Γράφεις εδώ μέσα και σε διαβάζω.
Ξέρεις γιατί;
Γιατί τα γραπτά είναι σαν τα πουλιά. Πετούν πάνω στον ουρανό μου ανάμεσα σε πολλά άλλα.
Είναι μέρες που χάνομαι.
Χάνομαι είναι αλήθεια μέσα σε άστοχα λόγια, άσχημες εικόνες, απελπισμένα μηνύματα. Το κάθε πέταγμα κουβαλάει κάτι από τον άνθρωπο που το στέλνει.
Αλλά τα δικά σου πουλιά τάχω σημαδεμένα. Αργά ή γρήγορα τα βρίσκω και είναι μεγάλη η χαρά μου όταν τ’αγγίζω για λίγο.
Μου αφήνουν το δικό σου σημάδι. Μιά εικόνα, ένα τραγούδι, μια αφήγηση κι ας είναι μία λέξη.
Φωτίζεται για λίγο ο ουρανός μου.
Ξέρω τι θα μου πεις.
Είναι ψεύτικος ουρανός. Εικονικός. Φτιαγμένος από πίξελ και ηλεκτρονικά χρώματα. Ναι, σίγουρα. Αλλά… είναι αυτό το νέο ταχυδρομείο που κουβαλάει κάτι από σένα σε μένα χωρίς κόπο.
Και από μένα σε σένα αβίαστα.
Για φαντάσου… να γυρίσουμε πίσω στο μολύβι και το χαρτί. Ας πάμε και στην πένα (μου ταιριάζει πιο πολύ). Πόσο θ’αντέχαμε την αναμονή;
Πόσα αντέχουμε καθημερινά για να προσθεσουμε και την αναμονή;
Ενώ τώρα… καθημερινά βλέπω το πέταγμα των πουλιών και όταν δω το σημαδάκι αναπτερώνω.
Εδώ μέσα σε διαβάζω.
Θα ήθελα να είναι χαρούμενα και όμορφα τα μηνύματά σου. Αλλά κι αν δεν είναι, δεν πειράζει. Αρκεί να είναι αληθινά.
Μην με ξεχνάς.
(φωτογραφία: Πρόδρομος Νικηφορίδης)
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
