Ανεξάρτητα από το αν τελικώς η Ευρώπη θα προχωρήσει στην έκδοση ευρωομολόγου για να αντιμετωπίσει τη κρίση χρέους που απειλεί το ευρώ με κατάρρευση. Ανεξάρτητα με το αν η Ισπανία θα μπει στο μηχανισμό στήριξης ή θα βγει από το ευρώ πριν την Ελλάδα. Ανεξάρτητα με το αν οι Ιρλανδοί θα ψηφίσουν υπέρ ή κατά του δημοσιονομικού συμφώνου. Ανεξάρτητα με το αν η Γερμανία θα αποφασίσει να χαλαρώσει τα λουριά της λιτότητας σε όλη την Γηραιά Ήπειρο, ένα είναι σίγουρο.
Η Ελλάδα πρέπει να σοβαρευτεί. Το ελληνικό κράτος πρέπει να σοβαρευτεί. Καμία οικονομική πολιτική, κανένα εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο (αν υποθέσουμε πως γινόταν το θαύμα να δημιουργηθεί…) δεν είναι δυνατό να εφαρμοστεί με ένα κράτος στην κατάσταση αποσύνθεσης που βρίσκεται το ελληνικό.
Δεν είναι μόνο που το κράτος είναι υπερατροφικό, σπάταλο και υπεράριθμο. Είναι που είναι παντελώς αναποτελεσματικό και τροχοπέδη σε οποιαδήποτε αναπτυξιακή προσπάθεια. Τίποτα δεν αφήνει να ανθίσει στην ελληνική επικράτεια. Ούτε επιχείρηση, ούτε …ντομάτα. Είναι αναρίθμητες οι καθημερινές ιστορίες τρέλας και παραλογισμού που αντιμετωπίζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πανικόβλητοι, ως απολυμένοι και άνεργοι, τρέχουν δεξιά και αριστερά να δουν τι μπορούν να κάνουν για να επιβιώσουν.
Δεν είναι πως δεν υπάρχει κανείς να τους δώσει μια κατεύθυνση ή ένα προσανατολισμό – γιατί αυτό υποτίθεται μπορούν να το βρουν και μόνοι τους. Αλλά ακόμα κι αν τον βρουν το κράτος θα είναι πάντα εκεί για να τους απογοητεύσει, να τους αποθαρρύνει, να τους εξοργίσει.
Πως θα διορθωθεί αυτή η κατάσταση; Ποιος θα την διορθώσει; Χρόνια τώρα οι Έλληνες ακούνε για τον περίφημο εκσυγχρονισμό ή επανίδρυση του κράτους. Ούτε εκσυγχρονίζεται όμως, ούτε επανιδρύεται. Διαλύεται. Και κατά την αργή και βασανιστική του διάλυση, διαλύει ό,τι ζωντανό και δημιουργικό υπάρχει γύρω του.
Αυτές τις μέρες τις προεκλογικής περιόδου, όλοι ανεξαιρέτως μιλούν για την επιτακτική ανάγκη να υπάρξει επιτέλους κράτος, λειτουργικό και αποτελεσματικό. Ουδείς όμως αναφέρει το πως θα υπάρξει. Η διαπίστωση δεν αρκεί πια. Χρειάζεται σχέδιο και πολιτική βούληση να εφαρμοστεί. Και υπάρχει μια ιστορική ευκαιρία για να γίνει κάτι τέτοιο. Διότι ο φόβος της οριστικής κατάρρευσης και της απόλυτης καταστροφής επιτρέπει και …νομιμοποιεί ριζικές αλλαγές. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα μαζικές απολύσεις ή νέες οριζόντιες περικοπές μισθών. Μπορεί να σημαίνει αξιοποίηση υπάρχοντος προσωπικού, επιλεκτικές περικοπές υψηλόμισθων και πλήρης κατάργηση γραφειοκρατικών εμποδίων.
Είναι κάτι που μπορεί να γίνει άμεσα. Διαφορετικά ο ιδιωτικός τομέας θα πεθάνει και δεν θα μπορεί να χρηματοδοτεί ούτε με τα στοιχειώδη τον δημόσιο…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
