Οι επίσημες ανακοινώσεις των κυβερνητικών για το νέο εργασιακό καθεστώς που θα ισχύει από το 2013 στην πατρίδα μας, με βάζουν σε σκέψεις. Οχι αναγκαστικά μαύρες, πάντως μου γεννούν απορίες για τη σκοπιμότητα και κυρίως ερωτηματικά για τον ρεαλισμό τους. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι.
Πιέζει λένε η τρόικα για μαζικές απολύσεις στο δημόσιο, θεσμοθέτηση νέου κατώτερου μισθού, κατάργηση ωφελημάτων πολυετίας, τροποποίηση ή και κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, νέο ελαστικό ωράριο, επαναφορά εξαήμερης εργασίας, ψαλίδισμα των αποζημιώσεων απόλυσης, απελευθέρωση επαγγελμάτων. Αν αυτά τα σταχυολογήματα μεταφράζονται σε εργασιακό μεσσαίωνα ή όχι, επιτρέψτε μου δεν είναι το ζητούμενο. Ο προβληματισμός μου είναι γιατί προτείνονται τέτοια μέτρα. Σε τι αποσκοπούν; Ποιό στόχο καλούνται να εξυπηρετήσουν, τι τέλος πάντων είναι το επιδιωκόμενο; Μπορούν να βοηθήσουν τους Ελληνες και τη χώρα μας;
Ανασύρω και διακρίνω μέσα από οχετό δηλώσεων, τη λέξη ανταγωνιστικότητα. Αυτό, ισχυρίζονται, είναι το ζητούμενο. Με τη μείωση του μισθολογικού κόστους, θα γίνουν προïόντα και υπηρεσίες φτηνά, έτσι ώστε να δελεάστουν επενδυτές της ημεδαπής και αλλοδαπής. Να στηθούν βιομηχανίες και επιχειρήσεις που θα δώσουν νέες θέσεις εργασίας, να αυξηθεί το ΑΕΠ, να δημιουργηθεί μεγαλύτερη φορολογική βάση και εν τέλει να οδηγήσουν σε αύξηση μισθών και εισοδημάτων. Ανάπτυξη.
Ενδιαφέρον σχέδιο, ίσως λίγο παραπάνω των γνώσεων που διαθέτω, γιαυτό πιθανόν δεν αντιλαμβάνομαι πώς από μόνο του θα ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα.
Ας δούμε τι συμβαίνει στις επιχειρήσεις, ανεξαρτήτως μορφής ή δραστηριότητας, ποιά είναι τα κόστη επηρεάζουν τη λειτουργία τους και στην τελική αν η πολυδιαφημιζόμενη μείωση του κόστους εργασίας θα επιφέρει αποτέλεσμα. Από τα χρόνια των σπουδών μου στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, ενθυμούμαι ότι οι επιχειρήσεις διακρίνονται σε δύο κατηγορίες. Εντάσεως κεφαλαίου και εργασίας.
Οι πρώτες είναι μπορεί να είναι μεγάλες μονάδες πρωτογενούς ή και δευτερογενούς παραγωγής όπως βιομηχανίες, μεταλλευτικές επιχειρήσεις. Μπορεί να είναι και ξενοδοχειακές μονάδες ή αεροπορικές εταιρείες ή ναυτιλιακές επιχειρήσεις που δρομολογούν πλοία που μεταφοράς επιβατών και φορτίων ταυτογχρόνως. Και άλλες βεβαίως δραστηριότητες όπως η παραγωγή ενέργειας, εντάσσονται στην κατηγορία εντάσεως κεφαλαίου. Ολες όμως απαιτούν εγκαταστάσεις σε γήπεδα, κτίρια, βαπόρια, αποθήκες, μηχανήματα και εξοπλισμό, πρώτες ύλες, ειδικευμένο προσωπικό κατά το μάλλον ή ήττον. Λεφτά δηλαδή με τη σέσουλα. Δεν λέω ανοίγω αύριο ένα ναυπηγείο ή μία αυτοκινητοβιομηχανία. Τα υψηλά κόστη εγκατάστασης και λειτουργίας, ο δανεισμός, η διάθεση των προïόντων, η διατήρηση στοκ επιβάλουν υψηλά περιθώρια κέρδους ανά μονάδα παραγόμενου είδους, προκειμένου να εξυπηρετηθούν όλα αυτά που προανέφερα.
