Η άνοιξη σχεδόν τελειώνει, οι ζέστες του καλοκαιριού έχουν κάνει την εμφάνισή τους, η μανόλια και οι γαρδένιες μου λουλούδιασαν, μοσχοβόλησε ο τόπος. Οι μπουκαμβίλιες παραδοσιακά καθυστερούν, τα κρύα τις έχουν ρίξει λίγο πίσω. Είναι όμως καταπράσινες, η δουλειές που έγιναν τον χειμώνα δείχνουν σωστές. Και είναι μεγάλη ικανοποίση για τον κάθε κηπουρό να βλέπει τους καρπούς τhς δουλειάς του να ανθίζουν.
Εχω όμως και ένα φυτό που δεν λέει να συνέλθει. Αρρωστο, ρίζα ισχνή και αναιμική. Βρε τι δεν κάναμε για να το συνεφέρουμε. Κόψαμε κλαδιά, κάψαμε ξερά, μπολιάσαμε, σπείραμε,φέραμε λιπάσματα και ειδικούς γεωπόνους αλλοδαπούς και ημεδαπούς. Ψεκάσαμε και ψεκάζουμε. Τίποτα. Δοκιμάσαμε κοπριές, ντόπιες και εισαγόμενες. Εις μάτην. Κοιτώ το κακόμοιρο το δεντράκι και δακρύζω. Θυμάμαι την κορμοστασιά του πριν λίγα χρόνια, τους καρπούς που έδινε. Περνούσαν οι γείτονες και χάζευαν. Εκοβαν και κανα κλαδάκι στα κλέφτικα, έτσι για να μπολιάσουν με μοσχεύματα. Κάποιοι άλλοι, γνώστες, τραβούσαν από τα φρούτα του για να μαζέψουν σπόρους. Τους άφηναν στο πλάι να στεγνώσουν και όταν ερχόταν η στιγμή της σποράς, δεν φύτευαν στη γειτονιά μου. Πήγαιναν μακριά, στα εξοχικά τους, φύτευαν εκεί. Και ποτέ μα ποτέ δεν περνούσαν ξανά έξω από το σπίτι μου.
Μαράζωσε το δεντράκι μου. Του μιλώ κάθε βράδυ για τα παιδάκια του που μεγαλώνουν αλλού, να μη στενοχωριέται. Μαράζωσα και εγώ μαζί του.
Και μέσα στο βούρκωμα, ήρθε ένας γείτονας από το κέντρο της πόλης. Σταμάτα να το ποτίζεις, μου είπε.
Μα θα ξεραθεί, αποκρίθηκα. Επέμεινε, υποχώρησα.
Τη συνέχεια την ξέρετε υποθέτω. Το δέντρο πάει από το κακό στο χειρότερο. Τα λιγοστά φύλλα του έπεσαν, μόνο -τα ανοιγμένα σαν χέρια που ζητούν βοήθεια- κλαριά του, κρατούν ακόμα. Φοβάμαι όμως να πιαστώ απάνω τους, θα σπάσουν. Ισως το ξεριζώσω. Να πάει σαν το άλλο το παλιάμπελο. Την οικονομία.
Η οποία, με τόσο όπιο έχει ποτιστεί, που δεν πρόκειται να πάρει μπροστά στον αιώνα των αιώνων. Βαθαίνει το χάσμα κρατούντων και πτωχών, μετρητό συνεχίζει να μην υπάρχει, η ανακεφαλαιοποίηση των συστημικών τραπεζών (τι όρος και αυτός Θεέ μου) ακόμα συζητείται, η ανεργία μαστίζει εννέα στις δέκα οικογένειες.
Οι φαιδροί διοικούντες παρακολουθούν άβουλα τον χρόνο να χάνεται και δηλώνουν συγκινημένοι από τις προσπάθειες των Ελλήνων. Σαν δεν ντρεπόμαστε λέω ‘γω.
