Μάλλον είναι φανερό ότι η διαρκής κατάσταση οριακής επιβίωσης της χώρας, με την μαζοχιστική συμμετοχή των δανειστών σε αυτό, λειτουργεί ως αυτοτροφοδοτούμενο σύμπτωμα εθνικής νεύρωσης. Σχεδόν εθιστήκαμε πλέον να είμαστε όχι μόνο ως οικονομία αλλά και ως κοινωνία,στο χείλος του γκρεμού. Εξ άλλου τα ατομικά χρέη μοιάζουν να “ξεπλένονται” στην μεγάλη κολυμπήθρα του Σιλωάμ, δηλαδή στο ”εθνικό” χρέος. Και είναι φυσικά εθνικό, οχι απλά δημόσιο. Προσοχή όμως. Μάλλον βολεύει να το μυθοποιούμε και να κάνουμε οτι ξεχνάμε τα συνεχή μας ”ελλείμματα” : πολιτισμού, δημοκρατίας,συνεννόησης.
Γιατί όταν έχεις στο σπιτικό σου μηνιαίο έλλειμμα κάποια δεκάδες ευρώ, που πασχίζει να τα μαζέψεις, δεν ασχολείσαι με το συλλογικό κακό του υπερμετρου δανεισμού. Αρκεί να “υπενθυμίζεις” στον εαυτό σου ότι έχεις εκείνο το βαρίδι κάποιων χιλιάδων ευρώ που χρωστάς σε εφορία, ταμεία ή στις τράπεζες, οπότε και κατανοείς ότι μάλλον δεν συσχετίζονται τα φαινόμενα. Αδυνατούμε να απομονώσουμε το νοητικό λογιστήριο του μηνός, της εβδομάδας, ακομη και της ημέρας,αφού μας βαραίνουν τα διαρκώς αυξανόμενα χρέη που τα τοποθετούμε κάπου εκεί μακριά, στο απροσδιόριστο μέλλον, ενδεχομένως και κάπου κοντά στο μόνο σίγουρο του μέλλοντος : στον θάνατο. Δεν μπορεί να πεθαίνουμε μόνο εμείς, κάποτε θα πεθάνει και αυτό. Ουσιαστικά δικαιώνουμε αυτόν που ήταν ένας απο τους μεγαλύτερους υπεύθυνους αυτής της υπερχρέωσης αλλά τουλάχιστον, έστω και αργά,επισήμανε τον μεγάλο κίνδυνο: ”Είτε το έθνος θα εξαφανίσει το χρέος, είτε το χρέος θα αφανίσει το έθνος» είχε πεί ο Ανδρέας Παπανδρέου στο Υπουργικό του Συμβούλιο, 2 Δεκεμβρίου 1993, όταν πλέον μάλλον είχε αντιληφθεί και τα τραγικά λάθη της 8ετούς διακυβέρνησης στην δεκαετία του ’80.
Αλλά ας έλθουμε στους σημερινούς ”φύλακες” των θεσμών. Άραγε δικαιούται ενα κράτος να εθελοτυφλεί μπροστά στην ουσιώδη αυτή διαφορά αντίληψης που εγκαταστάθηκε στο μυαλό των υπηκόων της ; Πώς οι κάτοικοι αυτής της χώρας θα συμμορφωθούν, θα νοικοκυρευτούν, θα προγραμματιστούν, όταν το Δημόσιο κάνει σημαία την ατέρμονη οφειλή, βελτιώνοντας πρόσκαιρα μόνο το ταμείο του ; Η πραγματικότητα σήμερα είναι οτι αυτή η σύγχρονη εκδοχή της Αριστεράς που μας κυβερνάει, φαίνεται ότι επιβραβεύει το “έχει ο θεός”, άσχετα αν αγκαλιάζει την Εκκλησία δια της πλαγίας οδού. Κάπου εδώ χάνεται η μπάλλα. Πολίτες που ψήφισαν ελπίδα ενώ πλημμύρισαν απο απόγνωση, φαίνεται οτι απωθούν προσωρινά την οργισμένη αντίδραση και παρακολουθούν αποσβολωμένοι το θέαμα του “εθνικού” αγώνα απέναντι στον “μινώταυρο” του καπιταλισμού. Βιώνουμε πλέον τα ατομικά μας χρέη ως υποσημειώσεις του συλλογικού ιλλιγιώδους ποσού οφειλής στους λαούς της Ευρώπης και στο “θηρίο” του ΔΝΤ. ” Σας χρωστάω αλλά δεν μπορώ να σας πληρώσω φίλε”, είναι η καθημερινή φράση που κυκλοφορεί στα κινητά των Ελλήνων και στα γκισέ τραπεζών και εφορίας.Η φράση που κυκλοφορεί στο μυαλό μας, και δεν ακούγεται, είναι ” …οι πάντες χρωστάνε, εδώ χρωστάει η χώρα παντού ρε μεγάλε…” Και κάπως ετσι συνεχίζουμε να ζούμε ως μόνιμοι σκλάβοι της συλλογικής ατέρμονης οφειλής. Το κακό είναι οτι δεν καταλάβαμε, δεν πήραμε χαμπάρι πόσο γρήγορα πληρώσαμε, και πληρώνουμε ακόμα, με ποικίλους τρόπους, την “εθνική” διάσωση που ποτέ δεν έρχεται, ποτέ δεν αφορά “εμάς” αλλά πάντα κάποιους αόρατους άλλους.