Οι δεύτερες, οι εντάσεως εργασίας, είναι επιχειρήσεις που απασχολούν κόσμο και κοσμάκη, όλων των ειδικοτήτων και ικανοτήτων χωρίς να επενδύουν εξ αρχής και με ένταση σε πάγια στοιχεία. Αποζητούν ρευστότητα για να καλύπτουν βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις, όπως είναι η μισθοδοσία. Ο δανεισμός τους και το κόστος χρήματος, συνήθως υπολείπονται της προηγούμενης κατηγορίας, για προφανείς λόγους. Τα περιθώρια κέρδους είναι συμπιεσμένα συγκρινόμενα με εκείνα των επιχειρήσεων εντάσεως κεφαλαίου.
Κάπου εδώ τελειώνουν οι διαφορές μεταξύ επιχειρήσεων κατά την εγκατάστασή τους και η πορεία στην άσκηση της δραστηριότητας είναι κοινή. Και οι δύο κατηγορίες, απασχολούν ανθρώπους. Αλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο. Η απασχόληση ανθρώπινου δυναμικού είναι εξ ορισμού παραγωγικό κόστος. Χωρίς αυτό, δεν υπάρχει η έννοια της παραγωγής και βεβαίως του οικονομικού αποτελέσματος. Αρα θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι μειώνοντας το κόστος μισθοδοσίας, μειώνω το κόστος παραγωγής, κάνω φτηνότερο το προïόν που παράγω ή την υπηρεσία που διαθέτω. Και βγαίνω να το πουλήσω σε χαμηλότερη τιμή. Να γίνω ανταγωνιστικός. Είναι έτσι;
Με λύπη μου λέω ότι όποιοι ισχυρίζονται τέτοια πράγματα, είναι για κλάμματα. Δεν τους κρίνω για τις γνώσεις τους περί την οικονομική, αλλά για απώλεια συνείδησης της πραγματικότητας.
Οι επιχειρήσεις εκτός από το κόστος απασχόλησης ανθρώπινου δυναμικού, παραγωγικό και μη (εργοδοτικές εισφορές), αντιμετωπίζουν πλειάδα άλλων παραγόντων που επηρεάζουν την τελική τιμή των προïόντων ή υπηρεσιών τους. Για παράδειγμα, ενέργεια και καύσιμα, αντικαταστάσεις και βελτίωση εξοπλισμού, συντηρήσεις και ανακαινίσεις, επικοινωνίες, πρώτες ύλες, δανεισμός, πιθανά royalties, ΦΠΑ, φόρος εισοδήματος, χαράτσια, έκτακτες εισφορές και αλληλεγγύης, πρόστιμα δίκαια ή άδικα, χρονοβόρες γραφειοκρατικές διεκπεραιώσεις. Και δυστυχώς το κόστος όλων αυτών των μη παραγωγικών συντελεστών, έχει αυξηθεί καθέτως τα τελευταία χρόνια. Εκτοπίζοντας οποιοδήποτε όφελος μπορεί να προσδοκά η εγχώρια ή αλλοδαπή τρόικα από τη μείωση του κόστους εργασίας. Γιαυτό και δεν υπάρχουν ούτε και θα υπάρξουν μειώσεις στις τιμές προïόντων και υπηρεσιών.
Το πώς βλέπει ο καθένας από μας το νέο εργασιακό καθεστώς είναι άλλο θέμα. Σε πρώτο πρόσωπο, αηδιάζω και ντρέπομαι που οι εξουσιοδοτημένοι και εντολοδόχοι αντιπρόσωποί μας μπαίνουν σε τέτοιες συζητήσεις. Ανάλγητες πράξεις, χωρίς ανθρωπιά και συνείδηση. Βεβαίως και συμφωνώ στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Προφανώς χαιρετίζω τη μείωση μη παραγωγικού κόστους μισθοδοσίας. Ναι στο ελαστικό ωράριο. Στοπ και φούλστοπ. Εκείνο όμως που δεν επιδέχεται ερμηνείες για τους λόγους που εξήγησα, είναι η αδυναμία εντοπισμού του πραγματικού προβλήματος. Που δεν είναι η μείωση της μισθοδοσίας.
Στο δια ταύτα. Πάρτε μέτρα ενίσχυσης της οικονομίας και όχι στραγγαλισμού της. Αυτής που εσείς οι κυβερνητικοί ονομάζεται “πραγματική”. Τι όρος κι’ αυτός Θεέ μου; Συνδυάστε με φαντασία, αλλαγές και κατάργηση των εμποδίων που βάζετε στην άσκηση της επιχειρηματικής. Χιλιάδες οικονομολόγοι, Ελληνες και ξένοι έχουν προτείνει εφαρμόσιμες και ρεαλιστικές πρακτικές ανάπτυξης. Αλλά και αποφανθεί για τη λάθος συνταγή που χρησιμοποιείτε. Εσείς θα συνεχίσετε να κόβετε τη μαγιονέζα;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
