Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Μοίρασε το

Οι κοινωνίες ενσωματώνουν φαινόμενα ρατσισμού… Mέρες του πρόσφατου παρελθόντος μας κληροδότησαν πικρές αλήθειες στις οποίες ανάγονται η προσβολή, ο αποκλεισμός, η κακή συμπεριφορά. Η κοινωνία όμως δεν μπορεί να πει ό,τι δεν αξίζει μην το κληροδοτείς, διότι δεν μπορεί να σκεφτεί ούτε καν κάτι σύντομο. Η κοινωνία αφήνει το παρελθόν της και προβάλλει το παρόν στο μέλλον. Η οργάνωση ανθρώπων ήταν η αρχή του φιλοσόφου, η σημερινή όμως πολυπλοκότητα και ερημική πυκνοκατοίκηση συνιστούν το πιθανό του τέλος.

Οι πολλές τράπεζες δίνουν το στίγμα μέχρι που ο άνθρωπος βαρέθηκε και κυκλοφόρησε το πλαστικό χρήμα. Οι πολλές τράπεζες δεν έδωσαν την ευτυχία, όπως οι πολλές εκκλησίες δεν έκαναν τις ανθρώπινες μαγευτικές ψυχές πιο χριστιανικές. Ο λόγος αντικατέστησε την εικόνα. Τα στερεότυπα και τα ταμπού είναι εικόνες λανθασμένες, μας ωθούν να βλέπουμε τις σωστές εικόνες του κοινωνικού περιγύρου εκκεντρικές, άδειες, πλούσιες, φτωχές.

Δεν αρέσουν το πορτοφόλι ή η εργασία σ’αυτούς που έχουν, άρα γιατί να αρέσουν και στους άλλους. Στους συνανθρώπους όμως ό,τι είναι άσχημο γοητεύει, ενώ ό,τι είναι όμορφο ξενίζει ωσάν κάτι τρομερό. Το χρήμα δεν είναι μόνο το μέσο-αγαθό που σαφώς είναι απαραίτητο αλλά και βασικό στοιχείο που αυτοαντιπαλεύεται μέσα του για να ανακαλύψει τον σκοπό ύπαρξής του. Φιλοσοφικά, ο οικονομικός ρατσισμός είναι οικονομικός ρατσισμός και η πιθανή απουσία του θα συνιστούσε τη γέννησή του.

Η σιωπή μ’ αυτήν την απέραντη θρησκεία ή ίσως καλύτερα η θρησκεία με την αγιοσύνη της, κατάφερε να κλονίσει στα μεγάλα πλήθη τη θρησκευτική τους συνείδηση και αντίληψη για τον κόσμο, χωρίς να την αντικαταστήσει με τη λογική. Η λογική σταματά για τις θρησκείες εκεί που αρχίζει ο θάνατος ή, πιο πεζά, εκεί που αρχίζουν οι αιρέσεις, τα παραθρησκευτικά κινήματα, ο πόλεμος εκκλησιών, παπάδων, αγίων και πολέμων μεταξύ Θεών. Φαινόμενα που βιώνονται και οδηγούν στον κοινωνικό ρατσισμό, με πέπλο και μανδύα, ίσως και φωτοστέφανο δανεισμένο από τους πρώτους διδάξαντες.

Το αίσθημα ότι οι άνθρωποι που διαφέρουν από μας είναι ή κύριοι ή αλήτες. Πρέπει να αισθάνεται κάποιος ικανός και ίσος, ούτε καλύτερος ούτε ανώτερος ως άνθρωπος. Η στάση αξιοπρέπειας ή η έλλειψη της εφόσον το προσάπτει κάποιος εύκολα στον άλλο και αυτός ο άλλος, όπως λέει ο Αργεντίνος Μπόρχες, είναι ο άλλος, ο ένας, ο ίδιος.

Το δημόσιο φιλί ντροπιάζει πολλούς, ενώ η ιδιώτευση του έρωτα τους απαλύνει. Ιδιώτευση της υποκρισίας απέναντι σε αρρώστιες που μαστίζουν την εποχή μας. Οι ιδεολογίες, σύγχρονο Γκουλάγκ και Καιάδας, ήθελαν να κάνουν τη ζωή του ανθρώπου εύκολη, επειδή τον απάλλασσαν από το να σκέφτεται, να διανοείται έστω με τις λίγες του γνώσεις και πληροφορίες τον κόσμο.

Πολλές οι στερεοτυπικές αφετηρίες από τον χώρο του σχολείου, με συμπεριφορά αναγκαστικά ανειλικρινή, με ντύσιμο που καθορίζεται από κάποιους, σε σημείο που μια άδετη γραβάτα θα αποτελούσε επανάσταση εντός του κόσμου που έχει ο καθένας στο κεφάλι του για να πορεύεται! Είναι πολύ άσχημο στον κόσμο αυτό να μη δέχεσαι και σ’αυτή την ηλικία το διαφορετικό, το οποίο ουσιαστικά ανάγεται στο αληθές ότι δημοκρατία είναι πάνω απ’ όλα η διαφορά.

Ένα παιδί μεγαλώνει ακούγοντας για τον παράδεισο των παραμυθιών, επειδή αργότερα θα πειστεί ότι δεν θα ήθελε να ζει σε παράδεισο, διότι δεν θα εκδηλώνονταν έντονα οι επιθυμίες και οι αδυναμίες του, που θα έφταναν μερικές φορές στην υπερβολή, αλλά και τα ωραία του, μοναδικά προτερήματα.

Λίγοι είναι αυτοί που αντιστέκονται, λένε όχι όταν όλοι λένε ναί, έχουν αποθέματα, έτσι ώστε να είναι δυναμικοί όταν οι πολλοί είναι αδρανείς και αδιάφοροι. Τέτοιοι πολίτες δεν είναι ήσυχοι, γιατί οι ίδιοι θα γίνουν αντικείμενα συμπεριφοράς επικίνδυνης και εγκληματικής.

Οι άνθρωποι δεν ξέρουμε τι θα πει γενναιότητα γιατί και η γενναιότητα προϋποθέτει και τον φόβο και επιθυμούμε μια συμπεριφορά που ξεκουράζει, ενώ και όταν αυτή η συμπεριφορά πληγώνει δεν ζητάμε ποτέ συγγνώμη και δεν λέμε ποτέ στον άλλον και πάλι είσαι υπέροχος όπως είσαι, σε αγαπώ, σε λατρεύω.

Ο άνθρωπος να συνειδητοποιεί τη μαγεία ότι ο διπλανός μπορεί να μην έχει, αλλά μπορεί να είναι. Κλείνω με δύο στίχους του Ελύτη, γιατί απλά μ’ αρέσουν και προσδίδουν βαρύτητα σε ό,τι θέλω να πω: Δεν γεννήθηκα ν’ ανήκω πουθενά, έτσι να αγωνιά ο άνθρωπος, και από τη Μαρία-Νεφέλη: Κάθε εποχή και ο Στάλιν της, κάτι που δηλώνει και την ελπίδα του παροδικού. Ό,τι είναι άσχημο στην ιστορία πάντα περνάει. Έτσι μια μέρα θα περάσει και o κοινωνικός ρατσισμός που είναι υπαρκτός στις μέρες μας.… O κοινωνικός ρατσισμός που προσβάλλει τα ανθρώπινα δικαιώματα των άλλων…

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου