Η Μαρία γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Τελειώνοντας το Αμερικάνικο Κολλέγιο στα δεκαεφτά, έφυγε με υποτροφία στο Παρίσι όπου σπούδασε Υφασματολογία. Από τότε, εδώ και τριάντα χρόνια αισθάνεται και ζει μέσα από τις υφές και τα πολύχρωμα νήματα. Αγαπά και πασχίζει για την αρμονία και την καλαισθησία στην καθημερινότητα. Δουλεύοντας, ταξίδεψε πολύ: Γαλλία, Γερμανία, Τουρκία, Ιταλία, Ισπανία, Αγγλία, Ταϊβάν, Ιαπωνία, Χονγκ Κονγκ... Σε όποια χώρα του κόσμου και αν βρέθηκε, όποια γλώσσα και αν χρησιμοποιούσε, έλεγε και λέει πάντα «καλημέρα», «καληνύχτα», «ευχαριστώ», «παρακαλώ» με χαμόγελο. Θεωρεί ότι η ευγένεια είναι στάση ζωής. Είχε την τύχη να έχει αδελφό τον Χαράλαμπο, που πάσχει από αυτισμό. Εκείνος της έμαθε ότι τα λόγια καμιά φορά είναι περιττά. Χάρη σε κείνον έμαθει να ακούει προσεκτικά τον συνομιλητή μου και όταν αποφασίσει να μιλήσει, να μιλάει χαμηλόφωνα. Είναι παντρεμένη και είχε επίσης την τύχη να αποκτήσει δύο υγιείς κόρες. Χάρη σ’αυτές ένοιωσε τη μεγάλη χαρά του παιχνιδιού και συνάμα έζησε την αγωνία της σωστής διαπαιδαγώγησης. Αποφεύγει τις ανούσιες συζητήσεις, δεν της αρκούν οι υποσχέσεις, δεν την εντυπωσιάζουν οι «δήθεν» σπουδαίοι άνθρωποι, απεχθάνεται τη μιζέρια, τη γκρίνια, την ισοπέδωση και την απαξίωση των πάντων. Ξέρει ότι τα σπουδαία πράγματα πετυχαίνονται από ομάδες και όχι από άτομα. Αγαπημένη της ρήση : τά ἀγαθά κόποις κτῶνται. Η πορεία της, μια ζωή μοιρασμένη ανάμεσα σε δύο χώρες και δύο κουλτούρες, και δίπλα στην αναπηρία την έκανε ανθεκτική στη δυσκολία, ανεκτική στη διαφορετικότητα και προσαρμόσιμη σε κάθε αλλαγή. Η Μαρία είναι Ελληνίδα και Γαλλίδα υπήκοος και αισθάνεται Ευρωπαία.