Η Εργατική Πρωτομαγιά καθιερώθηκε ως επέτειος και ημέρα γενικής απεργίας εις ανάμνηση των θυμάτων των εργατικών κινητοποιήσεων την Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, με 4 νεκρούς από τα πυρά της αστυνομίας. Το αίμα των αδικοχαμένων εργατών δεν πήγε χαμένο, αλλά έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην καθιέρωση της 8ωρης εργασίας.
Τα γεγονότα του Σικάγο δεν ήταν τα μοναδικά αιματοβαμμένα για το εργατικό κίνημα. Τόσο στην Ευρώπη όσο και στις Η.Π.Α., οι εργάτες πλήρωσαν με πολύ αίμα, αλλά και κακουχίες λόγω απολύσεων και αποκλεισμού από την αγορά εργασίας, τις κινητοποιήσεις τους. Βεβαίως, όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο, δεν ήταν πάντοτε ειρηνικές ούτε καν εύλογες οι εργατικές κινητοποιήσεις, όμως αυτό δεν αλλάζει την ουσία: στην φιλελεύθερη Δύση, το εργατικό κίνημα αναπτύχθηκε, κατόρθωσε να διαπραγματευθεί με την εργοδοσία και να επιτύχει πολύ καλύτερες συνθήκες εργασίας από αυτές που αρχικώς προσέφερε ο καπιταλισμός.
Στο σημείο αυτό αξίζει να διευκρινίσουμε ότι όσο άθλιες και αν ήταν οι συνθήκες εργασίας στις αρχικές φάσεις του καπιταλισμού, ασφαλώς ήταν καλύτερες από τις συνθήκες διαβιώσεως των δουλοπάροικων της φεουδαρχικής περιόδου. Ούτως ή άλλως, το φεουδαλικό σύστημα δεν είχε πολλά περιθώρια ζωής, η έλευση της εμπορευματικής οικονομίας, δηλαδή του καπιταλισμού ήταν μια αναπότρεπτη ιστορική εξέλιξη. Συνεπώς, αυτό που έχει σημασία είναι να δούμε πότε -δηλαδή, αργά ή γρήγορα- και γιατί το καπιταλιστικό σύστημα εξελίχθηκε ώστε να αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο και να προσφέρει αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής στους εργαζομένους.
Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι απλή: ο καπιταλισμός πολύ γρήγορα ξεκίνησε να αναδιανέμει το παραγόμενο προϊόν, είτε μέσω αυξήσεων στην αμοιβή της εργασίας είτε/και μέσω των κρατικών δαπανών που χρηματοδοτούσε το αυξημένο προϊόν της φορολογίας, το οποίο δεν θα υπήρχε χωρίς την καπιταλιστική ανάπτυξη. Επίσης, ο ανταγωνισμός, η ελεύθερη φύση του συστήματος και ο μηχανισμός δημιουργικής καταστροφής παρήγαγαν συνεχώς νέες ευκαιρίες τόσο για την βελτίωση της θέσεως των εργατών, όσο και για την μεταπήδησή τους στο επίπεδο των μικρών παραγωγών με τελικό αποτέλεσμα της δημιουργίας της μεσαίας τάξεως, δηλαδή της ραχοκοκκαλιάς των αναπτυγμένων κοινωνιών. Οι συνθήκες ευημερίας που απολαμβάνει σήμερα μεγάλο μέρος του πλανήτη είναι αποτέλεσμα του καπιταλισμού, ότι και αν λένε οι πολέμιοί του.
Όμως, αγώνες όμως δεν έκαναν μόνον οι εργαζόμενοι στη καπιταλιστική Δύση, αλλά και στη κομμουνιστική Ανατολή, αγώνες τους οποίους ελάχιστοι γνωρίζουν και ακόμη λιγότεροι θυμούνται! Μικρό ανθολόγιο να βοηθηθεί η ασθενής μνήμη των επαγγελματιών υποστηρικτών των εργαζομένων στον επάρατο καπιταλισμό, η υποκρισία των οποίων έχει μετατρέψει την Εργατική Πρωτομαγιά σε Πρωταπριλιά:
– Στην Ε.Σ.Σ.Δ. το δικαίωμα στην απεργία δεν είχε αναγνωρισθεί. Ήταν θεσμοθετημένο δια της Εργατικής Νομοθεσίας, ότι «οι απεργίες είναι οικονομικά και κοινωνικά άχρηστες», δικαιολογώντας το με το ψευτοπρόσχημα ότι οι εργαζόμενοι δουλεύουν για τον εαυτό τους.
– Κάθε 1η Μαϊου γινόταν μεγάλη στρατιωτική και εργατική παρέλαση ενώπιον της ηγεσίας του ΚΚΣΕ. Οι λόγοι τιμής που αποδίδονταν στους θυσιασθέντες εργάτες, από ότι φαίνεται, δεν είχαν πάρει σάρκα και οστά στην πατρίδα του κομμουνισμού αφού, στα παγωμένα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, περίπου το 1% του εργατικού δυναμικού (περίπου 3 εκ. άνθρωποι) κάθε χρόνο προσέφερε την εργασία του άμισθα και καταναγκαστικά για πάνω από 12 ώρες την ημέρα.
– Αλλά, ακόμη και το 1940 οι εβδομαδιαίες ώρες εργασίας ήταν ακόμη 48 και η ετήσια άδεια στις 12 μέρες. Θρησκευτικές και εθνικές εορτές (ακόμη και αυτές που τιμούσαν εργατικές και διεθνιστικές επετείους) καταργήθηκαν ενώ θεσμοθετήθηκε η Μη αμειβόμενη εργασία Σαββάτου και Κυριακής, για εκτάκτους και εθελοντικούς λόγους, προφανώς για την… ανοικοδόμηση του Σοσιαλισμού!
