Η Ευτυχία Λαμπροπούλου περιγράφει την ρομαντική και αγνή εποχή της δημοσιογραφίας. Μια δημοσιογραφία που δεν υπάρχει πια, παρότι υπάρχουν ακόμα δημοσιογράφοι που αξίζει κανείς να τους στηρίξει για να κάνουν όπως πρέπει την δουλειά τους. Να κυνηγούν την είδηση και να κάνουν ερωτήσεις για να βρουν την αλήθεια.
Ποιος …Τι-πως … Πού … Πότε … Γιατί…
Με τα παραπάνω ερωτήματα αρχίζει ο άνθρωπος να μαθαίνει τη ζωή. Nα πορεύεται το παιδί από τότε που θα αρχίσει να μιλά. Mε το να κατακλύζει με ερωτήσεις τους πάντες προκειμένου, να έρθει σε επικοινωνία με το περιβάλλον… Nα ανακαλύψει τον κόσμο. Kαι να πάει ένα βήμα πιο πέρα την επιστήμη.
Αυτές είναι και οι ερωτήσεις που καθορίζουν έναν δημοσιογράφο προκειμένου να τις απαντήσει. Kαι να δώσει την είδηση στο κοινό. Αχ! Πόσο όμορφος φαντάζει ο κόσμος αυτός της δημοσιογραφίας. Kαι όμως ότι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός.
Μπορεί τα επαγγέλματα που έχουν μια κάποια προβολή να τραβάνε τα βλέμματα. Aλλά όταν καλείσαι να ζήσεις μέσα σε αυτό το περιβάλλον και μάλιστα στην επαρχία κάπου τρομάζεις. Ή ακόμα χειρότερα είναι στιγμές που νοιώθεις μια αποστροφή.
Πριν λίγες μέρες διάβασα για μια φορά ακόμα ένα βιβλίο του αείμνηστου Χρήστου Πασαλάρη “οι Βαρόνοι των media” του εκδοτικού οίκου Λιβάνη. Πολλές αλήθειες και λόγια προφητικά συνάντησα μέσα στις σελίδες του που αντικατοπτρίζουν το σήμερα.
Κάποτε για να ασχοληθεί κανείς με την δημοσιογραφία έπρεπε να είχε μεράκι και δίψα να τρέξει. Να νοιώσει. Να ανακαλύψει την είδηση. Να διακινδυνέψει ακόμα και την ίδια σου τη ζωή. Ήξερε πως τα χρήματα που θα πάρει από αυτή την δουλειά δεν ήταν πολλά. Αλλά δεν το έβαζε κάτω. Αγωνιζόταν για την πληροφόρηση.
Κάποτε η δημοσιογραφία ήταν αλλιώς
Οι δημοσιογράφοι τότε ελάχιστοι όπως και οι εφημερίδες, ο επαρχιακός τύπος είχε μια άλλη γοητεία. Ασχολούνταν με αυτόν άνθρωποι του πνεύματος λόγιοι, ερευνητές, ιστορικοί, χρονογράφοι και δημοσιογράφοι οι οποίοι έλιωναν κυριολεκτικά τα παπούτσια τους κυνηγώντας την είδηση. Ο λόγος του δημοσιογράφου δεν ήταν εκλαϊκευμένος. Αλλά ούτε και δυσνόητος μια μέση κατάσταση. Δάσκαλοί μου στη δημοσιογραφία μού έχουν διηγηθεί άπειρα περιστατικά, τότε που τα μέσα ήταν πενιχρά και το κυνήγι της είδησης δύσκολο σπορ. Αλλά με τους εκδότες να βρίσκονται στο πλάι τους και όχι απέναντι τους… Τότε που οι εκδότες νοιάζονταν να πουλήσουν την είδηση και όχι τον εαυτό τους.
