Το συμπέρασμα από τις επικείμενες νέες δραστικές μειώσεις των συντάξεων είναι ένα: απαγορεύεται να είσαι συνταξιούχος! Το φιλοσοφικό ερώτημα που ακολουθεί είναι: επιτρέπεται να είναι συνταξιούχος; Και το πρακτικό: ποιος (οφείλει να) λογαριάζεται ως συνταξιούχος.
Κατ’ αρχήν οι όποιες απαντήσεις, στα όποια ερωτήματα τίθενται, πρέπει να λαμβάνουν υπόψη και το ευρύτερο πλαίσιο. Στο σύγχρονο δυτικό κόσμο, το θέμα της γήρανσης του πληθυσμού και της αύξησης του αριθμού των συνταξιούχων δημιουργεί νέα δεδομένα στο λεγόμενο κράτος πρόνοιας που οικοδομήθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Σε γενικές γραμμές δεν είναι τόσο η έξοδος ενός σοβαρού αριθμού εργαζομένων από την παραγωγική διαδικασία, είναι και το υψηλό κόστος διαβίωσης τους στα τελευταία χρόνια της ζωής τους.
Σε αυτό το πλαίσιο, το βιοτικό επίπεδο και ο βαθμός ευημερίας ενός κράτος κρίνεται και από τη δυνατότητα του να διασφαλίσει στους απόμαχους της ζωής ένα αξιοπρεπές τέλος. Ωστόσο, η συγκεκριμένη δυνατότητα δεν προσφέρεται δωρεάν. Στοιχίζει! Και ένα κράτος που σέβεται την υπόσταση του οφείλει να βρίσκει τρόπους να διατηρεί στο ακέραιο την παραπάνω δυνατότητα.
Απλουστευτικά λοιπόν σκεπτόμενος κανείς, όσο αυξάνει ο αριθμός των πολιτών που βγαίνουν από την παραγωγική διαδικασία τόσο και αντίστοιχα λόγω της υπογεννητικότητας μειώνεται ο αριθμός των παραγωγικά ενεργών πολιτών, τόσο το κοινωνικό έργο των δυτικών κρατών γίνεται δυσχερέστερο.
Στο πλαίσιο μάλιστα του παγκόσμιου ανταγωνισμού ισχύος προσέρχονται με σαφές ντεζαβαντάζ έναντι των χωρών της Ανατολής (κυρίως της Κίνας), όπου το εργατικό δυναμικό είναι φθηνότερο, με περισσότερες ώρες εργασίας και (σχεδόν) ανύπαρκτα ατομικά (πόσο μάλλον) συνταξιοδοτικά δικαιώματα.
Είναι σαφές πως ανεξάρτητα τα διάφορα χρηματοπιστωτικά τερτίπια (με τις γνωστές δυσλειτουργίες που έχουν δημιουργήσει στο παγκόσμιο σύστημα) η Δύση δεν μπορεί πια να “δανείζεται” για να πληρώνει made in China προϊόντα. Θα πρέπει να αρχίσει και πάλι να παράγει, ώστε και να ξαναδώσει δουλειές, να ξαναπάραξει πλούτο, που με τη σειρά του θα φορολογηθεί και θα επιτρέψει τα κράτη να ανταποδώσουν τα έσοδα συντηρώντας το δυτικό κράτος πρόνοιας.
Έως ότου επέλθει η νέα ισορροπία στο σύστημα η πορεία δεν θα είναι ανέφελη. Αναπροσαρμογές (σε αρκετές περιπτώσεις βίαιες) θα συμβούν. Και βεβαιότητες θα αλλάξουν. Ωστόσο, η συγκεκριμένη διαδικασία θα πρέπει να είναι κατά το πλείστον κοινωνικά δίκαιη, ώστε να μη θιγούν εκείνοι που πραγματικά πληρούν τις προϋποθέσεις ενός απόμαχου της ζωής και άρα δικαιούνται της κοινωνικής πρόνοιας κι όσων κατά συνθήκη έκαναν χρήση του δικαιώματος χωρίς να το δικαιούνται.
Συμπέρασμα: Η επαναξιολόγηση των κριτηρίων θα απαντά στο πρακτικό. Ποιος δικαιούται, δηλαδή, να λογαριάζεται ως συνταξιούχος. Στο φιλοσοφικό η απάντηση είναι προφανής…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
