«Πόλεμος» πατήρ πάντων. «Πολεμικά» μέτωπα παντού. Με μικρές και μεγάλες «μάχες».(Οπισθοφυλακής. Επικοινωνιακές. Ηθικολογούσες. Απόκρυψης. Εσωστρέφειας. Μοιρολατρίας. Ευτέλειας. Διεύθυνσης δια του Αγίου Πνεύματος….. )
Το πολιτικό σύστημα σε σημείο τήξης. Κάποιοι το ρευστοποιούν, κατά την προσφιλή χρηματιστηριακή έκφραση , «ρευστοποίηση κερδών».
Ο, πρόωρα χαμένος, σύγχρονος θεωρητικός του πολέμου Παναγιώτης Κονδύλης (Θεωρία του Πολέμου,1988), ανάμεσα στα άλλα σπουδαία που άφησε στη μη δογματική σκέψη της χώρας, σκέφτεται φωναχτά. «Στην προοπτική της Ιστορίας τα φαινόμενα έχουν μονιμότερο ενδιαφέρον από ό, τι στην προοπτική της δημοσιογραφίας. Και δεν θα έπεφτε κανείς πολύ έξω αν ισχυριζόταν ότι το γνήσιο ιστορικό ενδιαφέρον αρχίζει να αναπτύσσεται αφού πια έχει εξαντληθεί το δημοσιογραφικό».
Αν για τις ανάγκες του κειμένου αυτού, ως υπόθεση εργασίας, μεταφερόμασταν στο 2025,με τις ιστορικές γραφίδες να αποτιμούν τις μέρες μας, (τις χαλεπές) και το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον περιοριστεί σε μια στήλη-retro «Πριν δέκα χρόνια», με την ιστορική κριτική ανοιχτή στις «συρράξεις» της όζουσας καθημερινότητας, η αρνητική κοινή συνισταμένη της αποτίμησης, (αξιολογώντας τις επιμέρους «μάχες» του πολέμου), θα αναφέρονταν στο τέλος των πολιτικών «επιγόνων» και την ακύρωση της «κληροδοσίας» των ιδεών, που πρωταγωνιστούν «κλείνοντας εντός τους την αρχή της καταστροφής τους».
Η πολιτική να αναλίσκεται στην ατομική αναζήτηση της «χαμένης τιμής της Καταρίνα Μπλούμ», οι πολιτικοί αμήχανοι να μην απαντούν στο ερώτημα «ποιος σκότωσε τον Λίμπερτυ Βάλανς», οι πνευματικοί ταγοί βυθισμένοι στο μικροαστικό όνειρο για «το μικρό σπίτι στο λιβάδι» κι οι νέοι να τρέχουν στην ρετροσπεκτίβα του «Φράουλες και Αίμα».
[quote text_size=”small”]
Ο «δανεισμός» είναι αναπόφευκτος.
Αυτός ο εξαίρετος Κονδύλης, τα λέει όλα και καλά.
[/quote]
«Αν λάβουμε υπ΄ όψιν μας μόνον όσα πράττονται και αφήσουμε εντελώς στην άκρη την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους οι πράττοντες, τότε φαίνεται να βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας, υπό τον όρο να σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγματα ώστε κανείς να μην έχει την άμεση ευθύνη…..
Τις τραγωδίες ή τις κωμωδίες που μπορούν να περιγράψουν με τις αρμόζουσες αποχρώσεις αυτήν την ιδιαίτερη κοινωνική και ψυχολογική κατάσταση θα τις γράψουν ίσως άλλοι. Εμένα μου έρχεται στο νου η τετριμμένη αλλά πάντοτε ευθύβολη θυμοσοφία, «όπως στρώνει καθένας, έτσι και κοιμάται».
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
