Ο μαρκόνης ποιητής, ο Μαραμπού, τον κυνηγούσε με το στίχο «κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη».
Μέσα στους άδειους δρόμους της πόλης σέρνεται, λίγο πριν η ψυχή του κάνει πανιά.
Αχ ! Του έφυγε το αχ του μοναχικού περιπατητή μας, των εγκοσμίων παθών.
Το βραχνό τζουκ μποξ του πάρκου δίνει το ρυθμό του κι ο Μητροπάνος (που μας μίσεψε) εκπέμπει το βαρύ κι αργόσυρτο ζεϊμπέκικο. Της Μαρίας, της Ευδοκίας, της Ελευθερίας, από το Κορδελιό, το Ντεπό. Της Σμαρώς απ την Καλαμαριά.
Κι αυτός ο φίλος αναζητά στο Βαρδάρη ξημερώματα
«μ’ ένα βιολί κι ένα φεγγάρι», μέσα στους ιριδισμούς των παιγνίων του Θερμαϊκού με τα λαμπιόνια, το λόγο του, τούτες τις μέρες που οι ποιητές σωπαίνουν, πνιγμένοι από το θόρυβο των καλπών.
[quote text_size=”small”]
Διστάζει μπροστά στον υπολογιστή. Τον βαραίνει η ερμηνεία. Το λεξικό Τριανταφυλλίδη ορίζει τον λαϊκισμό ως την ιδεολογία ή την στάση που εκφράζεται κυρίως στην πολιτική και που χαρακτηρίζεται από υπερβολική και μη αυθεντική λαϊκότητα.
[/quote]
Κι αυτός, πάνω στα ξεκοιλιασμένα πεζοδρόμια (του Μπουτάρη-δυστυχώς), «βαδίζει και παραμιλά», μέσα στις φαντασιώσεις μιας πορείας-όπισθεν.
Η συλλογική συνείδηση χοροπηδάει μέσα στις εκκωφαντικές μουσικές του εκλογικού μας πανηγυριού και στα λαθρεμπόρια των ιδεών της τηλεοπτικής μας βαρβαρότητας.
Σε μια Ελλάδα του συρμού, της απόκρυψης, της άγνοιας κινδύνου, της νέας εμφύλιας διάκρισης, του ταξικού τεμαχισμού.
Υπάρχει άλλη Ελλάδα;
Υπάρχουν πολίτες κι όχι υπήκοοι, ανήσυχοι και προβληματισμένοι ή απέμειναν ήσυχοι και προβληματικοί, καρφωμένοι στον καναπέ της αυξημένης τηλεθέασης και της εγχώριας καλλίπυγης-γλάστρας, αναμένοντας να «πάει και το παλιάμπελο»;
Υπάρχουν μάτια ανοιχτά στους ορίζοντες, στο φως και στα χρώματα, για να βλέπουν και να ονειρεύονται τα χαμογελαστά αύριο των παιδιών σε μιαν αυτοδύναμη χώρα που δεν δανείζεται ελπίδα, πουλώντας τα σωθικά της, που δεν κλαίει τη μοίρα της πηδώντας από μπαλκόνια, που δεν ρευστοποιεί το χειροκρότημα σε δημοσιοϋπαλληλίκι-προσφορά του «πονηρού πολιτευτή»;
Το γέρας της Ελλάδας της αξιοπρέπειας, της εργασίας, της γνώσης, της επιστήμης, του πολιτισμού, είναι κρυμμένο μέσα στη λάσπη που εκτοξεύουν οι εισαγόμενοι ανεμιστήρες κι οι χρησμοί οι δυσεπίλυτοι ακόμη και για τα πιο τολμηρά ημεδαπά πνεύματα που νοιάζονται για το μέτρο, τη σύνεση, την προκοπή, την πρόοδο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