– Την ίδια χρονιά, την 26η Ιουνίου, Διάταγμα του Ανωτάτου Σοβιέτ, δηλαδή του Στάλιν, οδηγείτο στο δικαστήριο όποιος εργαζόμενος καθυστερούσε πάνω από 20 λεπτά να προσέλθει στην εργασία του και καταδικαζόταν σε καταναγκαστικά έργα. Στους γιατρούς που χορηγούσαν αναρρωτικές άδειες, επιβλήθηκε πλαφόν και μόνο για πολύ σοβαρές ασθένειες… μάλλον από εκεί εμπνεύσθηκε το αντίστοιχο μέτρο ο πρώην Υπουργός Υγείας κ. Γεωργιάδης!
– Στην Ανατολική Γερμανία, στις 17 Ιουλίου το 1953 κατεστάλη με βία εξέγερση εργατών που αντιδρούσαν στην κατά 10% αύξηση της παραγωγής χωρίς ανάλογη αμοιβή. Συνελήφθησαν 1.400, εκ των οποίων οι 21 καταδικάστηκαν σε θάνατο.
Δεν ήταν, όμως, «προνόμιο» της σταλινικής περιόδου η καταστολή του εργατικού κινήματος!
– Την 23 Φεβρουαρίου του 1921 όταν οι εργάτες της Πετρούπολης απήργησαν για καλύτερο μισθό και κατάργηση των αστυνομικών περιορισμών της κυκλοφορίας των αγαθών, των ιδεών αλλά και των ιδίων των ανθρώπων! Ο «Θεματοφύλακας» όμως των εργατικών δικαιωμάτων ΛΕΝΙΝ, κατέστειλε την απεργία αυτή με τις Ένοπλες Δυνάμεις συλλαμβάνοντας και φυλακίζοντας τους πρωτεργάτες της απεργίας.
– Την 7η Μαρτίου του ιδίου έτους έλαβε χώρα η εξέγερση της Κροστάνδης, κατά την οποία Ναύτες που είχαν πρωτοστατήσει στην Οκτωβριανή Επανάσταση απαίτησαν ελευθερίες και εργατικά δικαιώματα. Η εξέγερση κατεστάλη από τον Κόκκινο Στρατό. Μεγάλος αριθμός από τους εξεγερμένους εκτελέσθηκε επί τόπου ή μεταφέρθηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Σιβηρία, ενώ οι περισσότεροι διέφυγαν στη γειτονική Φινλανδία. Σύμφωνα με τα σοβιετικά αρχεία, ο Κόκκινος Στρατός έχασε 527 άνδρες, ενώ 3.285 ήταν οι τραυματίες. Οι απώλειες για τους εξεγερμένους ανήλθαν σε 1.000 νεκρούς και 2.000 τραυματίες, 2.500 συνελήφθησαν και 8.000 διέφυγαν στη Φιλανδία.
Και μετά τον Στάλιν η κατάσταση δεν άλλαξε πολύ.
– Την 1η Ιουνίου 1962, στο Νοβοτσερκάστ της νοτίου Ρωσίας, οι εργάτες διαμαρτυρήθηκαν για την απροειδοποίητη αύξηση της τιμής του κρέατος στα εστιατόρια του εργοστάσιου κατασκευής τρένων που δούλευαν. Χιλιάδες εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν έξω από τα γραφεία του κόμματος διαμαρτυρόμενοι. Η αστυνομία άνοιξε πυρ και εκατοντάδες διαδηλωτές έπεσαν νεκροί οι οποίοι θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους. Κανείς δε ξέρει τον ακριβή αριθμό. Ο αυταρχισμός για άλλη μια φορά σκέπασε την αλήθεια.
– Την 1η Ιανουαρίου 1978 ξέσπασε απεργία χιλιάδων ανθρακωρύχων στην ΕΣΣΔ, με επικεφαλής τον Βλαντιμίρ Αλεξάνδροβιτς Κλεμπάνοφ και ομάδα περίπου 200 συνδικαλιστών, που ζητούσαν ελευθερίες και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Το μόνο που πέτυχαν ήταν να χαρακτηρισθούν -από ιατρικές επιτροπές- ψυχασθενείς και να περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους σε «ψυχιατρεία»…
– Ο εκ των προέδρων της Σοβιετικής Ενώσεως Εργατών (το αντίστοιχο της δικής μας Γ.Σ.Ε.Ε.) Αλεξάντερ Σελέπιν ήταν στέλεχος της… KGB!
– Ο Ρουμάνος Βασίλ Παρασίβ, το 1978 οργάνωσε απεργία 35.000 ανθρακωρύχων στην κοιλάδα Ζίου, ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Επενέβη ο στρατός, οι εκλεγμένοι της επιτροπής αγώνα συνελήφθησαν και φυλακίσθηκαν, 4.000 εργαζόμενοι απολύθηκαν και η κοιλάδα του Ζίου κηρύχθηκε στρατιωτικοποιημένη ζώνη.
– Υποθέτω δεν χρειάζεται αναλυτική παράθεση της ιστορίας του Συνδικάτου Αλληλεγγύη, στην Πολωνία, οι κινητοποιήσεις του οποίου οδήγησαν στην κατάρρευση της κομμουνιστικής κυβέρνησης Γκομούλκα και στην επιβολή της δικτατορίας του Στρατηγού Γιαρουζέλσκι.
Βιβλιογραφία – Πηγές:
Fileleftheros1966.blogspot.com
http://www.sansimera.gr/articles/225#ixzz30C0dD1LP
ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (ΕΣΣΔ) HAYNES VICTOR, SEMYONOVA OLGA
http://www.youtube.com/watch?v=PHPR955U7qA
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
