ΝΟΜΟΣ ΠΕΡΙ ΕΥΘΥΝΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ

Μοίρασε το

Άραγε όταν ψηφίζουμε, όταν συναλλασόμαστε με το Δημόσιο, όταν συμμετέχουμε στο τυφλό παιχνίδι εμπιστοσύνης Κράτους-πολίτη, δρούμε ορθολογικά και με βάση το κοινό όφελος ; Μπορεί η άστοχη δική μου ψήφος να ζημιώσει το σύνολο ; Μπορεί η μικροδιαφθορά και ο μικροπαρασιτισμός στο Δημόσιο, έστω και απο λίγους πολίτες,να διαμορφώσει σκηνικό σήψης και παρακμής ;Νομίζω οτι απαντάμε καταφατικά, οι περισσότεροι τουλάχιστον. Ο πολίτης είναι το αντισυμβαλλόμενο μέρος στην υπόρρητη σύμβαση μεταξύ κρατικής μηχανής και ατομικής δράσης. Είναι η μια βάση του πυλώνα αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Είτε ψηφίζει, είτε πληρώνει φόρους, είτε χάνεται μέσα στην παράνοια της γραφειοκρατίας και στην μικροφυσική της εξουσίας, ο καθένας μας συμβάλλει στην κατάσταση του Δημοσίου, στην διαμόρφωση της πολιτικής ζωής και φυσικά στην διακυβέρνηση του τόπου.Να πώ εδώ ότι πολλοί αρνούνται να κατανοήσουν ότι γίνονται αυτό που ορίζει η Μικροοικονομική θεωρία : free riders( λαθρεπιβάτες) όταν απολαμβάνουν ένα δημόσιο αγαθό( πχ δικαιοσύνη, άμυνα, ένα δημοτικό πάρκο, δρόμους, κ.α) αλλά δεν πληρώνουν τέλη και φόρους.Αρνούνται να κατανοήσουν την έννοια του κόστους που προσθέτουν στα κοινόχρηστα αγαθά και στις δημόσιες υπηρεσίες. Αλλά γι αυτό βολευόμαστε να λέμε ότι φταίει κυρίως το Κράτος και οι πολιτικοί. Μας βολεύει να τα φορτώνουμε σε αυτούς που ψηφίζουμε,άσχετα αν τους απλώνουμε το χέρι για χειραψία σε πανηγύρια και γιορτές.

Σ αυτο τον τόπο ρωτάς πχ. δέκα άτομα αν ψήφισαν το κόμμα που κυβερνά καθε φορά, και δεν βρίσκεις σχεδόν κανέναν ! Και αυτό γιατί το δικαίωμα της προσωπικής επιλογής για αντιπροσώπευση στο κοινοβούλιο μετατρέπεται άμεσα σε δικαίωμα αποχής απο την ευθύνη. ”Εσύ ξεγελάστηκες φίλε μου, όχι εγώ…”, άκουσα πρόσφατα να λέει κάποιος σε μια κουβέντα, απευθυνόμενος προφανώς στον ”ύποπτο” ψηφοφόρο που πείστηκε απο το ψέμα και τις υποσχέσεις. Πρόκειται για αφανή αλλά ύπουλο διαχωρισμό ευθυνών που τέμνει το κοινωνικό σώμα και το συλλογικό ασυνείδητο. Βαδίζουμε στην Ιστορία δήθεν αθώοι ,ρίχνοντας την ευθύνη σε αυτούς που επέλεξαν το λάθος, το οποίο φυσικά έρχεται μετά την κάλπη, πάντα. Ο νεοέλληνας στο ντιβάνι, μοιάζει με το ”υποκείμενο που υποτίθεται οτι γνωρίζει”, όπως λέει ο ψυχαναλυτής Lacan.

Ο καθρέφτης, μια μεγάλη ανακάλυψη για την ανθρωπότητα, δεν χρησιμοποιείται παρά μόνο για να δούμε το ντύσιμο μας. Ο ψηφοφόρος κάθε φορά μετά απο εκλογές εξαπατάται, το μετανιώνει, δεν θα το ξανακάνει. Η αλυσίδα μοιάζει λογική αλλά δεν είναι. Η επόμενη επιλογή του, στις αμέσως επόμενες εκλογές, όταν πάλι διαψευστούν οι προσδοκίες, θα δικαιολογηθεί ξανά ως απλή αυταπάτη. Αναλογιστείτε : 7 χρόνια με τα μνημόνια, κυβέρνησαν όλοι. Δεξιά, αριστερά, τραπεζίτες. Δεν έμεινε τίποτα. Απλά σήμερα, μπροστά στην κατάντια του ”νέου” που αποτυγχάνει , το ”παλιό” μοιάζει ελπιδοφόρο, σαν απο παρθενογένεση.

Ο Έλληνας είναι καταδικασμένος να ”κόβει” εκ των υστέρων το ένα του χέρι, όταν ψηφίζει λάθος( λέει ψέματα οτι κόβει και τα δυο). Δεν έχει ξεκάθαρα ορατό μέσα του τον δρόμο της κοινής λογικής. Χαμένος μεταξύ οικογενειακής παράδοσης, εμφυλιοπολεμικών συνδρόμων και παντογνωσίας, αυτοαναφέρεται σιωπηλά ως ρυθμιστής των πραγμάτων. Η ιδεολογία του μοιάζει να μην έχει σταθερές βάσεις γι αυτό και εύκολα πείθεται, διαχρονικά. Συχνά τιμωρεί, μαυρίζει. Δεν τιμωρείς όμως όταν απλά ψηφίζεις τον έναν για να φύγει ο άλλος. Η θετική ψήφος είναι που φορτώνει με ευθύνη μια εκλεγμένη ηγεσία και συνεπάγεται αποδοχή και έγκριση προγράμματος, θέσεων, προοπτικής, στον βαθμό που αυτά μπορούν να είναι εφικτά, λόγω επιτροπείας απο τους δανειστές. Η ψήφος δυστυχώς μοιάζει κάθε φορά αναγκαστική, λόγω ματαίωσης της ελπίδας, λόγω απογοήτευσης και θυμού στην προηγούμενη επιλογή.

Η χώρα άγεται και φέρεται απο αυτή την ανορθολογική εκλογική συμπεριφορά του καθενός μας.Το μέτρο της ορθολογικής στάθμισης χάνεται, το εφικτό απωθείται και οι κίνδυνοι γίνονται αόρατοι. Ψηφίζουμε απο συνήθεια, απο αντίδραση, απο θυμό. Ανεβοκατεβάζουμε κυβερνήσεις χωρίς να ξέρουμε τον βαθμό ικανότητας, ρεαλισμού και υπευθυνότητας που χαρακτηρίζει την κάθε ηγεσία. Κάθε κόμμα δε, έχει μια κλειστή ηγετική ομάδα που συνήθως οι στόχοι της και οι δράσεις της απέχουν απο τις προεκλογικές εξαγγελίες του κόμματος. Η μικροπολιτική αφορά πλέον πρόσωπα, όχι παρατάξεις. Καλό είναι να μάθουμε επιτέλους ότι ο βουλευτής της περιφέρειας δεν γνωρίζει πάντα τί θα πράξει η ηγεσία. Εκ των υστέρων ”βλέπει” τί θα ψηφίσει .Και το ένστικτο αυτοσυντήρησης( το… οικονομικό ένστικτο εννοώ) τον ”καθηλώνει”, κάνοντας τον να πεί ότι όσα επώδυνα μέτρα ψήφισε,το έπραξε για το ”καλό του τόπου”. Οι ιμάντες μεταφοράς των δράσεων του πυρήνα της εξουσίας, κόπηκαν απο καιρό. Η μεταπολίτευση εγκαινίασε την ”περιορισμένη ηγεσία”, μια πρωθυπουργικοκεντρική εκδοχή της συλλογικής ευθύνης, που μετατρέπεται σε δράση μιας κλειστής ομάδας.

Είναι χρέος του καθενός να γνωρίζει τι ψηφίζει. Είναι η ελάχιστη προαπαιτούμενη υποχρέωση συμμετοχής στα κοινά, στο γίγνεσθαι. Βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Παντού ενισχύονται ακραία κινήματα, δομείται απολυταρχισμός, στήνεται σκηνικό αστάθειας. Η Ελλάδα έχει ανάγκη απο ένα νέο πολιτικό συμβόλαιο μεταξύ πολίτη και θεσμών και μετά μεταξύ πολίτη και πολιτικών.Οφείλουμε να γνωρίζουμε τι σημαίνει ”πρωθυπουργός”, ”υπουργός”, ”κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος”. Αν δεν δούμε το βάρος του Θεσμού, δεν μπορούμε να επιλέξουμε πρόσωπο που θα τον υπηρετεί υπεύθυνα.

Στην Δημοκρατία, οι ρόλοι δεν κρατάνε για πολύ καιρό τους ”ηθοποιούς” στο πολιτικό σκηνικό. Όμως αν οι θεατές επιμένουν και ο θίασος κόβει εισιτήρια, τότε η θεατρική παράσταση γίνεται συνήθεια. Καλό το θέατρο, θεραπεύει την ψυχή, ανοίγει το πνεύμα. Η Πολιτική όμως δεν είναι θέατρο. Οι πολίτες δεν είμαστε θεατές. Και ουτε λαθρεπιβάτες της διακυβέρνησης. Όποιος δεν έχει φύγει απο μια παράσταση πριν αυτή τελειώσει, δεν έχει δοκιμάσει το όριο του να συμμετέχει στο παράλογο. Αυτό το όριο, αυτή η εσωτερική κόκκινη γραμμή του ρεαλισμού και της ευθυνης επιλογής, πρέπει να ”θεσμοθετηθεί” εντός μας όταν ψηφίζουμε, όταν επιλέγουμε πολιτικούς που θα ρυθμίζουν την ζωή μας..

* Το σκίτσο είναι του Θοδωρή Μακρή

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου