Σκάει μύτη η άνοιξη.
Στην πολιτική τούτη η άνοιξη (ραγιάδες – ραγιάδες…) δεν θάναι σαν τα παλιά χρόνια της «αθωότητας» που «πιάναμε» ξένοιαστοι το Μάη, χαρούμενοι εκδρομείς σε στενάζουσες χασαποταβέρνες.
Στην πολιτική τούτος ο Απρίλης θάναι σκληρός (κι όχι ξανθός) και δεν θα στήσει χορό με τον Έρωτα. Ευτυχώς – δυστυχώς, δεν ξέρω. Γιατί στην πολιτική (εκτός της μη συγχωρημένης άγνοιας) το να μετεωρίζεσαι σημαίνει απώλεια πολύτιμου και αναντικατάστατου πολιτικού χρόνου. Σπατάλη πολιτικής ισχύος.
Ειδικότερα στην οικονομική πολιτική ο χρόνος αποτελεί κρίσιμο μέγεθος, κινούμενος κατά γεωμετρική πρόοδο.
Κι όσο το απερχόμενο παλιό αναφωνεί την ύπαρξη διλλήματος μεταξύ δανεισμού και ανάπτυξης και επιχειρηματολογεί δογματικά υπέρ των (ψευδο-νεωτερικών) μονόδρομων, άλλο τόσο προβάλει επιτακτικό το πρόταγμα της ελληνικής οικονομίας για την ταχεία έξοδο από την ύφεση, που αναπόδραστα καταλαμβάνει όλο και πιο πολλά τμήματα των συντελεστών της οικονομίας, καλύπτοντας σα κισσός τα πάντα.
Και το παλιό, ίσως, πρώτο θύμα του.
[quote text_size=”small”]
Οι οικονομολόγοι της κρατούσας αγγλοσαξονικής σχολής του «νεοκλασικού υποδείγματος» νιώθουν μοναδικοί στο εργαστήρι των ιδεών τους, αρνούμενοι την αποδοχή και άλλης θεωρητικής προσέγγισης στην οικονομία, εντός των ορίων του καπιταλισμού.
[/quote]
Αλλά η ίδια η παγκόσμια οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση ανέδειξε τις ανεδαφικότητες, τα θεωρητικά κενά, την αναποτελεσματικότητα της εφαρμογής του «αλάνθαστου υποδείγματος» και πέταξε το «υπόδειγμα» στον ιστορικό σκουπιδοτενεκέ.
Η οικονομία μας αντιμέτωπη με σύνθετα και σύμφυτα προβλήματα εθνικής ανομίας, αρνητικής μεγέθυνσης, χαμηλής ανταγωνιστικότητας, τεράστιου δημοσιονομικού ελλείμματος και δημόσιου χρέους, αυξανόμενης ανεργίας, κράτους Λεβιάθαν και δημογραφικής κατάρρευσης, «σπρώχνεται» (και από τις επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης) προς την ύφεση, όλο και περισσότερο. Απαιτούνται διαρθρωτικές λύσεις αναπτυξιακής κατεύθυνσης και στοχεύσεις πολυεπίπεδης εφαρμοσμένης πολιτικής.
[quote text_size=”small”]
Χρειάζεται ιεράρχηση, σχέδιο και πολιτική εργασία (συλλογική, και όχι μόνο του εργώδους Πρωθυπουργού) ώστε η δρομολόγηση ριζικής αντιμετώπισης των προβλημάτων να είναι άμεση κι αποτελεσματική.
[/quote]
Η ευρωπαϊκή (νεοφιλελεύθερη) συνταγή σύμφωνα με την οποία η «αυτοσταθεροποιούμενη αγορά εξασφαλίζει μόνη της την προσαρμογή της», με την οικονομία σε εξωγενή σοκ και φάση αταξίας, (να «καταστραφεί ότι είναι να καταστραφεί») αλλά μακροπρόθεσμα να βρει το δρόμο της ανάκαμψης, δεν είναι η λύση.
Γιατί «ιn the long run we are all dead».(John Maynard Keynes)
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
