Σίγουρα δεν πρέπει να υπάρχει σώφρων πολίτης που να διαφωνεί με τις θέσεις που διατυπώνονται, είτε για ελάφρυνση του χρέους, είτε για σκληρή διαπραγμάτευση, καθώς και με τη διαπίστωση των καταστροφικών συνεπειών σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού που προκάλεσε η επιβαλλόμενη πολιτική λιτότητας. Ακόμη και οι υποστηρικτές των μνημονίων σε Ελλάδα και Ευρώπη συμφωνούν ως προς τις συνέπειες – όλοι θυμούνται το “κουράγιο έλληνες” του Όλι Ρεν – διαφωνούν όμως στο ότι υπήρχε άλλη λύση για να μείνει η χώρα στο ευρώ και να μην κινδυνεύσει η συνοχή της ευρωζώνης. Σε αυτό συμφωνούν όλες οι χώρες της Ευρώπης, ακόμη και εκείνες που μπήκαν σαν τη χώρα μας σε πρόγραμμα, πλην βέβαια Λακεδαιμονίων.
Το ερώτημα είναι αν μπορεί κάποιος να πείσει το διεθνές περιβάλλον πως αποτελούμε ειδική περίπτωση στο παγκόσμιο χωριό και πρέπει να απολαμβάνουμε προνόμια ειδικής σχέσης ως χώρα. Μάλιστα πρέπει να επισημάνουμε πως οι υπόλοιπες χώρες που εφήρμοσαν μνημόνια, εξ ίσου σκληρά με το δικό μας, έχουν αρχίσει η μια μετά την άλλη να τα ολοκληρώνουν και με ρυθμισμένα τα οικονομικά τους, επανέρχονται σε μια πιο υγιή κανονικότητα.
Εδώ, ακόμα δεν έχουμε συμφωνήσει αν έπρεπε να ζητήσουμε βοήθεια όταν οι αγορές, μετά μια δεκαετή άφρονα διακυβέρνηση, μας έκλεισαν τις πόρτες. Δεν έχουμε καλά – καλά συμφωνήσει για το πρόβλημα, πώς λοιπόν γνωρίζουμε τη μέθοδο για να το λύσουμε; Γιατί το τελευταίο εξάμηνο, αμέσως μετά τις ευρωεκλογές υπήρξε η απόλυτη ομοφωνία, για πρώτη φορά μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, σε ένα θέμα. Και αυτό ήταν η πλειοδοσία και των δύο στο σκίσιμο του μνημονίου. Πάνε οι φιλοευρωπαϊκές κορώνες, πάνε τα παλυδιαφημισμένα πρωτογενή πλεονάσματα, πάει και αυτή η περίφημη “σωτηρία της πατρίδας”.
[quote text_size=”small”]
Όλοι μαζί συνασπίσθηκαν ετερόκλητα να “στείλουν στον αγύριστο” κατά τη ρήση υπουργού της κυβέρνησης, τα καταστροφικά μνημόνια και τους κακούς ευρωπαίους.
[/quote]
Δηλαδή φυγή από την εφαρμογή του προγράμματος, θωπείες προς κατευνασμό στους ζαλισμένους και αποπροσανατολισμένους πολίτες και καλλιέργεια φρούδων ελπίδων προς λαϊκή κατανάλωση, ότι αν σκληρύνουμε τη στάση μας θα κάνουν πίσω οι δανειστές και θα μας χαρίσουν μεγάλο μέρος του χρέους. Και όλα αυτά,ένα μήνα πριν τελειώσει το επίσημο πρόγραμμα, με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης και την δρομολογημένη έναρξη της συζήτησης για την επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους.
Μέσα λοιπόν σε αυτή, την βεβιασμένη λόγω επερχόμενων εκλογών, έκρηξη λαϊκισμού όλου του πολιτικού συστήματος, ήταν φυσικό οι εταίροι και δανειστές, να τρενάρουν τις αποφάσεις τους είτε για την αξιολόγηση της πορείας των μεταρρυθμίσεων, είτε για τον προληπτικό μηχανισμό στήριξης, μέχρι να ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο.
[quote text_size=”small”]
Το σίγουρο είναι πως είτε με συνεργασίες είτε με οριακή αυτοδυναμία, με δεδομένη την κατάσταση της οικονομίας, μάλλον θα σχηματιστεί κυβέρνηση με βάση το ΣΥΡΙΖΑ και θα αποφευχθούν οι καταστροφικές επαναληπτικές εκλογές.
[/quote]
Η επόμενη μέρα, της κρίσης για πολλούς είναι κοντά και τα προβλήματα μπροστά. Και αν οι δανειστές κάνουν τη δουλειά τους θεωρώντας πως μόνο η δική τους συνταγή είναι αποτελεσματική για το ελληνικό πρόβλημα, ας ομονοήσουμε για λίγο και ας αντιπροτείνουμε και εμείς ένα πειστικό πρόγραμμα που θα έχει δημοσιονομικό αποτέλεσμα, με λιγότερα θύματα στην κοινωνία. Κατ’ αρχήν όμως θα πρέπει να συμφωνήσουμε σαν λαός και σαν πολιτικό σύστημα ποιο είναι το πρόβλημα της χώρας, αν το δημιουργήσαμε μόνοι μας ή μας το δημιούργησε κάποια «παγκόσμια συνομωσία», και τότε ίσως χτυπήσουμε το κακό, που μας έφερε σ’ αυτήν την ζοφερή κατάσταση, στη ρίζα του.