Σε τεντωμένο σχοινί μοιάζει να κινείται η διαπραγμάτευση με την τρόικα, καθώς το κλίμα που είχε δημιουργηθεί το τελευταίο διάστημα, είτε από τους εγχώριους φωστήρες μα το success story, είτε τους μαθητευόμενους μάγους στου κασίδη το κεφάλι, εκπροσώπους των δανειστών που διαμήνυαν επί μήνες ότι το πρόγραμμα πάει καλά, και επαινούσαν τη χώρα μας για τα επιτεύγματά της.
Τι ακριβώς έγινε, και ξεκίνησε ένας νέος γύρος αντιπαράθεσης με την απαραίτητη μετρολογία, τις παράλογες απαιτήσεις που θυμίζουν τουρκική διπλωματία της διαρκούς ανανεούμενης ατζέντας, φυσικά και με τις απαιτούμενες διαρροές εκατέρωθεν.
Μια πρώτη εκτίμηση θεωρεί την εμπλοκή τεχνητή από την πλευρά των ευρωπαίων, καθώς η Γερμανία δεν έχει σχηματίσει ακόμα κυβέρνηση, και επιχειρείται μια αμυντική τακτική των τροϊκανών, μέχρι να λειτουργήσει η καγκελαρία. Άλλη εκδοχή είναι η διχογνωμία ευρωπαίων -αμερικανών, δηλαδή Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ΕΚΤ, με το ΔΝΤ, στις εκτιμήσεις τους, τόσο για το δημοσιονομικό κενό, όσο και για την βιωσιμότητα του χρέους. Δηλαδή για το απαραίτητο κατά το ΔΝΤ, κούρεμα του χρέους κάτι για το οποίο δεν θέλει να ακούσει κουβέντα ο κ. Σόιμπλε, τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές, ούτως ώστε να αποφύγει τυχόν πολιτικό κόστος από τη δυσφορία των γερμανών ψηφοφόρων
Όμως για εκλογικούς λόγους καίγεται για ρύθμιση του ελληνικού ζητήματος, πριν από τις ευρωεκλογές και η ελληνική κυβέρνηση και πιέζει για να δοθεί οριστική λύση όσο το δυνατόν συντομότερα. Δε χρειάζεται να είναι κάποιος μάντης, για να αντιληφθεί για πότε πάει η όλη συζήτηση. Υπάρχει βέβαια κι η διόλου αμελητέα εκτίμηση, οι δανειστές που δεν εμπιστεύονται ουδόλως το ντόπιο πολιτικο-επιχειρηματικό σύστημα εξουσίας και που είδαν με μεγάλη δυσφορία, τις εξαγγελίες για χαλάρωση του προγράμματος και τις υποσχέσεις για παροχές με τις πρώτες δειλές ενδείξεις για ανάσχεση της ύφεσης, να μη βιάζονται καθόλου να αποσύρουν το καθεστώς ασφυκτικής επιτήρησης της ελληνικής οικονομία. Απ’ ότι μάλιστα αφήνουν να διαφανεί μέσω ανωνύμων δημοσιευμάτων στο διεθνή τύπο, δεν θα τους χάλαγε καθόλου και η υπογραφή ενός ακόμα μνημονίου.
Ακριβώς στο σημείο αυτό εστιάζει και η αντίδραση της ελληνικής πλευράς, καθώς μια τέτοια εξέλιξη είναι ικανή να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου, καταιγιστικών πολιτικών εξελίξεων. Και η ανησυχία είναι μεγάλη και εδράζεται σε δύο κυρίως λόγους. Από τη μια η έστω και υποκριτική αδιαφορία των δανειστών για το ποιος κυβερνάει την Ελλάδα, αρκεί να εγγυάται τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της και να τηρεί τις δεσμεύσεις της, διαφορετικά θα της πουν και αυτοί αντίο, και από την άλλη η διογκούμενη δυσφορία εγχώριων επιχειρηματικών συμφερόντων, και κατά της τρόικας αλλά και κατά της ελληνικής κυβέρνησης αφού οι πολυπόθητοι κρουνοί των τραπεζικών δανείων δε λένε να ανοίξουν με βέτο των δανειστών. Όμως όταν στο βάλτο παλεύουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια, λέει η λαϊκή παροιμία. Άρα εννοείται πως το λογαριασμό στο τέλος ότι θα τον πληρώσουν οι πολίτες, είτε με νέα «αναπόφευκτα» μέτρα, είτε εισπράττοντας το κόστος μιας παρατεταμένης πολιτικής αστάθειας.