Πωλείται κάθε επιχείρηση δημόσιου αλλά κυρίως Εθνικού Συμφέροντος έναντι πινακίων φακής. Με πρόσφατο παράδειγμα για κάθε αμφισβητούντα ή ανενημέρωτο, τον ΟΠΑΠ. Οι ισολογισμοί και τα κέρδη του οποίου δείχνουν και αποδεικνύουν ότι το αργότερο σε τρία χρόνια ο “επενδυτής” θα έχει πάρει τα λεφτά του πίσω. Και καλά αυτός. Ο ΥΠΟΙΚ; Κοιμάται τα βράδυα με τη συνείδησή του ήσυχη;
Η γνωστή καραμέλα πιπιλιέται ασταμάτητα, εδώ που φτάσαμε τι προτείνεις ακούω. Και ποιοί τα λένε αυτά; Αυτοί που μας έφτασαν εδώ. Ναι μαζί και με κάποιους ρέμπελους κατσικοκλέφτες που δεν πήγαν από εκεί που ήρθαν. Οπότε,
Οργασμός ξηλώματος στο δημόσιο, χωρίς καμμία απολύτως πρόνοια για την απορρόφηση των νέων ανέργων που θα προκύψουν. Λεφτά που μας δανείζονται μόνο και μόνο για να πληρώνονται οι δόσεις τον προηγούμενων δανείων. Σαχλές κουβέντες από μικρά ανθρωπάκια που σπούδασαν οικονομικά και ποτέ δεν δούλεψαν περί “πραγματικής” οικονομίας, άσχετων συνταγματολόγων που θα εξαλείψουν τον ρατσισμό με νόμους, προεδρίσκων που σέρνονται μέχρι την πρώτη λάμπα που ανάβει. Το λες και εμμονή στη βλακεία.
Οι τρείς άξονες που μπορούν να ενεργοποιήσουν το εξαίρετο δυναμικό των Ελλήνων, γεωργία, τουρισμός και εφαρμογές υψηλής τεχνολογίας σε λήθη. Αφημένα όλα στην τύχη τους, θυσία στην πώληση λιμανιών, αεροδρομίων, υδάτων, ενέργειας.
Γράφω για χιλιοστή φορά, μάλλιασε το πληκτρολόγιο. Ο τόπος χρειάζεται το πολύ εκατό βουλευτές με τα μισά λεφτά από αυτά που παίρνουν σήμερα, άρση ασυλίας υπουργών, αποκλειστικά εξωκοινοβουλευτικούς διοικούντες που θα δεσμεύονται να εργαστούν για πέντε τουλάχιστον έτη. Αυτά για την πολιτική.
Γεωργία με κίνητρα μετεγκατάστασης και αλλαγής καλλιεργειών. Τουριστικό μοντέλο βάθους εικοσαετίας με σταδιακή αναδιάρθρωση των υποδομών, προκειμένου να προσελκυθεί το ανώτερο κομμάτι της πυραμίδας. Πράσινο φως στις επενδύσεις υψηλής τεχνολογίας με συμμετοχή στην έρευνα των Ελληνικών Πανεπιστημίων. Αυτά για την ανάπτυξη.
Κρατικοποίηση των συστημικών πιστωτικών ιδρυμάτων. Ανάθεση συλλογικού σχεδιασμού και διοίκησης σε ιερά τραπεζικά παροπλισμένα τέρατα, aka Αράπογλου. Παροχή επενδυτικών δανείων στην οικοδομή με σκοπό την ανάπτυξη οικιστικών, τουριστικών, επαγγελματικών και βιομηχανικών περιοχών γενικότερα και συγκροτημάτων ειδικότερα.
Τόσο δύσκολα είναι;
Ναι, υπάρχουν και άλλα που πρέπει να γίνουν. Ολοι το ξέρουμε. Από κάπου όμως πρέπει να ξεκινήσουμε. Πάτο πιάσαμε. Και δεν είναι λογικό απλά να περιμένουμε. Πρέπει να σχεδιάσουμε, να προβλέψουμε. Γιατί θα έρθει ο χειμώνας και θα μας κάψει αυτή τη φορά όλα τα δέντρα.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
