρι σήμερα εξοντωτικών τους συνταγών, που υφίσταται η ελληνική οικονομία και ο μέσος έλληνας.
Πώς όμως οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης θα πείσουν τους «κουτόφραγκους» πως η κυβέρνηση τους δεν είναι «κυβέρνηση φερετζές» πίσω από τον οποίο κρύβουν την ομολογία πως προαισθάνονται ήδη την ανικανότητα ή και την απροθυμία τους να επιβάλουν στον ελληνικό λαό τα παλιά και νέα μέτρα που έχουν σχεδιάσει;
Πώς θα πείσουν τους δανειστές μας πως έχουν ένα σοβαρό σύνολο αντιπροτάσεων στο πρόγραμμα που ανέλαβαν να εφαρμόσουν, τη στιγμή που δεν το έκαναν πριν μερικούς μήνες ώστε να μην να μας δεσμεύσουν με την υπογραφή τους και με τι αξιοπιστία θα προφασιστούν ότι άλλαξαν οι συνθήκες και πως δεν το είχαν προβλέψει;
Πώς θα τους πείσουν ότι η νέα κυβέρνηση δεν είναι ένα σύνολο Δούρειων ίππων, με άλλα λόγια ένα κενό κατασκεύασμα, που δεν έχει ούτε αποτελεσματικό περιεχόμενο ούτε ουσιαστική εκ των έξω πολιτική και λαϊκή υποστήριξη για να διαπραγματευτεί με τους δανειστές μας έχοντας συγκεκριμένο στόχο και όχι λογοπαίγνια και ευφυολογήματα;
Πώς θα καταφέρουν να δικαιολογήσουν «προς τα έξω» ότι η κυβέρνηση από την οποία απουσιάζουν όχι μόνο «στελέχη πρώτης γραμμής» αλλά και τα χαρακτηριστικά μιας ισχυρής πολιτικής αξιοπιστίας, βούλησης και δύναμης, είναι ικανή να εφαρμόσει δικές της πρωτοβουλιακές πολιτικές και όχι εκ των έξω εντολές; Η απάντηση είναι απλή, σε αυτά που αφορούν τους «προς τα έξω»: Με τίποτε!… Το πολύ-πολύ να πείσουν τον Κίτσο ότι οι εκλογές έφεραν στο Υπουργικό Συμβούλιο πολλές-πολλές «τσεκ μασίν», όπως λένε και οι πόθοι της Τασούλας…
Ο Νικηφόρος Αλεξιάδης, είναι Πολιτικός Μηχανικός, πτυχιούχος του ΕΜΠ και με μεταπτυχιακές σπουδές στο Τορόντο
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