Η επιθυμία να σταματήσουμε το άγχος επιβίωσης συνεχίζει να μας κάνει κουφούς που δεν βλέπουμε και τυφλούς που δεν ακούμε. Η αλήθεια είναι οτι οταν κοιτάζεις τα παιδιά σου ή τους εργαζομένους σου, ξεχνάς το ακατανόητο δημοσιονομικό πεδίο της καταστροφής. Νιώθεις οτι έχασες την υγιή διαχείριση, νιώθεις οτι φταίς και ενοχοποιείς εσένα και το ατομικό σου λάθος, εκείνο το καμπανάκι που σου έλεγε “έρχεται” η καταστροφή. Έκανες οτι το ένιωθες, το μύριζες, το φοβόσουνα.Αλλά η θέα της πλατείας και οι χιλιάδες αγανακτισμένοι σου φούντωναν μια μύχια επιθυμία : ” Κάπου θα βγεί όλο αυτό, κάπως θα γυρίσει το πράγμα…”
Η ηγεσία της χώρας πορεύεται σήμερα ελπίζοντας οτι δεν θα αρθεί το ψυχολογικό αδιέξοδο του καθενός εξ ημών. Ελπίζει να φουντώσει το μένος προς τους απ εξω. Μάλιστα, οι τωρινοί κυβερνώντες ελπίζουν οτι θα τους “ξεχάσει” σιγα σιγα ο κόσμος, ενθυμούμενος τις ευθύνες και των προηγούμενων. Εις μάτην. Η πρόσφατη μνήμη είναι ισχυρή και επικρατεί πάντα. Ασχέτως αν δεν ενεργοποιεί τα αντανακλαστικά της αντίδρασης.
Η Ελλάδα, οι πολίτες της και οι πολιτικοί της δηλαδή, μοιάζει να έχει ταυτιστεί με την ιδεοψυχαναγκαστική, την νευρωτικη συμπεριφορά του αγχωμένου υποκειμένου. Ατομικά και συλλογικά, δεν ψάχνουμε πλέον την έξοδο, την οδό διαφυγής απο το τουνελ της μιζέριας. Μπορεί το σοκ της φτώχειας να είναι καταγεγραμμένο στο εθνικό DNA, όμως το smartphone, το facebook, το instagram, μας κάνουν πολίτες που επικοινωνούν με πάθος, σαν να έχουν ανακαλύψει μια μυστική κοινωνία, έναν κόσμο ευχάριστο, όπου ο καθένας βλέπει τον άλλο, μιλάει με τον άλλο, χωρίς τα χρέη, τα άγχη, τις σκοτούρες.
“Ευτυχώς κε Zuckerberg που μας συνδέεις καθημερινά με τον πλησίον μας, με τους γνωστούς και άγνωστους φίλους μας, και μιλάμε, βρίζουμε, χαιρόμαστε, προσποιούμαστε. Η μόνιμη καθημερινή ”καλωδίωση” μας με αυτό το καταραμένο κράτος, με αυτή τη ρημάδα οικονομία της χώρας που γεννηθήκαμε, θα μας πεθάνει πριν την ώρα μας”.
Άραγε οι πολιτικοί μας τον ευχαριστούν αυτόν τον άνθρωπο για τον ίδιο λόγο ή γιατί τους βοήθησε να συνδέονται καθημερινά με χιλιάδες πιθανούς ψηφοφόρους τους ;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
