Κάθε πρωί στις 9:00, ο #Κωστής_Στεφανόπουλος έστριβε από το θρυλικό Τζίμι στη Βαλαωρίτου για να κατευθυνθεί προς το αδιέξοδο του γνωστού δρόμου της Αθήνας, όπου στο αριθμό 9Β στο 2ο όροφο διατηρούσε το γραφείο του. Κάθε μεσημέρι στις 14:00 έφευγε για τον μεσημεριανό του ύπνο. Επέστρεφε στο γραφείο στις 17:00 το απόγευμα και αναχωρούσε στις 20:00. Κάθε μέρα το ίδιο δρομολόγιο, το ίδιο ωράριο.
Πέντε χρόνια έμενα στην ίδια πολυκατοικία. Εγώ στον 4ο όροφο. Ούτε μια φορά δεν πιάστηκε ασυνεπής.
Όταν τύχαινε να κάθομαι στο επίσης θρυλικό καφέ του Τζαννέτου (ναι εκεί όπου “στο αδιέξοδο βρίσκεις διέξοδο” κατά την προσφιλή ρήση του Γιώργου) και βλέπαμε τον Πρόεδρο να έρχεται ή να φεύγει, δεν χρειαζόταν να κοιτάξουμε το ρολόι. Ξέραμε ακριβώς τι ώρα είναι. Είχε γίνει ανέκδοτο, αλλά και αντικείμενο …κοινωνικού σχολιασμού.
“Οι γέροι έχουν μια μανιέρα για να αναμετριούνται με το χρόνο”, είχαμε καταλήξει. Ήταν μια θυμοσοφία που στην περίπτωση του έκρυβε κάτι βαθύτερο. Ακρίβεια και συνέπεια.
Ακρίβεια, όχι μόνο στην ώρα, αλλά και στα λόγια. Για αυτό, δεν περίσσευε τίποτα από όσα έλεγε, όταν, με την ίδια ακρίβεια, επέλεγε που και πότε να μιλήσει (μάρτυς του ο …Κλίντον…)
Συνέπεια στο λόγο, στην σκέψη, στη στάση ζωής. Ακρίβεια και συνέπεια, είναι χαρακτηριστικά περφεξιονισμού. Και ο Κωστής Στεφανόπουλος ήταν ένας περφεξιονίστας της πολιτικής για αυτό και σπάνιος…
Ίσως ένας λόγος για να γνωρίζουμε γιατί θα πρέπει να τον θυμόμαστε…
Φωτογραφία είναι του Βαγγέλη Ρασσιά
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
