Θα μπορούσε και να ήταν μια είδηση που θα πλημμύριζε με αισιοδοξία το “γκρίζο” του απελπισμένου Έλληνα. Όμως, η πρόθεση κάποιων άγνωστων ομογενών να αγοράσουν το ελληνικό χρέος ταιριάζει περισσότερο στην αντίληψη του “θείου απ’ την Αμερική” που κληροδοτεί από το πουθενά στα φτωχά ελληνόπουλα ανίψια του με μεγάλη περιουσία και εκείνα ως δια μαγείας βγαίνουν απ’ τη μιζέρια τους.
Όμως αυτά συνέβαιναν μόνο στον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο με τη δέουσα χιουμοριστική και μάλλον διδακτική προσέγγιση. Ωστόσο, η παρουσία κάποιων πλούσιων Ελλήνων που με αμιγή πατριωτικά κίνητρα αποφασίζουν να προσφέρουν μια εθνική υπηρεσία, υπερβαίνει τα όρια ενός χιουμοριστικού χάπενινγκ και υπεισέρχεται στην ουσία του ελληνικού προβλήματος.
Ανεξαρτήτως λοιπόν τού το κατά πόσο πράγματι οι συγκεκριμένοι κύριοι διαθέτουν τα χρήματα που ισχυρίζονται πως διαθέτουν. Και ανεξαρτήτως τού κατά πόσο είναι πράγματι πρόθυμοι να τα “επενδύσουν” στον εθνικό σκοπό, εκείνο που έχει σημασία είναι πολιτικές προϋποθέσεις που θέτουν με τις οποίες θα συμφωνούσε η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων.
Ως πρώτη λοιπόν προϋπόθεση είναι να αποσαφηνιστεί πως δημιουργήθηκε το χρέος. Η πρόταση τους για λογιστικό έλεγχο του χρέους είναι κάτι που θα επιθυμούσε ο κάθε Έλληνας. Να φανεί επιτέλους “που πήγαν τα λεφτά” και αν τελικώς “όλοι μαζί τα φάγαμε”. Είναι σαφές πως κάτι τέτοιο, κάθε Έλληνας θα επιθυμούσε να το πληροφορηθεί. Είναι όμως εξίσου σαφές πως ελάχιστοι πιστεύουν πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί. Μοιάζει δηλαδή με την απίθανη ύπαρξη της κληρονομιάς απ’ τον “μπάρμπα στο Αμέρικα”. Παρ’ όλα αυτά δείχνει μια τάση, ίσως και ισχνή πρόθεση αποκατάστασης ενός αισθήματος δικαίου στον ελληνικό λαό – όπως επιχειρείται με τις επικοινωνιακού χαρακτήρα προσαγωγές των “ενόχων” στη Δικαιοσύνη, τις αποκαλύψεις “σκανδάλων”, τις λίστες με τους φοροφυγάδες.
Ως δεύτερη προϋπόθεση είναι η άρση της βουλευτικής ασυλίας. Είναι σαφές ότι οι “σωτήρες” αμφισβητούν την ηθική των εκπροσώπων του έθνους, επιχειρούν να εισχωρήσουν στο κοινοβουλευτικό άβατο και αποτυπώνουν την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό προσωπικό, ζητώντας τη σύσταση διεθνούς επιτροπής διαχείρισης του ποσού. Πρόκειται για προϋπόθεση που παρακάμπτει και αμφισβητεί το πολιτικό προσωπικό και ως εκ τούτου είναι απίθανο το πολιτικό προσωπικό να την προσυπογράψει αποδεχόμενο ουσιαστικά την αυτοκατάργηση του.
Ως τρίτη προϋπόθεση είναι τα χρήματα που δοθούν, αφού κατά προτεραιότητα ικανοποιηθούν συνταξιούχοι και …ένστολοι (!), να πάνε στην Ανάπτυξη. Άλλος ένας που υπενθυμίζει το προφανές. Το θέμα είναι πως θα έρθει η Ανάπτυξη. Πάντως όχι αναμένοντας το μάννα εξ ουρανού, ούτε πολύ περισσότερο την κληρονομιά του θείου από την Αμερική…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
