Η ωριμότητα που επέδειξαν οι κοινωνικοί φορείς κατά τη χθεσινή “μερική συμφωνία” ΓΣΕΕ και εργοδοτών, ξεπερνά τις εγγενείς αδυναμίες του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί τις επιπτώσεις της μεγάλης κρίσης που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα και για την οποία στο μεγαλύτερο βαθμό είναι υπεύθυνο.
Σε μια κρίσιμη συγκυρία για τη χώρα και με τα κόμματα να τους έχουν μεταβιβάσει το βάρος της κοινωνικής ευθύνης, οι δυο πλευρές κατάφεραν να συμφωνήσουν σε τρεις “κόκκινες γραμμές”, δίνοντας τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να διαπραγματευθεί με τους δανειστές, αντί να δεχθεί άνευ όρων τις απαιτήσεις τους. Κατόπιν τούτου, είναι εξαιρετικά δύσκολο η κυβέρνηση να προχωρήσει σε Πράξη Νομοθετικού Περιεχόμενου, αγνοώντας τα σημεία συμφωνίας εργοδοτών και ΓΣΕΕ.
Συνεπώς, ο κατώτατος μισθός θα πρέπει να διατηρηθεί στο σημερινό ύψος, να μην υπάρξει καμία παρέμβαση σε 13ο και 14ο μισθό και η παρούσα συλλογική σύμβαση να ισχύσει κι ένα επιπλέον εξάμηνο από την ημερομηνία λήξης. Τα υπόλοιπα, δηλαδή, πάγωμα μισθών ή τήρηση της συμφωνίας για αύξηση 2,6% από την 1.7.2012, ωριμάνσεις κτλ, θα απομείνουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης κυβέρνησης – Τρόικας.
Με τη συμφωνία τους οι κοινωνικοί φορείς δημιούργησαν ένα κοινό μέτωπο απέναντι στην προσπάθεια των κομμάτων να τους μεταβιβάσουν τις ευθύνες ενός ναυαγίου των διαπραγματεύσεων κυβέρνησης – Τρόικας ή μιας ανεπιθύμητης (κοινωνικά και οικονομικά) συμφωνίας μεταξύ τους. Κυρίως όμως έδειξαν να κατανοούν πως πρωτεύων ζήτημα ετούτη την ώρα είναι: να μείνουν ζωντανές οι επιχειρήσεις, να διασφαλιστούν όσο το δυνατό περισσότερες θέσεις εργασίας, να αποφευχθεί μεγαλύτερη ύφεση της οικονομίας και να μη διαλυθεί πλήρως ο κοινωνικός ιστός.
Έτσι, οι κοινωνικοί εταίροι έδειξαν πως όταν οι συνθήκες το επιτάσσουν μπορούν να κάνουν με υπευθυνότητα τη δουλειά τους για να διασφαλίσουν, στο μέτρο του δυνατού, τα συμφέροντα που εκπροσωπούν. Ο ρεαλισμός που επέδειξαν, αποφεύγοντας να θέσουν και επιμείνουν σε μαξιμαλιστικούς στόχους, συνιστά έμπρακτη προτροπή στους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος να κάνουν κι αυτοί με υπευθυνότητα τη δουλειά που τους αναλογεί. Κάτι που αν είχε συμβεί δεν θα είχε ως αποτέλεσμα “να αντιμετωπίζουμε σήμερα το εκβιαστικό δίλημμα: λουκέτα και απολύσεις, ή μειώσεις μισθών” όπως είπε ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος, ούτε το πολιτικό σύστημα θα υποχωρούσε ατάκτως στις απαιτήσεις της Τρόικας, όπως προειδοποίησε να μη συμβεί, ο Γιάννης Παναγόπουλος.
Το θέμα όμως τώρα είναι τι θα πει κι η Τρόικα. Ο Λουκάς Παπαδήμος που ως ικανότερος όλων ανέλαβε το δύσκολο έργο της διαπραγμάτευσης, αξιοποιώντας το κοινό εσωτερικό μέτωπο, αλλά και τα αντιτιθέμενα συμφέροντα και επιδιώξεις ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΕΕ, μπορεί να πετύχει ένα θετικό αποτέλεσμα, που να απαιτήσει λιγότερο πόνο απ’ αυτόν που υποσχέθηκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος…