ΟΙ ΔΥΟ ΕΛΛΑΔΕΣ

Μοίρασε το

Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη υπήρξε το κατάλληλο έναυσμα για να θυμηθούμε όλοι τις ορθές προβλέψεις του, τον ορθολογισμό και την πολιτική του ειλικρίνεια, αλλά κατέδειξε για άλλη μία φορά και την οριζόντια διαχωριστική γραμμή που διαπερνά την ελληνική κοινωνία.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης διακήρυξε σε όλους τους τόνους κάτι αυτονόητο, που στην Ελλάδα όμως της επίπλαστης ευημερίας φάνταζε σκληρός νεοφιλελευθερισμός: ότι δεν είναι λιτότητα να ξοδεύουμε λιγότερα από όσα παράγουμε, γιατί διαφορετικά θα συρθούμε ως ικέτες στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προς εξυπηρέτηση των ελλειμμάτων μας. Επίσης, ονειρευόταν μία Ελλάδα εξωστρεφή και ικανή να ανταγωνιστεί τα πλέον προοδευμένα κράτη, και όχι μία Ελλάδα επαιτούσα και περίκλειστη στις δάφνες του λαμπρού παρελθόντος.

Σήμερα, δυστυχώς, συνέβησαν και τα δύο, και αναβιώνει η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε δύο διαφορετικές Ελλάδες. Δυστυχώς, λόγω των υπέρογκων δανείων και ελλειμμάτων, χρεοκοπήσαμε και συρόμαστε ικέτες του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων, αναζητώντας την εκάστοτε δόση για πληρωμή των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων, αποδεχόμενοι ακόμη και ταπεινωτικές συμπεριφορές, ενώ δείχνουμε να αδυνατούμε να μάθουμε από τα λάθη μας, και να επιρρίπτουμε σε άλλους τις ευθύνες που μας αναλογούν.

Αναδεικνύονται, επομένως, δύο διαφορετικοί τρόποι σκέψης, τόσο ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης, όσο και ως προς την σχέση μας με τον υπόλοιπο, αναπτυγμένο κόσμο, παρά την πολλές φορές εξευτελιστική συμπεριφορά των εταίρων μας προς τις Ελληνικές Κυβερνήσεις και τον Ελληνικό λαό:

Υπάρχει η Ελλάδα της μόνιμης κατηγορίας, της μεμψιμοιρίας και της επίρριψης των ευθυνών στους «άλλους», όπου ο καθένας τοποθετεί τον οποιονδήποτε. Η Ελλάδα της διαρκούς καταγγελίας των «ξένων» και του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, και της επίκλησης της μοναδικότητάς της και του λαμπρού παρελθόντος της, ως εισιτηρίου για να ανοίξουν οι πόρτες της οικονομικής ευημερίας. Δυστυχώς, αυτή την Ελλάδα χαϊδεύει η σημερινή Κυβέρνηση, και για αυτό δεν προσπορίζει εθνικό σχέδιο ανάπτυξης, αλλά αντιθέτως από την μια ψέγει όλους τους άλλους πλην του εαυτού της, και από την άλλη σπεύδει να υιοθετήσει κάθε απαίτηση των δανειστών, αλλά και να την υπερκεράσει στον βωμό της ταξικής της στόχευσης, όπως π.χ. η υπερφορολόγηση και το εξωπραγματικό πλεόνασμα του 4,2% του ΑΕΠ, έναντι 0,5% που απαιτούσε το μνημόνιο.

Υπάρχει όμως, και η άλλη Ελλάδα, αυτή που επικαλέστηκε και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Η Ελλάδα της σκληρής δουλειάς, η Ελλάδα που ξυπνάει νωρίς και δουλεύει μέχρι αργά, παράγοντας υψηλής ποιότητας προϊόντα και υπηρεσίες. Η Ελλάδα των νέων επιστημόνων που ανοίγει τα φτερά της και στρέφει το βλέμμα της σε όλο τον κόσμο. Η εξωστρεφής “Global Greece”, η Ελλάδα των παραγωγών προς όλον τον κόσμο, η Ελλάδα που υποδέχεται τουρίστες από όλον τον κόσμο, η Ελληνική ναυτιλία [μόνιμος στόχος του Κου Σόιμπλε] που κάνει την σημαία μας να κυματίζει σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, και προσφέρει δουλειές και χρήματα στην πατρίδα μας, οι Έλληνες επιστήμονες και καθηγητές πανεπιστημίων όπου γης, που διαφημίζουν το έθνος μας, και δεν μεμψιμοιρούν, ακόμη και όταν αδικούνται. Η Ελλάδα όλων αυτών που αγωνίζονται καθημερινά να «φέρουν το καράβι σε ήρεμα νερά»

Αυτή η Ελλάδα, εάν επικρατήσει σε βάρος του κακού εαυτού μας, θα είναι το καλύτερο διαβατήριο οριστικής εξόδου από την κρίση, και θα αποτελεί την πολιτική και ιδεολογική βάση για την Κυβέρνηση εκείνη που όντως θα τα καταφέρει.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου