Το γνωστό τροπάριο περί πάταξης της φοροδιαφυγής και της (επιτακτικής) ανάγκης απόκτησης φορολογικής συνείδησης των Ελλήνων επανέρχεται δριμύτερο. Ακόμα χειρότερα, επιχειρείται εντέχνως να καλλιεργηθεί η αίσθηση πως δεν είναι η συνταγή της καταστροφής που επέβαλλαν οι δανειστές που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή αδιέξοδη κατάσταση, αλλά ορισμένοι συμπολίτες μας που φοροδιαφεύγουν.
Σύμφωνοι! Αλλά ποιοι; Χρόνια τώρα ακούμε για φοροφυγάδες που ωστόσο παραμένουν άγνωστοι. Χωρίς όνομα, διεύθυνση, τηλέφωνο μπορεί να είναι όλοι στη λογική τού “όλοι μαζί τα φάγαμε”. Πέραν όμως τα όποια υποκριτικά ας (παρα)δεχθούμε ορισμένα πράγματα:
Πρώτον. Το φαινόμενο της φοροδιαφυγής δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό – όπως κάποιοι θέλουν να το εμφανίζουν σε μια προσπάθεια συλλογικής ενοχοποίησης των Ελλήνων. Είναι γνωστό της πάση πως πρωταθλητές στη φοροδιαφυγή είναι όλοι εκείνοι που, υποτίθεται, θα έρθουν για να σώσουν τη χώρα “επενδύοντας” σε αυτή. Οι μεγάλες πολυεθνικές δηλαδή που αναζητούν “επενδυτικούς παραδείσους” σε κράτη με χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές ή …ελαστικούς φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς. Συνεπώς, όπως στο εξωτερικό, έτσι και στην Ελλάδα ισχύει πως τα μεγάλα ψάρια δεν πιάνονται στα δίκτυα των φοροεισπρακτικών μηχανισμών ή όπως συμβαίνει στη πραγματικότητα το μεγάλο ψάρι τρυπάει τα δίκτυα και διαφεύγει και ό,τι πιάνεται είναι η …μαρίδα.
Δεύτερον. Προϋπόθεση απόκτησης φορολογικής συνείδησης είναι η εμπέδωση της ίσης (φορολογικής) μεταχείρισης. Οι Έλληνες θα πρέπει να πειστούν πως η πάταξη της φοροδιαφυγής δεν τίθεται ως πρόσχημα για να δικαιολογήσει-νομιμοποιήσει την αυστηροποίηση-διεύρυνση των φορολογικών νόμων, αλλά ως υπαρκτή πολιτική βούληση του κράτους να απονείμει δίκαια τα φορολογικά, επιστρέφοντας επιπλέον τα εισπραχθέντα στους πολίτες υπό τη μορφή υψηλού επιπέδου κοινωνικών παροχών – ζητούμενο ακόμα στη σύγχρονη Ελλάδα…
Τρίτον. Η έλλειψη πολιτικής βούλησης, ίσως ακόμα και η ηθελημένη ανοχή του πολιτικού συστήματος έναντι των μεγάλων φοροφυγάδων εμπέδωσε στους Έλληνες την πεποίθηση πως λίγο πολύ όλοι είναι στο “κόλπο” και στο μέτρο του εφικτού ο καθένας (μπορεί να) κερδίζει απ’ αυτό.
Τέταρτον. Η φοροδιαφυγή νομιμοποιήθηκε ατύπως πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά, όχι μόνο επειδή ουδείς Έλληνας θέλει να αισθάνεται κορόιδο, αλλά κι επειδή με τις όποιες στρεβλώσεις της, η οικονομική ανάπτυξη της χώρας επί μακρόν, στηρίχθηκε και στην παραοικονομία. Μέχρι πρότινος η κατάσταση αυτή δεν έδειχνε να ενοχλεί και τόσο, πόσο μάλλον που, μαύρο ή άσπρο το χρήμα έμενε στην Ελλάδα και κινούσε την αγορά. Το πρόβλημα άρχισε να δημιουργείται όταν έγινε αντιληπτή μια έξωθεν επιβεβλημένη βίαιη και ανοργάνωτη προσπάθεια μεταστροφής μιας κατάστασης που ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου περιέγραφε με τη ρήση του: “Η Ελλάδα είναι μια χώρα φτωχή με πλούσιους κατοίκους”…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
