Δε χρειάζεται σοφία ή ιδιαίτερες οικονομικές γνώσεις για να καταλάβει κάποιος πως το πρόγραμμα λιτότητας που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, προσομοιάζει περισσότερο με το κρεβάτι του Προκρούστη παρά με σχέδιο γιατρειάς της ασθενούσης ελληνικής οικονομίας. Γιατί φυσικά ακόμη και μικρά παιδιά αντιλαμβάνονται πως αν θέλει να επιζήσει, χωρίς χρέη, είτε επιχειρηματίας, είτε ιδιώτης, είτε κράτος, πρέπει να βγάζει περισσότερα από όσα ξοδεύει.
Εδώ λοιπόν είναι η κρίσιμη διαφορά. Αντί να επιχειρηθεί να παραχθούν περισσότερα κεφάλαια ώστε να απομειωθεί το χρέος από το κέρδος που θα προκύψει, να στραγγαλίζεται ο παραγωγικός ιστός της χώρας, δια της μείωσης του ΑΕΠ, και της εξόντωσης κάθε αναπτυξιακής δραστηριότητας. Δηλαδή θα πει κάποιος, τόσοι κορυφαίοι ηγέτες και οικονομολόγοι, δεν γνωρίζουν τι κάνουν και μας οδηγούν στο γκρεμό; Προφανώς, εκτός από τις νεοφιλελεύθερες συνταγές σκληρής λιτότητας, τις ιδεολογικές εμμονές των συντηρητικών γερακιών στις ηγεσίες των βόρειων ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και τους γερμανικούς εφιάλτες από τις μνήμες της Βαϊμάρης, υπάρχει και κάποιο στοιχείο που αφορά την ευρωπαϊκή προσέγγιση στο θέμα της «ελληνικής ιδιαιτερότητας».
Ποια είναι αυτή η ιδιαιτερότητα; Ότι συντηρητικοί και δημοκρατικοί δεν εμπιστεύονται πλέον το πολιτικοεπιχειρηματικό κατεστημένο της χώρας, έστω κι αν είναι αναγκασμένοι να συνδιαλέγονται και να συναλλάσσονται μαζί του, ελλείψει αξιόπιστης εναλλακτικής εκπροσώπησης. Φυσικό είναι λοιπόν να υπάρχει μεγάλη καχυποψία που φθάνει σε επίπεδα υστερίας από τους εκπροσώπους της τρόικας, είτε όταν πρόκειται η άρχουσα τάξη να διαχειριστεί κοινοτικά χρήματα, είτε όταν υπόσχεται τομές και μεταρρυθμίσεις που πιθανόν θα βάλλουν σε κίνδυνο τις σχέσεις της με την εκλογική της πελατεία, ή θα διαρρήξουν τους δεσμούς της με το πελατειακό κράτος.
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Οι ολιγωρίες στην αναμόρφωση του δημόσιου τομέα με τις απαιτούμενες αλλαγές να καρκινοβατούν επί μήνες, οι αξιολογήσεις που διατυμπανίζονταν και ποτέ δεν έγιναν, οι μετατάξεις για κάλυψη των αναγκών που κινούντο με ρυθμό χελώνας, κατέληξαν σε οριζόντιες απολύσεις χιλιάδων υπαλλήλων άμεσα και σε ξαφνικό θάνατο οργανισμών, υπό τη δαμόκλειο σπάθη των δανειστών να πίπτει επί δικαίων και αδίκων. Εφ όσον οι κυβερνώντες τη χώρα δεν ενδιαφέρονται να τεθούν νέες βάσεις για το μέλλον της χώρας και παίζουν διαρκώς καθυστερήσεις περιμένοντας την αμφιλεγόμενη άνοιξη που θα έρθει… μετά τις γερμανικές εκλογές, είναι λογικό να μην ενδιαφέρονται, πέρα από τη διασφάλιση των συμφερόντων τους, και οι δανειστές.
Ήδη οι διαψεύσεις περί κουρέματος του χρέους που σχεδόν το εγχώριο σύστημα εξουσίας το θεωρεί σχεδόν βέβαιο, έχει αποκλειστεί κατηγορηματικά από γερμανικής πλευράς στο ανώτατο δυνατό επίπεδο. Αντί αυτού προκρίνεται, όπως προκύπτει από τις πρόσφατες δηλώσεις Σόιμπλε, ένα νέο πρόγραμμα χρηματοδότησης, με νέο μνημόνιο, το οποίο όπως είναι φυσικό θα συνοδεύεται από νέα μέτρα. Μια επιλογή εκ μέρους των γερμανών που φυσικά θα έχει το λιγότερο δυνατό κόστος γι’ αυτούς σε σύγκριση με ένα πιθανό κούρεμα. Το πρόβλημα είναι αν το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαθέτει το πολιτικό αλλά και το ηθικό κεφάλαιο να επιβάλλει νέα μέτρα τη στιγμή μάλιστα που απέκλειε μετά βεβαιότητας κάτι τέτοιο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