Από ένα σημείο και έπειτα όλα άλλαξαν. Η δημοσιογραφία εξελίχθηκε σε παιχνίδι δημοσίων σχέσεων. Οι τοπικοί mediaρχες έγιναν κακέκτυπο των Αθηνοκεντρικών ΜΜΕ. Χωρίς να έχουν ιδιαίτερες γνώσεις μόνο και μόνο για να προβάλλουν τον εαυτό τους ή τα συμφέροντά τους, δημιούργησαν από ομίλους μέχρι ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί κανείς. Οι δημοσιογράφοι για να επιβιώσουν έπρεπε εκ των πραγμάτων να παίξουν το παιχνίδι τους. Μέχρι που οι υποτιθέμενοι mediaρχες τους ξεζούμισαν, ας μου επιτραπεί η έκφραση, και έπειτα τους οδήγησαν στην ανεργία…
Μέσα σε όλο αυτό το παιχνίδι έρχεται να προστεθεί και το πολιτικό παραγοντιλίκι, αλισβερίσι περίεργο και πολλές φορές αποκρουστικό. Δημοσιογράφοι δηλώνουν τυφλή υποταγή σε Βουλευτές, Δημάρχους, Περιφερειάρχες κ.λπ.. Άλλωστε όλοι αυτοί ξέρουν καλά πως πρέπει να χειριστούν τον Τύπο.
Οι συνεντεύξεις τύπου γίνονται για τα μάτια του κόσμου. Οι ερωτήσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα τους, ενώ ακολουθεί δελτίο τύπου που μπαίνει αυτούσιο.
Κάποτε η είδηση γραφόταν αλλιώς
Σε κάποιες από τις 13 Περιφέρειες της χώρας τα γραφεία Τύπου έχουν μετατραπεί σε γραφεία δημοσίων σχέσεων των Περιφερειαρχών και Αντιπεριφερειαρχών. Στέλνουν δελτία τύπου – ενημερωτικά με τη σέσουλα. Και ποτέ κανείς δεν έχει αναρωτηθεί τι ισχύει και τι δεν ισχύει από όλα αυτά που αναφέρονται.
Σε άλλες πάλι περιοχές συνταξιούχοι δημοσιογράφοι εργάζονται «αφιλοκερδώς» για εκλεγμένους και οργανισμούς. Θέσεις που θα μπορούσαν να έχουν εν ενεργεία δημοσιογράφοι. Εκδότες και δημοσιογράφοι θέτουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία συγκεκριμένων προσώπων πολιτικών και μη με σκοπό να σταθούν έστω και προσωρινά στον χώρο αυτό. Ενώ δεν λείπουν τα ευτράπελα περιστατικά όπως η έκδοση εφημερίδας μέσα σε Δημαρχείο.
Όσο για το παιχνίδι καλά κρατεί. Ευπαρουσίαστες κοπελίτσες μπαίνουν στο χώρο της δημοσιογραφίας χωρίς να έχουν περάσει έστω έξω από μια σχολή. Διάφοροι τεχνικοί απροσδιορίστου ποιότητος δημιουργούν ιστοσελίδες και δηλώνουν δημοσιογράφοι, αναπαράγοντας fake news…
Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που δημοσιογράφοι με άπειρες εργατοώρες βρίσκονται στα πρόθυρα της απόγνωσης. Με την ανεργία να τους χτυπά την πόρτα. Κάτι τέτοια βλέπουν οι αριβίστες της ζωής και κοιτάνε να τρυπώσουν στα media πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί ο δημοσιογράφος είναι εκείνος που δεν καθοδηγεί αλλά δίνει την είδηση. Είναι εκείνος που ξαγρυπνά όταν εμείς κοιμόμαστε. Είναι εκείνος που δεν στέκεται στα δελτία τύπου και στην αναπαραγωγή τους, αλλά στριμώχνει τους πάντες με ερωτήσεις.
Επειδή ζούμε σε επαρχιακή πόλη υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι δημοσιογράφοι που αξίζει να βρίσκονται στις οθόνες μας. Να τους ακούμε στο ραδιόφωνο. Να απολαμβάνουμε την πένα τους. Και να επισκεπτόμαστε το portal τους. Ας σταθούμε δίπλα τους τώρα που αρχίζει η νέα σεζόν και να τους ευχηθούμε…
Καλή Αρχή !
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
