Δεν είναι λίγοι αυτοί που αναρωτιούνται, τι έγιναν οι εκδηλώσεις αντίδρασης στα μνημόνια, τι απέγιναν οι αγανακτισμένοι του Συντάγματος, πού κρύβονται οι κοντά ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι, πού εκτονώθηκε, αν εκτονώθηκε η οργή των πολιτών ή για να παραφράσουμε ποίημα φίλου ποιητή, η οργή τους αναβάλλεται…, χρειάζεται αγρανάπαυση. Κάποιοι ερμηνεύουν το γεγονός αυτό με τη θεωρία «του λίπους που υπάρχει ακόμα». Επιφανειακή προσέγγιση που δεν εξηγεί, ούτε τους αστέγους, ούτε τους ανθρώπους των σκουπιδιών, ούτε τα συσσίτια και κυρίως ούτε τις αυτοκτονίες.
Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι έφθανε η τιμωρία του ΠΑΣΟΚ και η αλλαγή κυβέρνησης για να εκτονώσει την κοχλάζουσα αγανάκτηση. Τι άλλαξε όμως στην ουσία, πέρα από τα πρόσωπα; Η ίδια και πιο σκληρή πολιτική δύο ακόμα μνημονίων, η ίδια αδίστακτη επικοινωνιακή διαχείριση και προπαγάνδιση του «μοναδικού δρόμου», η ίδια και χειρότερη διάψευση που προκάλεσε η μεταμόρφωση των πρώην σκληρών αντιμνημονιακών, σε πιστούς μνημονιακούς.
Ή μήπως το εκλογικό φούσκωμα, του ΣΥΡΙΖΑ, των εθνικιστών και των λαϊκιστών, έδωσε ελπίδα και προοπτική στην κοινωνία; Η απογοητευτική για τους διοργανωτές της, συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά την επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα, αλλά και η κάτω των προσδοκιών-παρά τη γιγαντιαία προσπάθεια κινητοποίησης, κομμάτων, συνδικάτων και φορέων-συμμετοχή κατά την γενική απεργία, προκάλεσε τις παραπάνω σκέψεις και ερωτηματικά, για τις κατευθύνσεις που θα κινηθεί στο εξής το απελπισμένο θυμικό ενός κόσμου σε αδιέξοδο, χωρίς ελπίδα και προοπτική.
Η μόνη ερμηνεία που μπορούμε να δώσουμε είναι πως οι πολίτες έχουν σε ένα βαθμό συμβιβαστεί με τη δύσκολη κατάσταση που κατά γενική ομολογία βρίσκεται η χώρα, και δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη ούτε στο πολιτικό ούτε κυρίως στο συνδικαλιστικό σύστημα της χώρας, που τα θεωρούν και τα δυο συνυπεύθυνα για την καταστροφή που βιώνουμε. Ακόμα και εκείνοι που συσπειρώθηκαν κοντά στη ριζοσπαστική αριστερά, που σήμερα έχει αρχίσει να παρουσιάζει μεταλλάξεις εμφανίζοντας εικόνα καθεστωτικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχουν αρχίσει να κρατούν αποστάσεις, ιδίως βλέποντας τα στελέχη της που μιλούσαν για ανατροπές, να «λιγουρεύονται» πιθανές κυβερνητικές θέσεις…οσονούπω! Το βέβαιο είναι πως εφ’ όσον δεν έχει υπάρξει αλλαγή πολιτικής και δεν έχουν ανατραπεί οι γενεσιουργές αιτίες της καταστροφής της χώρας, η υπόγεια οργή και υπάρχει και ψάχνει κοινή συνισταμένη να εκφραστεί και να εκδηλωθεί. Το πιθανότερο μάλιστα στον αιώνα του διαδικτύου να βρει τρόπους συνολικής πολιτικής παθητικής αντίστασης, είτε σε επιλογές των δανειστών, είτε με συμπεριφορές σε εκλογικές αναμετρήσεις, που μπορεί να εκπλήξουν ακόμα και εκείνους που πιστεύουν πως έχουν τα μέσα να χειραγωγούν τη βούληση των πολιτών, και να τους πείθουν πως «όλα συμβαίνουν ερήμην»!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
